Afscheidsplanner/rouwcoach krabbelt recht na overlijden zoontje Lou

Nadat ze in de zomer van 2015 haar zoontje Lou verloor in een verkeersongeval schoolde Kathleen Weuts (37) zichzelf om tot afscheidsplanner en rouwcoach. Intussen helpt de Olense al dik twee jaar andere mensen bij hun rouwproces. “Er is altijd een goede reden om verder te gaan met je leven. Ik help anderen naar die reden zoeken.”

8 juli 2015 is een gitzwarte bladzijde in het leven van Kathleen Weuts en haar man Koen Thijs. Die dag raakte Kathleen met haar toen elf maanden oude baby Lou betrokken in een zwaar ongeval. Lou overleefde de klap niet en zijn ouders bleven achter met een immens verdriet. In de nasleep van deze tragische gebeurtenis richtte Kathleen het bedrijfje Lou’k Up op, dat nabestaanden van overledenen helpt bij het plannen van afscheidsdiensten en in het verdere verloop van hun rouwproces. Recent bracht Kathleen ook een rouwprentenboek uit. Daarover zo dadelijk meer. Beginnen doen we echter met een op zich banale, maar in dit geval toch pertinente vraag.

Hoe gaat het nu eigenlijk met je?

Kathleen Weuts: “Vrij goed. Stilaan hebben mijn man en ik opnieuw onze draai gevonden. Sinds eind 2017 heeft ons Louke ook een zusje: Dot. Eén jaar na Lou’s overlijden zijn Koen en ik naar zijn graf gestapt. We hebben Lou toen symbolisch gevraagd of hij het goed vond dat we voor een broertje of zusje zouden gaan. Toen gebeurde er iets heel bizars. Op Lou’s zerk stond een windmolentje en nadat we onze vraag hadden gesteld begon dat uit het niets te draaien. Wij zijn niet bijgelovig, maar ergens was dat voor ons toch een teken. Na enkele IVF-behandelingen mochten we in december 2017 ons Dotje begroeten.”

Ik zag op je Facebookpagina foto’s van Lou en Dotje: ze zijn duidelijk broer en zus.

“De fysieke gelijkenis is inderdaad treffend. Ook qua karakter lijken ze op mekaar. Dotje is een even vrolijk kind als Lou. Die parallel is mooi en confronterend tegelijk. Toen Dot een dag ouder werd dan Lou ooit is mogen worden, voelde dat heel vreemd aan. Hoe dan ook blijft Lou voor altijd een deel van ons gezin. We vertellen Dotje dagelijks over haar grote broer. Nu beseft ze natuurlijk nog niet hoe alles juist in mekaar zit, maar met de jaren zal dat wel komen.”

Op privé-vlak zijn jullie dus recht gekrabbeld. En ook met Lou’k Up gaat het goed, heb ik begrepen?

“Inderdaad, via mond-aan-mond reclame wordt Lou’k Up alsmaar bekender. Inmiddels is afscheidsplanner/rouwcoach mijn hoofdberoep geworden. Pas op, het is niet de bedoeling dat ik hier rijk van ga worden. Het belangrijkste is dat ik veel voldoening krijg van het bijstaan van anderen in de moeilijkste momenten van hun leven.”

Je job is tweeledig: enerzijds help je bij het opstellen van afscheidsplechtigheden…

“Klopt, ik help nabestaanden bij het plannen van een ‘warme’ uitvaart. Dat kan door er een persoonlijke touch aan te geven. Zelf lieten we bij Lou’s afscheid een ijskarretje komen omdat hij zo veel van ijsjes hield. Maar er zijn tal van mogelijkheden. Zo hielp ik bijvoorbeeld al mee aan een dienst aan de rand van een bos waar de overledene in kwestie graag ging wandelen. Voor een overleden kindje dat grote fan was van Bumba liet ik op vraag van de ouders een urne in Bumbavorm maken. Gelukkig is er tegenwoordig alsmaar meer ruimte voor persoonlijke toetsen. Toen mijn vader stierf op 41-jarige leeftijd heb ik nog hemel en aarde moeten bewegen om zijn favoriete lied ‘Purple Rain’ te mogen spelen in de kerk.”

… Anderzijds help je mensen verderop in hun rouwproces.

“Daarvoor volgde ik een opleiding tot rouwcoach. Je kan trouwens ook rouwen om een scheiding of een andere trieste gebeurtenis. Zelf ben ik van nature heel positief ingesteld en ik probeer anderen te ‘besmetten’ met mijn positivisme. Mijn motto is: ‘er is altijd een reden om verder te gaan’. Na het verlies van een dierbare kan je die reden weliswaar uit het oog verliezen. Ik probeer dan te helpen door mee op zoek te gaan. Het feit dat ikzelf jammer genoeg al wat ervaring heb met rouwen, maakt dat mensen doorgaans vlotter met mij kunnen babbelen over hun verlies.”

Recent bracht je een prentenboekje uit omtrent rouwen, ‘Lou en Dot’ getiteld. Wat houdt dat boek in?

“Het schetst het verhaal dat ons gezin heeft meegemaakt. De illustraties zijn in zwart-wit, maar we geven altijd een setje kleurpotloden mee, zodat je het kan inkleuren zoals je wil. Er zit een zekere symboliek in: elk rouwproces is anders. De eigenlijk bedoeling is thema’s als de dood, rouw en verlies bespreekbaar maken.”

Dat lijkt me een waardevolle missie. Vaak weet de omgeving van de rouwenden zich geen houding te geven, net omdat men niet in dialoog durft te gaan.

“Inderdaad. Vanuit onze cultuur en opvoeding hebben we nooit echt geleerd hoe we met dergelijke situaties moeten omgaan, we missen ‘handvaten’. Bij uitvaarten worden er dan goedbedoeld rouwkaartjes afgegeven met nietszeggende woorden als ‘innige deelneming’ of ‘gecondoleerd’. Vooral dat laatste vind ik een absolute topper (draait met haar ogen). Er zijn andere, persoonlijkere manieren om je medeleven te betuigen. Ook daar kan ik mensen in bijstaan. Zo help ik bij het samenstellen van een herinneringendoosje, dat dan aan de directe nabestaanden kan worden afgegeven. De rouwenden zelf raad ik trouwens steeds aan om duidelijk te communiceren met de buitenwereld. Durf zeggen wanneer je nood hebt aan een goede babbel, maar durf even goed zeggen als je eens alleen wil zijn.”

Binnen je relatie is communicatie tijdens een rouwproces nog essentiëler, neem ik aan?

“Elke partner verwerkt zo’n klap op een andere manier. Zo keerde Koen wat vaker in zichzelf dan ik. In zekere zin zitten rouwende partners allebei op hun eigen eiland. Daar is niks mis mee, zo lang je maar werkt aan bruggen om mekaar te verbinden. Bij Koen en ik is dat gelukt.”