“De kinderen verblijven hoofdzakelijk bij mij. Mijn ex-man heeft tot nu toe nog geen alimentatie betaald. Dat is zwaar, want kinderen kosten nu eenmaal geld, dus dat vergt heel wat inventiviteit. Zo koop ik vooral kleren en schoenen in de koopjesperiode, met zeventig procent korting. Ik wil ook verjaardagsfeestjes geven. Je kan je afvragen of dat nodig is als je niet veel geld hebt, maar ik wil niet dat mijn kinderen iets tekortkomen. Door het jaar heen vlooi ik alle aanbiedingen en promoties uit. Met het geld dat ik op die manier bespaar, kan ik dan een verjaardagstaart kopen.”

“Toen ik net gescheiden was en het heel erg moeilijk had, heb ik veel speelgoed en kleren cadeau gekregen van mijn bazin, van vriendinnen. Mijn kinderen waren daar heel blij mee en dachten dat ik iets nieuws gekocht had. Ik zweeg, omdat ik mijn fierheid als mama wilde behouden. Ik denk dat mensen er niet bij stilstaan hoe moeilijk het is als alleenstaande moeder. Want naast eten en kleren zit je ook met schoolrekeningen. Een siroopje als ze ziek zijn. Een bezoek aan de tandarts. En goed, dat geld krijg je wel terug, maar je moet het wel eerst betalen.”

Vriendinnen betalen restaurant

“Voor mezelf bleef er zeker in het begin helemaal niets over. Vóór mijn scheiding ging ik graag wellnessen of eens op restaurant, maar dat werd te duur. Sporten? Ik had nog geen acht euro over voor een babysit. Dus bleef ik thuis. Dat is eenzaam. Mijn vriendinnen met wie ik regelmatig ging eten, liet ik weten dat ik het niet meer kon betalen. Hoewel velen het anders zouden doen, heeft het geen zin om de schijn op te houden. Dan kom je in een vicieuze cirkel en ga je recht de afgrond in. Ze overtuigden me om toch mee te gaan en betaalden voor mij. Vriendinnen in goede en slechte tijden.”

“Nu pas besef ik dat het toch veel makkelijker is met zijn tweeën. Want telkens als ik de afgelopen twee jaar licht zag, kwam er weer een rekening. Zou het echt nooit stoppen? En toch wil ik niet klagen. Ik heb het geluk dat ik een goede job heb als trainingsmanager. Veel mensen moeten het met nog minder stellen. En ik heb twee fantastische kinderen. Met hen samen zijn is, zoals het cliché zegt, echt onbetaalbaar.”

Veerle Malschaert (43) leidt als artieste en alleenstaande mama een financieel onzeker bestaan

"Hier kwam ooit een fotografe van een tijdschrift binnen voor een fotoshoot in mijn nogal bescheiden huisje. ‘Oei,’ zei ze, ‘je ziet dat niet iedereen die op tv komt, rijk is.’ Dat blijkt dus een hardnekkige overtuiging. Je krijgt aandacht van een publiek, dus zal je financieel ook wel hoger staan. Dat is alleen voor de happy few. De inkomsten in mijn sector komen met stukken en brokken.”

“Gelukkig is het financiële het laatste waar ik me zorgen over maak. Dat is raar, want ik ben er zeker van dat 99,99 procent van de bevolking in mijn situatie zou flippen. Ik heb in mijn leven nog nooit financiële zekerheid gehad. Ik weet zelfs niet hoeveel ik de volgende maanden zal verdienen. Met een beetje geluk verkoopt mijn theatershow goed, of bellen ze me morgen om mee te spelen in een reeks. Evengoed word ik niet gebeld of heb ik pech dat mijn show niet geboekt wordt. Zo gaat dat al twintig jaar.”

“Het moeilijke in deze sector is dat je ook met allerlei statuten, contractjes en regelingen zit. Mijn boekhouding is zo ingewikkeld. Blijkbaar hebben ze me op een bepaald moment verkeerd betaald. Onlangs kreeg ik van de RVA in een paar weken drie rekeningen. Alles samen 24.000 euro die ik moet terugbetalen. Dat zijn waarschijnlijk drie mensen die elk met hun dossier bezig zijn en niet doorhebben dat ze een alleenstaande moeder zo’n totaalrekening in de maag splitsen. Ik betaal dat nu terug in schijven.”

Niets kunnen sparen

“In het begin van mijn carrière ging ik soms werken bij mijn ouders in de supermarkt, maar dat kan nu niet meer, want ze zijn met pensioen. Ik heb ook nog halftijds lesgegeven, voor wat werkzekerheid. Sinds vorig jaar ben ik volledige zelfstandig. Financieel komt er momenteel te weinig binnen. Ben ik arm? Ik weet dat niet. Ik vind dat ik vrij goed kan leven met weinig geld. Aan de andere kant, kijk naar mijn keuken. Veel mensen zouden zeggen: dat kan toch echt niet meer? Terwijl ik alles heel lang wil gebruiken. Ik probeer alles in balans te houden. Maar ik kan je zelfs niet zeggen hoeveel geld ik op mijn rekening heb. Het zou zomaar kunnen dat ik morgen in de winkel sta en niet kan betalen. Nu lijk ik heel erg onverantwoord, maar ik wil wel zeggen dat ik ervoor zorg dat mijn kinderen altijd voorgaan.”

“Hoe dat dan moet met mijn pensioen? Geen idee. Ik heb niets over om te sparen. Ik hoop toch eens in een situatie te komen dat ik comfortabel kan leven. Dat is nog altijd niet het geval. Maar aan de andere kant: ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb geen honger en ik kan mijn kinderen goed opvoeden en leuke dingen doen met hen. En ik doe de job van mijn dromen. Dat is toch ook een onmeetbare rijkdom.”