“Dit was het lelijkste huis van Berchem.” Architect Anouk Taeymans renoveerde een rijwoning uit de jaren 50

Het is al de derde keer dat we op bezoek zijn bij Anouk en al evenveel keer verbaasde ze ons. In 2016 in de manier waarop ze de amper 58 m² van het appartement van haar vriend verrassend ruim deed aanvoelen, daarna hoe ze een belle-époqueflat in het nieuw stak en vandaag met de bijzondere verbouwing van een rijhuis in de stad.

“Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit het lelijkste huis van Berchem was. Het stond al een hele poos te koop toen wij een kijkje kwamen nemen. Zelfs ik twijfelde of er iets van te maken viel, want ik kreeg een heel beklemmend gevoel van het volgepropte, donkere interieur”, vertelt Anouk.

Haar man wist haar toch te overtuigen en daar is ze vandaag erg blij om. Na een totaalrenovatie die een dik jaar duurde, bleef er van de jaren-vijftigwoning amper iets overeind. De houten trap met sierlijke gietijzeren leuning in de gang bleek het enige waardevolle om te bewaren.

“Eigenlijk begon ik helemaal vanaf nul, en dat vond ik juist boeiend. Ik liet tonnen staal aanrukken om overal metalen liggers te plaatsen en alles open te maken. Nu kan je dwars door het huis kijken en is er altijd veel licht dankzij de grotere ramen. Dat is zalig.”

De afwerking is in grote lijnen overal hetzelfde, met kalei en kalkverf op de muren, linnen gordijnen en naturelle eiken ramen en accenten. Maar elke ruimte heeft toch een eigen persoonlijkheid. “Het is er maar een beetje over als ik zeg dat ik vijftig tinten greige gebruikte. Het is erg moeilijk om een juiste mix van grijze en beige toetsen samen te stellen, maar als je die eenmaal gevonden hebt, brengen ze een vorm van rust in een kamer. In de nachtzone koos ik voor een wat koelere ondertoon en in de leefruimte mocht het een tikkeltje warmer.”

Het zijn zulke nuances die op een subtiele manier afwisseling brengen, net als de verschillende technieken waarmee de muren, deuren en vloeren zijn afgewerkt. “Al dan niet geverniste kalkverf, kalei, stuc granito … Anders, maar altijd met een natuurlijke uitstraling. Samen met de rust van de ingetogen architectuur is dat de reden waarom ik vaak een vakantiegevoel ervaar.”

“In het interieur zitten ook wel wat invloeden van de vier jaar die ik in Noorwegen werkte en van een reis naar Japan. Dat waren verrijkende ervaringen waar ik nog altijd inspiratie uit haal.”

In de eethoek hangt Fake Rinus, een parodie van Louis Ingelaere op een werk van Rinus Van de Velde. “Het is een van de weinige zwarte elementen in huis, en daardoor wint het kracht.” De tafel is van Ethnicraft.

Zoontje Bill krijgt de liefde voor design op een subtiele manier ­ingelepeld. Zijn speelgoed in de living zit opgeborgen in houten kistjes van Kristina Dam. Het kunststoffen olifantje is oorspronkelijk een ontwerp van Eames en wordt verkocht door Vitra. Het grote schilderij wordt geprojecteerd tijdens de stand-bymodus van The Frame, een televisie van Samsung. De kunstwerken zijn in bruikleen van Peter Morrens, de schoonvader van Anouk.

De badkamer was een lang proces van trial-and-error. “Ik tekende tientallen plannetjes voor ik uiteindelijk bij dit ontwerp uitkwam. Het is op verschillende vlakken atypisch, maar het werkt wel voor ons. Omdat de oppervlakte zo beperkt was, wilde ik zo veel mogelijk ruimtelijkheid.”

“Vandaar het grote raam naar de gang en het ontbreken van een overbodige wand tussen de douche en het bad, dat overvloeit in het wasmeubel met een speciaal kinderlavabootje. Met indirecte verlichting creëer ik de gewenste sfeer, en dan is het heerlijk om te baden.” De wanden zijn bekleed met stuc granito.

Anouk gebruikte haar woning als een testcase, en dat leverde soms verrassende resultaten op. Zo lijken de keuken en de vloer van geborsteld, massief beton met een ruwe look, maar in feite gaat het om een flinterdun laagje waarin ook stukjes schelp zitten. “Je kan het vergelijken met fineer, maar dan in beton. Het is onderhoudsvriendelijk en vlekbestendig. Iedereen is er gek op, maar het recept is geheim.”

De benedenverdieping deed vroeger dienst als garage, waarin vier wagens achter elkaar geparkeerd stonden. Vandaag is het een sfeervolle werkplek met een zitput als blikvanger. “Die kostte meer geld, maar we wilden er toch voor gaan, omdat het er zo gezellig zitten is. Met vloerverf in plaats van een epoxyvloer bespaarden we.” De wandplank is de Myshelf die ze zelf ontwierp, de Moragas-tafellamp is van Santa & Cole.

De achtergevel is pal op het zuiden gericht. “Ik was bang voor oververhitting, maar met de buitenzonwering van Renson, die in de slaapkamer ook verduistert, loopt de temperatuur niet op. Ook hun ventilatiesysteem draagt daartoe bij. Het zorgt bovendien voor zuivere lucht, iets wat in een stad niet evident is. Maar met een kindje in huis vond ik dat wel belangrijk.”

De Osso-krukjes van Ethnicraft voegen een Japans tintje toe in de eetkamer. Deze van BePureHome heeft nog meer uitgesproken oosterse looks. De knoesten en barsten in het hout maken het ook een stuk stoerder.

Krukje via lumz.be, 109 euro.

Speelgoed in de woonkamer is voor veel mensen een doorn in het oog. Anouk lost dat op door het op te bergen in houten kistjes. Ook in dit exemplaar in mangohout (70 x 40 x 40 cm) kan je heel wat kwijt.

Houten kistje via laredoute.be, 229,99 euro.

Anouk ontwierp de wandplank Myshelf. Deze kapstok van Kristina Dam heeft door het verticale lijnenspel een beetje dezelfde stijl. Hij is er in eik en in het zwart.

Wandplank via byanouk.com, 109 euro.

BINNENKIJKEN: een modernistische bungalow op het platteland. “Na 60 jaar nog steeds prachtig”

Binnenkijken: instapklaar huis, maar karakterloos. “Liefde voor het authentieke heb ik van papa”