DE KLASFOTO. Zo zag TV-presentator Dieter Coppens eruit in het eerste leerjaar. “Het waren knappe kinderen”

“Aan gemeenteschool Sint-Antonius in Zoersel heb ik goede herinneringen”, begint Dieter Coppens. “Een goede leerkracht is goud waard, en meester Dani van het eerste studiejaar 1A was dat zeker. Ik was toen al geboeid door de ­natuur. In onze klas stond een glazen terrarium met brandnetels en rupsen. Die zag ik vanaf mijn bankje groter worden, tot er een vlinder ontpopte.”

“Dat blijft me zo hard bij: het wonder van de natuur dat zich naast mijn bankje afspeelde. Ook de meester van 1B, Jos Cox, wakkerde die liefde aan. Hij kwam af en toe onze klas binnen met een jutezak met een levende buizerd of een draaihals, een klein vogeltje. Die vogels gingen naar de opvang, maar meester Jos, die ook conservator van een natuurgebied was, wilde die per se eerst aan ons tonen.”

“Op de foto draag ik een blauw pulletje met groene mouwtjes. We waren met vier jongens thuis en mijn mama kocht de trui in vier maten. Dus gedurende al die jaren en op élke foto draag ik deze pull. (lacht) Bij ons thuis was die periode heel fijn. Mijn mama was als vrouw van een huisarts aan de telefoon gekluisterd, maar wel altijd thuis. Later ging ze opnieuw aan het werk als psycholoog. We hadden een warm nest met sociale ouders.”

“Grappig dat ik iedereen op de klasfoto nog kan aanwijzen en de voor- en familienaam kan opnoemen. Net als Hilke Bluekens haalde ik goede punten. Ik hoefde daar niet veel voor te doen. Je hoorde me als klasgenoot niet vaak, denk ik. En ik ben nog altijd geen tafelspringer. Ik was sociaal, maar ook braaf. Als ik klasgenoten tegenkom, zeggen ze dat ik nog dezelfde Dieter ben. Dat vind ik een mooi compliment. In het middelbaar bloeide ik open. Al werd ik ook meer een rebel, met lang haar en de droom om rocker te worden. (lacht) Ik studeerde af met 55 procent. Ik wilde de wijde wereld in, de natuur ­opzoeken en het leven ontdekken. Net zoals in 1A.”

“Ik stond twintig jaar lang in 1A. Er zijn heel wat klassen gepasseerd, dus herinner ik me niet iedereen, maar Dieter wel. Bij Coppens hadden ze vier jongens die allemaal bij mij in de klas zaten, het waren knappe kinderen. Ik weet nog dat Jeroen, de tweede, sprak over kleuter ‘Dieterke’. Hij deed altijd zijn best voor iedereen, zonder een haantje-de-voorste te zijn. Het was een verstandig ventje, de zoon van een dokter.”

“Als ik Dieter bezig zie op televisie, herken ik hem aan de rust. Ik dacht dat hij ingenieur zou worden, nooit dat hij tv-werk zou doen. Dat hij het leuk vond in de klas, doet me goed. Ik probeerde het ook zo boeiend mogelijk te maken en vertelde over de natuur en onze streek. In de periode van de dikkoppen lieten meester Cox en ik die uitkomen tot kikkers. De onschuld bij kinderen van zes en zeven is zo ontwapenend ...”

“De afstand tussen jongens en meisjes was in dat eerste leerjaar nog groot. Dieter en ik waren dus geen beste vrienden. Ik trok meer met vriendinnetjes op. Of Dieter en ik de primussen van de klas waren, durf ik niet met zekerheid te zeggen. (lacht) Hij had zéker wel goede punten en was niet de medeleerling met een grote mond die erg opviel.”

“Als kind had ik nooit gedacht dat hij bekend zou worden, ik wist niet dat het in hem zat. Wat ik wel opmerkte, is dat Dieter geboeid was door de natuur. Er waren sabelsprinkhanen in de klas, een woord dat ik nooit zal vergeten. En ook onze potjes met inkt die op de banken stonden. Dieter en ik gingen naar een andere middelbare school, dus verwaterde het contact. Af en toe kruisen onze paden nog. Dieter is nog altijd die gewone, fijne persoon als toen.”

Op zoek naar een verzamelboekje om klasfoto’s te bewaren? Mijn Schoolfoto’s -19,95 euro bij Uitgeverij Stratier.

Dit zijn Staf Coppens’ 8 favoriete plekjes in Scandinavië: “Kerst is hier nog zotter dan in Amerika”

ZIEN. Deze BV’s doken in hun fotoarchief op zoek naar nostalgische kersttaferelen. “We hadden het niet breed”