DE KLASFOTO. Dit was Natan-designer Edouard Vermeulen (65) als klein blond jongetje. “Ik was een eenzaat”

Modeontwerper Edouard Vermeulen: “De klasfoto is van het tweede of derde leerjaar op het koninklijk atheneum in Ieper. Ik was kleiner dan de rest van de klas, weet ik nog, want ik startte een halfjaar vroeger met school. Ik had een oudere broer en zo gingen die dingen toen: je wilde thuis niet achterblijven. (lacht)”

“Ik was niet alleen kleiner, maar ook een beetje afweziger dan mijn klasgenootjes. Er zat een eigenzinnigheid in mij en ik kroop vaak in mijn eigen wereldje. Ik had zeker een paar vriendjes, maar stapte zelf niet zo makkelijk op hen af. Misschien was ik wat meer een eenzaat.”

“Eerder dan de uren op de schoolbanken herinner ik me de vrije tijd in Ieper. (lacht) Bijvoorbeeld de weg naar school toe. Ik wandelde via de Wieltjesgracht en die stond vol met notenbomen. In de herfst raapte ik er de nootjes van de grond. Of de ‘spekkenwinkel’ vlak bij school, heel belangrijk. Bij goede punten kreeg ik twee frank en mocht ik er snoep kopen.”

“Elke middag ging ik naar huis om te eten. Tot mijn ouders me kwamen ophalen, moesten we in een rij gaan staan op de koer samen met de meester. En ook ’s morgens en na de middag vormden we eerst een lange rij voor we de klas binnengingen.”

“Je ziet in ons klaslokaal een tijdlijn uit de geschiedenisles. Ik vond die vakken boeiend, want er hing een verhaal aan vast. Wiskunde en chemie vond ik daardoor veel moeilijker. Interesse in mode was er nog niet, wel ging ik met mijn moeder elke vrije woensdag naar Rijsel om te winkelen. Ik heb scherpe herinneringen aan de winkeletalages, maar of me dat toen al beïnvloedde, kan ik niet zeggen.”

“De brouwerij van mijn ouders lag bij ons thuis in Ieper, waardoor ik hen veel zag. We waren absoluut een warm gezin. Ze hebben me vrij gelaten om de weg te kiezen die me gelukkig maakte en binnenhuisarchitect te gaan studeren in Brussel, in plaats van rechten of economie. Op mijn elfde ging ik op internaat, en dat vond ik moeilijker. Dan mocht je maar om de twee weken naar huis, een groot verschil met Ieper, waar ik een heel zorgeloze jeugd had.”

“Zelf had ik geen schoolfoto’s meer, maar Jackie bezorgde me er eentje. We zaten één jaar samen in de klas, maar er is nog altijd contact. Het is een lieve mens. Verder herken ik alleen professor Catteeuw: zijn kostuum en snorretje staan op mijn netvlies gebrand. (lacht) Ook hij was een goede man.”

Klasgenoot Jackie Landerwyn: “Edouard en ik zaten samen in het derde studiejaar. Ik weet dat er intussen heel wat mensen overleden zijn: gek om te merken. We zaten maar een jaar samen, er waren telkens twee klassen per leerjaar. Dus daarna zat ik in een andere klas. Hoewel ik een arbeiderszoontje was, hebben we toch nog contact. Mijn vrouw en ik hebben vijftien jaar bij zijn ouders gewerkt. We deden later boodschappen of brachten hen naar Brussel en Knokke, we kennen hen goed.”

“Ik wist dat Edouard mooi kon tekenen, want in de klas tekende hij al modelletjes. Het moet erin hebben ­gezeten. We hadden een brave en goede leerkracht, sommigen waren strenger. Zo werd ik eens gestraft omdat ik nog met vrachtwagentjes zat te spelen toen de les Frans begon. Dan moest ik op de vensterbank zitten, goed in het zicht van iedereen. Je ziet ook flessen op de vensterbank staan, om onze maateenheden te leren.”

“Edouard kreeg geen straf, maar buiten de klas durfde hij wel iets meer. Mevrouw Vermeulen kwam hem aan de schoolpoort afhalen, maar hij wilde niet mee. Hij wilde verder spelen. Zijn mama werd er een beetje boos van. (lacht)”

DE KLASFOTO. Zo zag acteur Axel Daeseleire eruit als kleine jongen. “De Daeseleires? Allemaal wildebrassen”

DE KLASFOTO. Zo zag je Jolien Roets nog nooit. “Ik had mijn looks niet mee maar probeerde grappig te zijn”