COLUMN. Journalist Jeroen serveerde als twintiger grote celebs in de horeca. “Die man danste als een duivel”

Ik denk weleens nostalgisch terug aan wat ik mijn Brusselse periode noem. Ik was een twintiger die naast zijn dagtaak nog aardig wat uren klopte in de horeca. De Brusselse horeca. In één van die etablissementen was de culturele fine fleur kind aan huis. Nationaal én internationaal. Het leverde onvergetelijke scènes op, die op mijn netvlies gebrand staan.

Er was die keer dat Dirk Roofthooft, Josse De Pauw en blueslegende Roland Van Campenhout aan mijn toog strandden. Die laatste met een deerne aan zijn arm die mijn jongere zusje kon zijn. Toen de andere klanten het pand hadden verlaten en alleen zij overbleven, werd de sfeer wat losser. Dat wil zeggen: Roland bleef stoïcijns op zijn barkruk zitten, met de jonge, blondine devoot aan zijn zijde, terwijl Josse en Dirk overmand werden door frivoliteit.

Ik legde Rose Rouge op van St Germain en Josse sprong op een tafel, waar hij danste als een duivel. Dirk pirouetteerde door de gelagzaal. Tot hij plots zijn blik op mij liet rusten. “Jeroen!’” riep hij. “Welk een fenomenale oren hebt gij. Ik heb iets met oren. En gij hebt hele fraaie exemplaren!”

Dirk naderde de toog, boog zich over die toog en wenkte mij dat ik dichter moest komen. Zoals het een goede gastheer in de horeca betaamt, toonde ik me bereidwillig. Nou. Voor ik goed besefte wat er gebeurde, nam Dirk Roofthooft mijn hoofd in een stevige handgreep, om vervolgens mijn oor het soort tong te draaien waar zelfs Madonna zou van blozen. Mijn trommelvlies is daar nog altijd niet helemaal van hersteld.

Mijn oor was vochtig als een Thaise moessonregen. Roland dronk van zijn witbier, zijn aanbidster keek verveeld en Josse De Pauw schoot in de lach. Dirk herhaalde: “Ik heb iets met oren!” Geen van hen zal zich dit nog herinneren. We schrijven het jaar 2000. Zij waren goden. Ik was slechts een toevallige passant die de glazen volschonk.

Het beste moet nog komen. Op zeker moment was Willem Dafoe in Brussel, met het New Yorkse theatergezelschap The Wooster Group. Zijn toenmalige echtgenote Elizabeth en hun zoon Jack waren ook van de partij. Voor wie niet weet wie Willem Dafoe is: googel hem, hij werd meermaals genomineerd voor een Oscar. Een week lang zat hij elke avond aan mijn toog. Bestelde hij steevast hetzelfde glas rode wijn.

Op de voorlaatste avond polste hij bij mij naar een goed eetadresje. Ik gaf hem een culinaire tip vanjewelste. Of ik voor hem een tafel voor drie wilde reserveren? Ik belde terstond. “U hebt geluk, meneer, er is een tafel vrijgekomen. Op welke naam mag ik de reservatie noteren?” “Dafoe”, zei ik. “Willem Dafoe.”

De volgende dag kwam Willem zijn laatste rode wijn drinken. Dat hij exquis had gegeten, verzekerde hij me. En dat ik bedankt was voor de tip. Waarop hij me de hand drukte. Zo’n echte mannenhand. Heel soms, als ik hard mijn ogen sluit, voel ik die nóg.

COLUMN. Journalist Jeroen heeft een bloedhekel aan Smartschool: “Ben ik de enige die er krankjorum van wordt?”

COLUMN. Jeroen krijgt een Instagramverzoek waarvan zijn hart een sprong maakt. “We verklaarden elkaar de liefde”