COLUMN. Journalist Jeroen heeft een bloedhekel aan Smartschool: “Ben ik de enige die er krankjorum van wordt?”

Krijg jij ook puisten van Smartschool, je weet wel, het leerlingvolgsysteem dat je voortdurend bestookt met berichten over je kind? Of ben ik de enige die krankjorum wordt van dat platform?

Dat is nog zoiets: tegenwoordig is er voor zowat alles wel een of ander platformpje dat je moet helpen door het bos de bomen te zien. Welke bomen door welk bos is soms wat minder duidelijk, maar alla, ’t zijn de goede intenties die tellen, zeker? Er is geen ontsnappen aan: je zult mee op die altijd maar voortdenderende digitale trein springen of je zult niet zijn. Of je houdt op te bestaan.

Ik loop intussen ruim dertig berichten achter. Dat is een voorzichtige schatting. In werkelijkheid zijn het er meer, maar straks denk je nog dat ik een slechte, ongeïnteresseerde vader ben. Dat ben ik nochtans niet.

Ik ben wél, zoals veel anderen, een overbevraagde, overprikkelde en gebeurlijk een ietwat overspannen vader. Ik probeer met het rijpen mijner jaren zo veel mogelijk ergernissen te schrappen, maar met de berichtendiarree van Smartschool wil het voorlopig niet al te best lukken.

Ik begin te geloven dat elk scheetje dat zich een weg zucht door de schoolgangen, aanleiding geeft tot een Smartschoolalert. “X at vanmiddag ajuinsoep en liet een stinkende wind, uitgerekend toen Y in zijn kielzog wandelde. Onaanvaardbaar, natuurlijk. Dus roer de tamtam, zeg het voort, trek aan de alarmbel.” Ik weet het, ik trek het een beetje op flessen, maar eigenlijk niet eens zoveel.

Je kan moeilijk tégen een leerlingenvolgsysteem zijn. Het biedt ongetwijfeld tal van voordelen. Afijn, dat denk ik toch. Dat moet haast wel. Nee? Waarom zou het anders bestaan? En toch loopt iedereen erin verloren. Eind oktober zei de krant ‘De Morgen’ het zo: “Het digitale schoolplatform Smartschool wil de hoeveelheid berichtjes tussen leerkrachten en leerlingen na de schooluren beperken. Of er daarmee ook echt een einde komt aan de berichtenstroom waar ouders, leerkrachten én ouders zich in verliezen, is lang niet zeker.” Ik heb in elk geval nog maar weinig gemerkt van een terugval in het aantal berichten.

Je vraagt je af hoe wij, pre-digitaletijdperkkinderen, ooit aan een diploma zijn geraakt, zonder al die poespas, zonder die constante communicatiestroom, zonder een zwerende etterbuil aan reminders, die uiteindelijk zo talrijk binnenlopen dat je ze niet meer bekijkt. Waardoor elke reminder zichzelf op den duur in de voet schiet.

Moeten wij, mensen, niet dringend eens weer wat meer simpelweg met elkaar praten? Niet via Smartschool, of WhatsApp, of Messenger, of Snapchat, of Tinder, of whatever. Maar gewoon: van oog tot oog, van oor tot oor. Zomaar levensecht.

COLUMN. Jeroen krijgt een Instagramverzoek waarvan zijn hart een sprong maakt. “We verklaarden elkaar de liefde”

COLUMN. Jeroen schrijft over wat het met je doet als ouder als je kind ziek is. “Spreek ik met de papa van Cas?”