Michel werd Waals minister op 24-jarige leeftijd. Daar moet je niet alleen de zoon van je vader voor zijn. Daar moet je naast talent ook lef voor hebben, op het overmoedige af. Op 35 dumpte Michel als MR-voorzitter het FDF om Brussel-Halle-Vilvoorde eindelijk te splitsen. Ook toen: lef, op het roekeloze af. Op 38 stortte hij zich als een kamikaze in een regering met alleen Vlaamse partijen. Andermaal: lef, op het suïcidale af. En het houdt niet op. Dit weekend riep Charles Michel zijn eigen regering uit tot de meest krachtdadige, zeg maar de beste van de jongste 25 jaar, beter dan Dehaene, Verhofstadt, Leterme, Van Rompuy en Di Rupo. Beschermt niemand hem straks tegen zichzelf, dan trekt de premier naar de verkiezingen van 2019 op de tonen van Queen: We Are The Champions.

Historisch! Gigantisch! Kolossaal! Het moment is nabij dat Charles Michel geen adjectieven meer vindt die euforisch genoeg klinken om het werk van zijn regering te omschrijven. Niet onterecht klopt hij zich op de borst. Zowat elke stap die hij met zijn regering heeft gezet, was er één in de goede richting. Het concurrentievermogen van de bedrijven. Minder lasten op werk. De versoepeling van de arbeidsmarkt. De correctie van het pensioen. Het zijn trendbreuken, maar van deze homogeen centrumrechtse regering verwacht je beter. Verwacht je, welja, meer lef om te doen wat moet in tijden van globalisering, digitalisering, vergrijzing en klimaatopwarming. Jazeker, met Koen Geens (Justitie), Jan Jambon (Binnenlandse Zaken), Alexander De Croo (Digitalisering), Theo Francken (Asiel en Migratie) en Maggie De Block (Volksgezondheid) telt zijn regering een stel ministers die in hun vakgebied tot de beteren of zelfs de besten behoren van de jongste 25 jaar. Maar om jezelf dan uit te roepen tot een historische regering, in het besef dat je begroting nog steeds lekt als een zeef en dat je je rijk rekent tegen beter weten in? Het is een dunne lijn tussen zelfvertrouwen en zelfoverschatting.

Premier Michel glimt van trots over zijn zomerakkoord. Dat daar vandaag nog een hoop losse eindjes aan zitten: soit. Dat de oppositie stokebrand speelt: ach. Verontrustend wordt het pas als men het ook binnen de regering niet eens raakt over de impact van pakweg een pensioenmaatregel op werkloze 50-plussers. Zie de lijst hiernaast: het is lang niet de enige flou artistique in dit akkoord. Dat wijst op slordigheid, op een attitude van ongeveer-is-precies-genoeg, op een politieke eensgezindheid die slechts schone schijn is. Tussen CD&V, N-VA en Open Vld heerst vandaag een gewapende vrede. Eén schot en het is weer oorlog. Eén minister die niet opbrengt wat hij heeft beloofd - Johan Van Overtveldt en zijn effectentaks van 254 miljoen - en het spel zit weer op de wagen. Nee, tot nader order is het zomerakkoord van de regering-Michel niet meer dan een gentleman's agreement. Een kladversie.

De beste sinds 25 jaar? On verra. Het is niet de premier die over deze regering zal oordelen, net zo min als analisten en journalisten. Dat zal in 2019 de kiezer doen. En na hem, nog kritischer: de geschiedenis.