Jozef, 74 lentes jong, gepensioneerd onderwijzer. Nooit gehuwd geweest, maar tot vijf jaar geleden langdurige en gelukkige relaties gekend. Geen kinderen, door de speling van het lot. Een rijzige man, die er nog erg patent uitziet voor zijn leeftijd. De dames in het rusthuis waar hij een serviceflat betrekt, wuiven hem vanachter hun rollator toe wanneer ze hem kruisen in de gang. Jozef is in deze zorginstelling de kwiekste van allemaal. Hij lijdt aan geen enkele fysieke kwaal, heeft zelfs geen last van typische ouderdomskwaaltjes.


En toch beschouwt hij zijn leven als voltooid, zoals hij dat zelf verwoordt. "Voor mij hoeft het niet meer", zegt Jozef, minzaam maar ontdaan van elke emotie. "Al sinds een jaar of vier voel ik dat het... op is. Mijn levensvreugde is weg. Ik vind in niks nog plezier. Na mijn pensioen - ik was 58 toen - zat ik boordevol levenslust. Ik ging zo vaak ik kon naar het theater, ik las veel - vooral licht filosofische boeken - en hield van een goed glas met vrienden. Ik kon mij ook enorm uitleven in het spelen van poppenkast voor kinderen. Maar geleidelijk aan is al dat plezier weggevallen. Het zegt mij gewoon allemaal niks meer."