Sara Laeremans, moeder van twee peuters, werd op 22 oktober 2017 gewurgd aangetroffen in haar appartement aan het Brigandshof in Geel. Haar ex-man Glenn Meesseman kwam al snel als verdachte in beeld, omdat de twee in een strijd over de verblijfsregeling verwikkeld zaten. De rechtbank had een tiental dagen eerder beslist dat de kinderen bij Sara gingen verblijven en dat ze om de twee weken een weekend naar Glenn mochten, wat vooral zijn moeder Inge Manderick maar moeilijk kon verkroppen. 

Glenn had echter een alibi: hij was de hele avond en nacht samen met zijn dochtertjes bij zijn ouders in het West-Vlaamse Izegem geweest. Zijn ouders bevestigden dat tegenover de politie. Het was de zus van Glenn die het onderzoek in een stroomversnelling bracht. Zij vertelde de politie in juli 2018 dat haar ouders en haar broer Sara dood wilden om de kinderen definitief terug te krijgen. 

Haar vader had haar kort na de feiten verteld dat ze na de uitspraak van de rechtbank de dood van Sara beginnen plannen waren. Hij had in de nacht van 21 op 22 oktober 2017 samen met Glenn de trein naar Geel genomen. Glenn was eerst binnengegaan en hij was buiten blijven wachten. Glenn vertelde haar dat hij met Sara ruzie had gemaakt en dat er een klein gevecht was geweest, waarbij hij haar met een mes had proberen steken. Daarna had hij haar gewurgd, maar Sara was volgens hem niet meteen dood. Glenn had toen zijn vader binnengeroepen. Vader vertelde dat hij een dweil tegen haar neus en mond had geduwd om Sara te laten stikken. Toen hij de dweil wegnam, kwam er schuim uit haar mond. 

De jury vond de verklaring van de zus geloofwaardig, omdat ze gedetailleerde informatie bevatte die ze alleen maar van de daders vernomen kon hebben. Inge Manderick was op het proces tot bekentenissen overgegaan. Zij had als eerste de idee geopperd om Sara te doden en was volgens de jury de “primaire verantwoordelijke” voor het plannen van de moord. 

Glenn erkende dat hij Sara gewurgd had, maar zijn advocaat had artikel 71 ingeroepen over de onweerstaanbare dwang, waardoor hem geen schuld zou treffen. De jury veegde dat echter van tafel: hij was een normaal begaafd persoon die te allen tijden een andere beslissing had kunnen nemen. Van een uitschakeling van zijn vrije wil onder druk van zijn moeder was geen sprake. 

Patrice beweerde van geen moordplan op de hoogte te zijn geweest toen hij samen met Glenn naar Geel vertrok. Hij ontkende ook dat hij de dweil gebruikt had om Sara te smoren. Hij had er enkel wat bloed en schuim mee afgeveegd. “Ongeloofwaardig”, oordeelde de jury, die de smoring bewezen vond. “En zelfs als er van smoring geen sprake was, dan nog verleende hij noodzakelijke hulp bij het plegen van de feiten”, klonk het in de motivatie. 

Na het doden van Sara hadden ze spullen van het slachtoffer meegenomen om het op een roofmoord te laten lijken. Ze hadden ook 300 euro van haar rekening gehaald met haar bankkaart, waardoor vader en zoon ook schuldig werden bevonden aan informaticafraude. 

“Een afschuwelijke manier om te sterven. Op aansturen van moeder Inge Manderick namen ze het recht in eigen handen om de kinderen terug bij hen te krijgen, nadat de rechtbank ze aan Sara had toegekend. De wijze waarop en de reden waarom het slachtoffer gedood werd, wegen zwaar door voor mij”, zei advocaat-generaal Björn Backx over de moord. 

Sara deed haar best om zo goed mogelijk voor haar kinderen te zorgen en had dit gruwelijke lot niet verdiend. Het slachtoffer kon volgens Backx niets verweten worden. Van oprechte spijt en berouw had hij bij de beschuldigden niets gemerkt. “Inge Manderick ging in extremis nog tot bekentenissen over, maar dat gebeurde eerder uit opportunisme dan uit spijt. Patrice Meesseman is blijven ontkennen en was enkel geïnteresseerd in het redden van zijn eigen hachje. Ook de spijtbetuiging van Glenn Meesseman kwam mij niet oprecht over.” 

Hij zag slechts één verzachtende omstandigheid voor de drie beschuldigden: hun blanco strafblad. “En om die reden zal ik niet de maximumstraf van levenslang vorderen.” Voor Inge Manderick, die volgens de jury de “primaire verantwoordelijke” is, eiste hij 30 jaar opsluiting. Voor vader en zoon Meesseman vorderde hij 28 jaar.