Zullen we met het grofste beginnen? Dan zijn we daar vanaf, voor we de grootste Europese politicus van deze eeuw plechtig uitgeleide doen. Una culona inchiavabile. Een onneukbaar dikke kont. Daartoe werd Angela Merkel tien jaar geleden herleid door haar Italiaanse ambtsgenoot Silvio Berlusconi. Het is zeer de vraag of de omvang van iemands derrière iets zegt over haar politieke gewicht, maar los daarvan: wat is er mis met een voldragen kont? Angela Merkel is niet knap, maar dat staat haar beeldig. Niets aan haar is angeliek. Het krantenarchief is onverbiddelijk: niet één keer komt de naam Merkel voor in dezelfde zin als de woorden verfijnd, charmant, elegant. So what? De hoogte van haar hakken en de diepte van haar halsuitsnijding doen niet duizelen. Et alors? Bijzienden zijn het die haar een gebrek aan allure, envergure en coiffure toedichten. Mij imponeren haar brede schouders, waarmee ze — beeld ik mij graag in — als DDR-zwemster goud had kunnen winnen op de 4 x 100 meter wisselslag op de Olympische Spelen van 1976, samen met Ulrike Richter, Andrea Pollack en Kornelia Ender. Angela’s gelaat ziet er ook vandaag soms uit alsof het zopas aan het chloor is onttrokken. In 2012 woonde ik in Berlijn het bezoek bij van toenmalig premier Elio Di Rupo aan de bondskanselier. Een van beiden trotseerde toen de camera’s zonder eyeliner. Angela Merkel is een pracht van een vrouw.