“Er werd bij Kris alzheimer vastgesteld”, reageert zijn manager Kris Eelen op het overlijden. “Hij was al een drietal jaar ziek, en de afgelopen jaren zagen we hem aftakelen. Hij woog nog veertig kilo en is langzaamaan uitgedoofd. Hij verbleef al meer dan een jaar in een verpleegcentrum en heeft zijn laatste momenten niet bewust meegemaakt. Door de coronacrisis mocht ook niet zomaar iedereen binnen om afscheid te nemen. Ook ik had hem al lang niet meer gezien, de laatste keer dateert al van een halfjaar geleden. Verder wil de omgeving van Kris het verlies in familiale kring verwerken.”

Mich Walschaerts van Kommil Foo werkte vaak samen met De Bruyne en reageert bedroefd op zijn overlijden. ““Zeker in de beginperiode van Kommil Foo hebben we vaak samen gespeeld, en veel op café gezeten.” Vreemd genoeg namen ze de voorbije dagen nog een eerbetoon aan de zanger op. “Het is heel bizar. Gisteren en eergisteren hebben we nog in de studio gezeten om in opdracht van Radio 1 een lied te maken om iemand te eren (naar aanleiding van de Belpop 100, red.) Wij hadden toevallig Kris gekozen, dus het is heel bizar nu, dit nieuws.” 

Kris De Bruyne zal in Vlaanderens collectieve muzikale geheugen vooral herinnerd worden om ‘Amsterdam’, maar hem daarop vastpinnen, is de man oneer aandoen. De Bruyne staat sowieso te boek als een van Vlaanderens beste liedjesschrijvers, op eenzame hoogte met tijdgenoten als Jan De Wilde en Raymond van het Groenewoud. Hij laat een indrukwekkend oeuvre achter, met onder meer nummers als ‘Lieve Jacoba, ‘Vilvoorde City’, ‘Je suis Gaga’, ‘Waar ik voor Leef’ en ‘Tijd om te gaan Slapen’.

Wie leest over De Bruyne, leest over een man die erin slaagde om het heilige vuur altijd brandende te houden, die koppig zijn eigen ding deed en er door de jaren heen in slaagde steeds uitgepuurder te worden. Of zoals collega Patrick Riguelle het ooit verwoordde: “Kris is de architect van de eenvoud die zijn stem leent aan een lied dat zegt waar het om gaat.”

_{(lees verder onder de foto)}

De Bruyne draagt ook een beetje het etiket mee van rebel. Wannes Van de Velde ontdekte hem in 1968 op het Skifflefestival van Hove, waar hij een satirische bluesversie bracht van het kinderliedje ‘Klein Klein Kleuterke’. Tijdens zijn studies aan het Sint-Lukasinstituut in Brussel een paar jaar later leert hij in de kantine Guido Van Hellemont en Wim Bulens kennen. Voor ze het beseffen, is het absurde trio Lamp, Lazerus en Kris een feit. Ze nemen een plaat op, met daarop onder andere de hits ‘De Peulschil’ en ‘De Onverbiddelijke Zoener’.

De Bruyne gaat daarna solo, en neemt in 1973 met zijn eerste begeleidingsband (met onder meer Raymond van het Groenewoud) een titelloze debuut-elpee op. De plaat klinkt hard en heeft woeste teksten, maar wordt door pers en publiek onder de graszoden geschoffeld. Het album wordt binnen de maand uit de rekken gehaald. Toch wordt de plaat vandaag algemeen erkend als de allereerste, echte Nederlandstalige rockplaat. De Bruyne trad zo toe tot de groep muzikanten die de brug wisten te slaan tussen kleinkunst en rock.

De Bruyne overleed gisteren op 70-jarige leeftijd in het bijzijn van zijn vrouw en kinderen. De begrafenis zal in intieme kring plaatsvinden.