“Ik verliet mijn ouderlijk huis om naar Tuskegee University te gaan, waar ik mijn vrienden van de Commodores ontmoette”, vertelt Richie aan People. “Op dat moment overwoog ik serieus om een priester te worden. Maar de eerste keer dat ik met de Commodores op een podium stond, begon een groep meisjes te gillen. Tot dat moment had er nog nooit iemand, nog geen enkel meisje, naar me gegild.” 

Het enthousiasme van de meisjes beviel Richie wel. “Ik speelde geen basketbal, geen voetbal, geen baseball. Ik speelde tennis, en geen enkel meisje gilt op het tennisveld. Ik kan me herinneren dat toen ik die meisjes hoorde, ik meteen dacht: ik ben geloof ik toch niet gemaakt voor het priesterschap.”

En dus besloot de ‘Hello’-zanger om voluit voor de muziek te gaan. Zijn ouders bleken echter niet zo gelukkig met die keuze. “Mijn vader en moeder begrepen de Commodores niet, want ze begrepen niet dat de tijden veranderd waren. Ik was als een marsmannetje dat op een dag met een afro voor hun deur stond. Alles waar ik in het begin van mijn carrière voor stond, begrepen mijn ouders totaal niet. En de gemeenschap ook niet. Tuskegee was een academische gemeenschap. Mijn vader was een militair. Je kan je voorstellen wat hij op dat moment tegen me zei.”

Maar Ritchie zette door. “Verrassend genoeg werkte mijn plan. De Commodores kregen in 1974 hun eerste hitsingle. Eerst waren we het voorprogramma voor de Jackson 5, daarna speelden we zelf in Madison Square Garden met Bob Marley in ons voorprogramma. Toen besefte ik dat ik liedjes kon schrijven en dat ik kon zingen.”