“It’s goed om toeroeg te zain”: The Rolling Stones deden ons land alle eer aan in Brussel

In Nederland knipoogde Jagger vorige week nog naar Frans Bauer, in België hield hij het bij aanvang van hun concert keurig tweetalig op een ‘Vous allez bien? Alles goed?’ Om even later in perfect Nederengels ‘It’s goed om toeroeg te zain’ te roepen. Die Mick toch. 

Twee uur lang zag en voelde je dat Jagger, Richards, Wood en een rist muzikanten zich kostelijk amuseerden. Jagger sprak het publiek voortdurend toe in koeterwaals-Nederlands en Frans. ‘Het iet one veertiende sjouw in België’, maakte Mick duidelijk, waarop hij iedereen nog maar eens bedankte om opnieuw te komen kijken naar dat groepje dat exact zestig jaar geleden een allereerste concert speelde. 

En tussendoor vertelde hij dat hij naar de Marollen was geweest. Een enorme ‘box pralines’ had aangeschaft. En zes Brusselse wafels had gegeten. En naar Manneken Pis was geweest. Maar dat zijn Stones-kostuumpje was gepikt. Door snoodaards. Om wat later te verwijzen naar Kevin De Bruyne en Romelu Lukaku toen hij de blazerssectie voorstelde. Allemaal tekenen dat Jagger zich goed amuseerde in ons landje.

Acht Europese concerten en een tussentijdse corona-aanval hadden Jagger duidelijk niet klein gekregen. Wel integendeel. De man stond hipper dan ooit met zijn kont te wiegen en te draaien tijdens de rits wereldhits die hij puntgaaf uit zijn strot ramde. Hij was goddelijk, bij wijlen bovenaards. Met op het podium verder de Stones Bastards Keith Richards en Ron Wood, minder dan ooit moeders mooisten, maar met meer rock ‘n roll in hun beider dikke teen dan in het volledige Werchter-peloton. En zoals ze dat elke Sixty-concert al deden, kreeg ook nu drummer Charlie Watts bij aanvang een kort, krachtig en pakkend eerbetoon. Waarna Jagger even later het volledige Brusselse concert opdroeg aan de betreurde drummer. En dient gezegd dat zijn opvolger Steve Jordan dat heerlijk goed deed.

Traditioneel schoof de band hier en daar met een liedje in de setlist, Maar globaal was het een ‘best of’-concert, zoals ze dat sinds hun start in Madrid brengen. Met ‘Street Fighting Man’ als de gesmaakte opener, gevolgd door het nerveuze ‘19th Nervous Breakdown’ en uiteraard ook ‘Tumblin Dice’. Na ‘Out of Time’ volgde met ‘Beast of Burden’ het keuzenummer van het publiek. Waarna een eerste genadesteek werd uitgedeeld met ‘You Can’t Always Get What You Want’, massaal meegedeeld door een dankbaar publiek.

Fans van Keith Richards, voor de gelegenheid in Kuifjesland met wat een Kapitein Haddock-sjaal leek die langs zijn broekspijp hing, konden hun hartje ophalen bij het klassieke intermezzo van hun idool halfweg het concert. Richards moest er zelf om lachen hoe hij alweer schijnbaar een beetje hulpeloos ‘ Slipping Away’ en ‘Connection’ bracht, met die goeie ouwe Ron Wood pal aan zijn zijde.

Met ‘Miss You’ en Jagger met gitaar sloeg de vonk er nadien meteen weer in en de band het pedaal volledig intrapte met nog een uurtje heerlijk nostalgisch Stones-vuurwerk. ‘Midnight >Rambler’ werd het instrumentale en vocale master piece-stuk, waarbij Mick en de groep alle muzikale richtingen bewandelden. Om nadien de set uit te spelen met zekerheden als ‘Start Me Up’, ‘Jumping Jack Flash’ en uiteraard ‘Satisfaction’ als absolute toet. Game, set and match. En waarom zouden ze over vijf jaar hier niet opnieuw staan?

Lees ook: 

Yoga, ballet, strikt dieet én ondersteboven hangen: zo houden oude rockers als de Stones het touren vol (+)

Een luxehotel, indrukwekkende rider en perfecte setlist: zo staan The Rolling Stones vandaag in Brussel (+)