De medewerkers van gemeenschapsinstelling De Kempen gaan gebukt onder een zware werkdruk, die steeds meer zijn tol begint te eisen. “En dat is niet alleen in Mol zo. Het is een probleem dat we bij alle jeugdinstellingen in Vlaanderen zien”, zegt Tijl Reusen, vakbondsvertegenwoordiger van ACV. “Bovendien is het een kwestie die al lang aansleept. Onze gemeenschapsinstellingen krijgen de laatste jaren jongeren binnen met steeds complexere dossiers. Denk maar aan erge agressie, ernstige psychologische problemen en gedragsstoornissen. Zulke zaken vereisen een andere vorm van opvang, die het personeel hier niet kan bieden”, zegt hij. 

“Die jongeren kunnen hier gewoonweg niet geholpen worden en lopen in wezen eigenlijk wat verloren in het systeem”, vult Theo Celen, vakbondsvertegenwoordiger van ACOD, aan. “En dat maakt de situatie in de gemeenschapsinstellingen momenteel zeer onveilig. Incidenten met jongeren die vaak veel te lang en zonder perspectief in een gemeenschapsinstelling verblijven, worden ondertussen eerder regel dan uitzondering. Bij dergelijke crisissituaties worden ad hoc oplossingen gezocht en – omdat het tenslotte om kwetsbare jongeren gaat – werkt het personeel vanuit hun beroepsfierheid en engagement verder. Maar er is ook in toenemende mate een probleem van automutilatie bij jongeren in de gemeenschapsinstellingen, tot en met een verontrustende stijging van het aantal effectieve zelfmoordpogingen. Voor deze erg getroebleerde jongeren blijven structurele oplossingen steevast – ondertussen al jaren – uit. Veel begeleiders zijn werkelijk op.”

Al die extra zware dossiers zorgen dus voor een immens hoge werkdruk. “Veel collega’s vallen daardoor uit door ziekte of zoeken hun heil elders omdat het gewoon te veel is. Het zijn dan vooral oudere collega’s die ontslag nemen. Die combinatie zorgt ervoor dat al het werk op slechts enkele schouders terechtkomt. Dat kan uiteraard niet de bedoeling zijn”, zegt vakbondsvertegenwoordiger Tijl. De begeleiders werken daardoor soms wel tien dagen achter elkaar, en dat terwijl hun job mentaal en soms ook fysiek erg zwaar is. “Normaal is er na een werkweekend voldoende tijd om weer even op adem te komen, maar tegenwoordig worden begeleiders maar al te vaak op hun vrije dagen zomaar opgeroepen om te gaan werken omdat er anders te weinig personeel is. Ze staan eigenlijk voortdurend onder hoge stress.” 

“Iedereen hier doet zijn werk graag en zet alles op alles voor de jongeren die hier verblijven, maar de werkomstandigheden zijn niet meer gezond. De complexe dossiers en de hoge werkdruk zorgen ervoor dat bij velen de werk-privébalans volledig is doorgeslagen.” De actievoerders hopen dan ook een duidelijke boodschap te brengen aan het adres van Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (CD&V). Vorige week vond er reeds een eerste overleg plaats. “De minister toonde zich daarbij wel bezorgd en ontvankelijk voor de grieven van het personeel, maar hij kon niet echt een concreet antwoord geven op de door het personeel geformuleerde eisen”, zegt Theo Celen. “Met deze actie hopen we de minister zo ver te krijgen om extra personeelsmiddelen vrij te maken, zodat het werk weer draaglijk kan worden. Komende vrijdag zitten we opnieuw samen met de minister in de hoop dat er eindelijk concrete afspraken worden gemaakt om het personeel te helpen”, besluit vakbondsvertegenwoordiger Tijl Reusen.