Joran (21) krijgt twee jaar na dodelijk ongeluk SAVE-bord: “Mijn gekke grote broer, op wie ik altijd kon rekenen, wat mis ik je toch”

 Mama Charlotte en papa Melchio, broer Leander en de zussen Aurélie en Amber hielden zich gisteren sterk bij de inhuldiging van het SAVE-bord op de Maat in Mol, de plek van het ongeval, maar de woorden van mama Charlotte sneden nog altijd door merg en been. “Die 24ste augustus 2017 om 23.25 uur werd er aan de deur gebeld. Ik hoor de woorden nog altijd. Joran is betrokken bij een verkeersongeval en hij heeft het niet overleefd. Wat je dan voelt en denkt is onbeschrijflijk. Die avond werd mijn grootste angst werkelijkheid. Zoveel mensen hebben die avond hun best gedaan om Joran nog te helpen, maar nog altijd heb ik het gevoel: ik was er niet om hem te helpen. Ik had er moeten zijn. Al was het maar om even zijn hand vast te houden. Joran in huis dat was energie. Ne ‘charel’ maar eentje met een groot en gevoelig hart. We missen onze charel. Wij hebben niet alleen een zoon verloren. De zussen en broer hebben niet alleen hun broer verloren. Zij hebben ook de ouders verloren die we ooit voor hen allemaal waren. Soms krijg je wel eens de vraag: ‘Heb je het al een plaats gegeven?’ Wel, ik weet één ding, het verlies van een kind verwerk je nooit. Het zit voor altijd in mijn immens gebroken hart en zal het voor altijd meedragen.”

De vereniging Ouders van Verongelukte Kinderen (OVK) ijvert al jaren dat gemeentebesturen en politiezones zich nog meer inzetten voor verkeersveiligheid en hoopt ook nog altijd dat meer en meer gemeenten intekenen om het SAVE-charter te behalen. Burgemeester van Mol Wim Caeyers belooft dat te doen. “Twee jaar geleden vertrok Joran op zijn werk in de Kaasboerin om nooit nog thuis aan te komen in Balen. Een jonge gast van 21 en een familie getekend voor de rest van het leven. Het is belangrijk dat we zijn nagedachtenis levend houden. We hebben zelf onlangs een gesprek gehad met het OVK. Al 25 jaar zorgen zij voor lotgenoten en zorgen ze voor begeleiding en hulp waar nodig. Wij sluiten ons daar graag bij aan. Ik wil hen er echt voor danken dat ze bestaan. Al hoop je ergens dat ze nooit nog leden moeten bij krijgen. We willen als gemeente blijven inzetten op verkeerseducatie, zichtbaarheid in het verkeer en vooral ook in het secundair en de routes naar school moeten veiliger. Allemaal misschien kleinere zaken, maar hopelijk kunnen ze toch bijdragen aan een veiliger verkeer.”

Naar de plaatsing van het bord kwamen ook heel wat andere gezinnen die ooit een zoon, dochter, broer of zus verloren hebben in het verkeer. Allemaal legden ze een bloemetje neer bij de boom waar Joran verongelukt. Omdat ze allemaal weten wat het betekent om op de plaats van het ongeval een herdenkingshoekje te hebben. “Elke dag opnieuw word ik eraan herinnerd”, vertelt zus Aurelie. “En net dat maakt het zo moeilijk. Ik kon altijd op je rekenen. De laatste weken voor je ongeval groeiden we naar elkaar toe omdat we dagelijks moesten samenwerken. We waren hechter. Jammer genoeg werd ons dat geluk maar even gegund. Toen mama me vertelde van het ongeval weet ik nog dat alles plots zwart werd. Gekke grote broer. Gelukkig hebben we nog mooie herinneringen.” Waarop de plechtigheid werd afgesloten met een indrukwekkende lijst van overleden kinderen die herdacht worden. Honderden voornamen werden voorgelezen.