BINNENKIJKER. De sobere kustvilla met een kwinkslag van Hélène en Bruno: “Alle muren zijn afgewerkt met microcement volgens een Argentijnse techniek”

Dit huis waar Hélène zich met haar gezin al in zag wonen, was helemaal niet Bruno zijn ding. Om een einde te maken aan de discussie, zouden ze een bod ver onder de vraagprijs uitbrengen. “Dan had ik het gevoel dat ik tenminste geprobeerd had”, vertelt Hélène. “Maar het draaide anders uit. De eigenaar was wellicht blij dat hij eindelijk een kandidaat-koper had en aanvaardde ons voorstel. Voor Bruno was het schrikken, maar intussen is hij de grootste fan van het huis en de buurt.”

_{(Lees verder onder de foto.)}

Zowel de woning als de tuin zijn dan ook onherkenbaar veranderd na een totaalrenovatie die tweeënhalf jaar duurde. “Alles ging eruit. De kleine kamers maakten plaats voor ruimtes die in elkaar vloeien. Mét een open keuken, want ik kook veel en graag. In ons vorig huis bevond die zich apart en was het alsof ik telkens gestraft werd als ik er stond. Dat wilde ik dus absoluut niet.”

“Ik mocht all the way gaan en heb alle mogelijke toestellen die je niet ziet – zelfs een frigo in een schuiflade. Ook met het marmeren eiland dat behandeld is tegen vlekken ben ik superblij. De gashaard maakt het supergezellig, al kostte die veel geld omdat we een extra aansluiting en schouw nodig hadden. In het weekend is dit onze aperitiefplek en zetten we alles vol hapjes.”

_{(Lees verder onder de foto.)}

In het verlengde van het keukeneiland staan niet één, maar twee door Minus op maat gemaakte eettafels. “Daar is een goede reden voor. Ons huis is de plek waar we wonen én ook werken, zelfs in de eetkamer. Eten doen we aan de ene tafel en werken aan de andere, om niet altijd opnieuw te moeten opruimen. De boeken en catalogi brengen ook wat kleur in ons overwegend sobere interieur. Dat was een bewuste keuze. We wilden vooral rust, want wie we zijn en wat we doen is daar eerder het tegenovergestelde van.”

_{(Lees verder onder de foto.)}

Wie sereen zegt, denkt automatisch aan wit, maar hier vind je geen enkele muur in die neutrale kleur. “Wit vond ik te steriel en zou me de hele tijd aan een ziekenhuis doen denken. Alle muren zijn daarom afgewerkt met microcement volgens een Argentijnse techniek. Het heeft de textuur en de kleurnuances die je terugvindt in natuurelementen, zoals het zand op het strand, in rotsen en gesteenten. Samen met de warmte van de natuurmaterialen is ons interieur een plek waar we ons erg relaxed voelen en dat is een luxe.”

“Bruno’s grootvader had een lingeriefabriek en hij vertelde altijd dat de beste deals aan de toog tussen pot en pint werden afgesloten. Dat hebben we onthouden en daarom bouwden we een stuk bij waarin de ongedwongen sfeer van een café of restaurant hangt. En het werkt, want iedereen vindt het geweldig om in dit decor zaken te doen.” De donkere muren en natuursteen, de messing accenten en het bruine leder van de krukken en de bank, die gebaseerd is op de exemplaren uit Oostenrijkse chalets, geven het interieur een hoog boetiekhotelgehalte.

_{(Lees verder onder de foto.)}

Het was een uitdaging om onder het schuine dak een badkamer in te richten, maar architect Kris Vandecasteele vond een hoogst originele oplossing: een centrale sculptuur met daarin het bad dat je betreedt via een trapje aan het voeteinde. “Het is niet senior proof, maar daar wil ik nog niet aan denken. Aan de andere kant is er een groot werkblad dat goed van pas komt om kleren op te vouwen.” 

_{(Lees verder onder de foto.)}

De slaapkamer ligt iets lager en net dat maakt ze knusser. “Ik hou ervan dat ze niet te groot is. Ze is ook volgestouwd met boeken en er is een overload aan foto’s van de kinderen. Hier kan dat, maar in de leefruimte zou het te druk zijn.”

_{(Lees verder onder de foto’s.)}

“We hebben geen groene vingers en door ons werk en de hobby’s van de kinderen ook geen tijd om in de tuin te werken. Daarom wilden we geen gazon. In ons hoofd zat een ontwerp van architect Glenn Sestig dat ik eens zag tijdens een vakantie aan de Côte d’Azur met bijna uitsluitend groenblijvende zuiderse planten en boompjes in bakken van travertin. Ik ben er heel blij mee, want zelfs tijdens de winter hebben we een vakantiegevoel. En nog meer als ook het zwembad open ligt. Het water kleurt mooi turkoois, omdat de wanden wit geschilderd zijn.”

_{(Lees verder onder de foto’s.)}

Binnen de grote leefruimte vormt de zithoek als het ware een apart eiland waar alles bijeengehouden wordt door een gigantisch tapijt van dierenhuiden, gemaakt door Får Collective uit Brugge. “Het was oorspronkelijk een pak kleiner, maar we lieten er extra stukken aan naaien om het hier te laten passen.” De zitbank is de Tufty Time van B&B Italia, de zwarte salontafel en het bijzettafeltje van Items by Bea Mombaers en de fauteuil van Pierre Jeanneret. Aan de muur een schilderij van Martin Van Wordragen van een jockey, een verwijzing naar de hobby van Jack.

_{(Lees verder onder de foto’s.)}

Dit zijn de interieurtrends van 2022

BINNENKIJKER. Samen en toch apart: Sofie en Joy wonen boven het huis van haar ouders. “We springen niet ongevraagd bij elkaar binnen”