"Gelukkig is Jan Hoet me komen halen. Letterlijk"

Wanneer Johan Tahon ergens binnenstapt, heeft iedereen hem gezien. Beer van een vent, lang haar, intrigerende blik. Hij lijkt zo uit een vikingfilm te komen - zolang je zijn stijlvolle outfit even wegdenkt. Heel wat van zijn kunstwerken zijn al minstens even imposant. Vaak zijn het buitenmaatse gipsfiguren in de vreemdste houdingen, met een grote emotionele lading. Kolossaal, en tegelijk fragiel. Een combinatie die ook Till Lindeman, frontman van Rammstein, fascineert. Beide heren sloegen de handen in elkaar en werkten een expo uit, die vanaf 26 januari loopt in het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

"De mensen van ZOO Magazine, een Nederlands tijdschrift dat enige tijd geleden een portret van mij gebracht heeft, zagen een link tussen mijn werk en dat van Rammstein. Maar ook met de dichtbundels die Till uitgebracht heeft. Zij hebben ons samengebracht met het voorstel om samen iets uit te werken. En dat werk stellen we binnenkort voor aan het publiek."

"Ik kende hun muziek vooral van de soundtracks van 'The Matrix' en 'Lost Highway'. Er zit een echte oerkracht in die me wel ligt. Maar toen ik hun volledige oeuvre doornam, was ik erg verrast. Bepaalde nummers dragen dezelfde titel als sommige van mijn werken - denk maar aan 'Sonne' en 'Ich'. Ook de witte gezichten die ze gebruikt hebben in hun artwork en op het podium doen heel hard denken aan mijn werk. Toen ik Till voor het eerst ontmoette, gaf hij toe even verbaasd te zijn als ik. ZOO Magazine had terecht parallellen opgemerkt, de klik was er meteen. Niettegenstaande zijn stoere karakter en indrukwekkende gestalte is Till een heel innemende man. Ik werd uitgenodigd voor hun optreden op Graspop en ook daar kon ik het contrast vaststellen tussen showbeest Till en de getormenteerde dichter die hij is. Een dualiteit die mij ook niet vreemd is."

"Er staan een dertigtal sculpturen opgesteld. In die setting tonen we een aantal teksten van Till die geïnspireerd zijn op mijn werk. Hij heeft ook de introductietekst geschreven, waarin hij verduidelijkt wat hij in mijn werk ziet. We hebben er bewust voor gekozen om zijn Duitse teksten niet te vertalen, opdat ze niets van hun kracht zouden verliezen. De interactie tussen onze bijdrages levert een unieke ervaring op. Zijn mooiste gedicht is getiteld 'Wir Uberleben das Licht', meteen ook de titel van het project."

"Veel West-Vlamingen blijven na hun studies in Gent plakken. Na mijn tijd aan het KASK wou ik onder geen beding terugkeren naar Menen - te veel herinneringen. Mijn vader is hier nog schepen geweest en we hadden niet de beste relatie. Na zijn dood was het voor mij niet evident om terug te keren. Zwalm ligt temidden een natuurgebied. Daar vind ik de inspiratie die ik nodig heb om te creëren. Nu pas, na al die jaren, vind ik weer rust aan de Leie en kan ik me er ook door laten leiden in mijn werk."

"Mijn plaatselijke galerist heeft me naar Ìznik gelokt, een prachtige historische stad in Turkije. Daar ben ik sinds 2008 vijf jaar op rij regelmatig gaan werken. Een prachtige periode, al heb ik er ook de omslag onder Erdogan meegemaakt. Tijdens een vernissage stonden genodigden op straat een sigaretje te roken, met champagne in de hand. Plots werden ze aangevallen door fundamentalisten. Mijn galerist heeft zelfs een tijd in de cel gezeten, zonder duidelijke aanklacht. Het is er nu erg gevaarlijk om met kunst bezig te zijn."

"Inderdaad. Jan had mijn werk gezien. En omdat het aansluit bij zijn filosofie, is hij mij in 1995 letterlijk uit mijn atelier komen halen. Hij was toen net bezig met het oprichten van het S.M.A.K., en heeft me echt gelanceerd. Zonder hem zou ik niet staan waar ik nu sta, want ik was tot dan alleen bezig met creëren. Het klinkt paradoxaal, maar als kunstenaar moet je ook met PR en verkoop bezig zijn. Ik ben geen krak in het verkopen van 'mezelf', maar gelukkig kan ik hiervoor vertrouwen op Eva, mijn steun en toeverlaat sinds zestien jaar. Ze is bovendien psychologe en dus de ideale vrouw om om te gaan met 'een gast als ik'. (lacht)"

"Canvas heeft een documentaire over mijn werk uitgezonden, waarin ik verduidelijkte dat ik vorm probeer te geven aan dromen, aan het onderbewustzijn. Het gaat gepaard met het rouwproces na het verlies van mijn vader. Ik zal nooit weten wie die man echt was, maar probeer het een plaats te geven via mijn beelden. Daarom heeft mijn werk iets therapeutisch. Na de uitzending kreeg ik een tachtigtal brieven. Geen zever, maar reacties van mensen die ook een last dragen, en zich herkennen in mijn werk. Dat heeft mij toen enorm getroffen."


'Wir Uberleben das Licht' loopt van 26 januari tot 2 december in het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Meer informatie op www.bonnefanten.nl.