Yani Stevenheyndens is amper 15 jaar en sloot een ongelooflijk seizoen af als jonge karter. “Mijn vader (zijn mecanieker, die in het dagelijks leven kinesist is, red.)  en ik bereidden ons voor op een moeilijk jaar. Ik maakte de overstap van junioren naar senioren en moest dus veel bijleren. Wat dat zou geven wist ik niet goed, alleen dat ik er veel zin in had. Tegelijkertijd reed ik mijn eerste jaar bij Team Eurokarting waardoor ik professionele ondersteuning kreeg en deel uitmaakte van een goed team. Dat heeft wonderen gedaan”, zegt hij dankbaar.

Hij plaatste zich bij de eerste drie voor het wereldkampioenschap in Italië in oktober. “Tijdens de kwalificaties startte ik op plek 35, na de kwalificatie mocht op de 24ste plek starten tijdens het WK en ik eindigde op de tiende plek. Het was een ongelooflijk toffe ervaring! Ik hoop nu al dat ik me volgend jaar opnieuw kan plaatsen voor het WK. Waar dat zal plaatsvinden weten we nog niet.” Met die sprong van 35ste naar de 10de plek bevestigde hij enkel maar wat zijn entourage al langer wist: hij heeft talent en kan het nog ver schoppen. Als kers op de taart sloot hij zijn seizoen af met een gouden beker op de GK4 wedstrijd in Genk. 

Dat laatste weekend van het seizoen was ook ongelooflijk tof. “Het was een goed weekend, ik had er een goed gevoel bij”, zegt hij daar meteen over. Ondanks dat hij reed op ‘nieuwe’ banden ten opzichte van diegene die hij kende vielen de ritten ongelooflijk goed mee. “We moesten er even aan wennen en dat brengt wat risico’s met zich mee, maar het liep enorm goed.” En dat was er aan te zien want het vijftienjarige kartwonder eindigde als rookie knap op de eerste plaats en dat als eerstejaars bij de senioren. “Thierry en Lio van Team Eurokarting boden me de ondersteuning die ik nodig had. Ze leerden me zoveel bij over technieken en hoe je moet rijden bij de senioren. De kart voor de senioren heeft meer power, waardoor je op een circuit met lange stroken wel 140 km/u kan halen. Het was een groot verschil met de jaren ervoor.”

Tot slot richt hij zich ook tot zijn vader Gunther die telkens mee gaat, zijn mecanieker is, en als een blok achter hem staat, het team waar hij deel van mocht uitmaken en in het bijzonder Thierry en Lio die hem onder hun vleugels namen. “Volgens jaar rij ik weer met Team Eurokarting. De start van het seinzoen hangt wat af van corona, maar is normaal voorzien voor februari. Een jaar als afgelopen jaar wil ik graag nog eens overdoen”, kijkt hij al uit naar 2022.