Marten Van Riel jaar na ‘chocoladen medaille’ over zijn spreidstand: “Ik mag niet te veel van Hawaï dromen, anders doe ik in Parijs niet mee”

Een zoominterview op de rollen vanuit een veel te kleine hotelkamer in Yokohama. Marten Van Riel kan dat. “Het systeem maakt wat lawaai. (lacht) Dus ik hoop dat ik wat verstaanbaar ben. Op de Spelen vorig jaar is er zodanig veel zweet in geraakt dat het nu een beetje naar de knoppen is", vertelt Van Riel. 

Negen maanden na zijn ‘chocoladen medaille' is hij weer in Japan. Het World Triathlon Series (WTS)-seizoen lonkt. De komende maanden beslist een regelmatigheidscriterium van zeven wedstrijden met bijhorende Grand Final wie zich de beste korteafstandstriatleet van het jaar mag noemen. Van Riel was vorig jaar tweede.

De allerbeste op papier is er in Yokohama niet bij. Kristian Blummenfelt puft nog uit van zijn huzarenstukje. Na olympisch goud pakte hij vorig weekend ook de wereldtitel Ironman in St. George. Vergelijk het met een loper die er naast goud op de honderd meter ook in zou slagen om een marathon te winnen - in principe onmogelijk.

De laatste die het Noorse fenomeen kon kloppen? Marten Van Riel begin maart in de 70.3 Ironman van Dubai, in een wereldrecordtijd op de halve afstand nota bene. De Belgian Hammer deed 3u26:06 over 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21 km lopen en dat voedt de hoop op meer. Van Riel bevindt zich in die zin in een spreidstand. 

Onze landgenoot wil alles op alles zetten om op de Spelen in Parijs voor een medaille te gaan, tegelijk is er ook de langeafstandsdroom. Niets gaat in het triatlon boven de Ironman van Hawaii. Pionier Luc Van Lierde noemt Van Riel zelfs onze grote hoop om er in de toekomst een nieuwe topprestatie neer te zetten. 

“Ik heb dat gehoord, ja", zegt Van Riel. “Het is een eer dat hij die mooie woorden voor mij over heeft. België heeft een traditie op Hawaii en ik kom zelf ook uit het nest van Marc Herremans. Die lange afstand heeft dus wel een speciaal plaatsje in mijn hart, al weet ik natuurlijk nog niet hoe ik die overstap zou verteren.”

Zijn wereldrecord op de halve afstand doet in elk geval het beste verhopen. “Als ik ooit naar Hawaii ga, dan heb ik trouwens een deal met Marc. Hij is mijn trainer niet meer, maar we hebben wel nog contact. Als het er ooit van komt, dan moet hij meegaan. Dat wordt een speciaal moment voor ons.”

Voor het zover is, focust Van Riel voor alle duidelijkheid eerst nog op de korte afstand en Parijs in 2024. “Ik zie het Ironman-circuit als een toekomstige uitdaging. Mocht het de komende maanden of jaren wat minder lopen op de korte afstand, dan is dat iets om achter de hand te houden.”

Door zijn zege in Dubai is Van Riel gekwalificeerd voor het WK Ironman op de halve afstand eind oktober. “Dat kwam eerst in conflict met de WTS-kalender, maar door een afgelasting is er nu toch wat mogelijk. Ik zit er stiekem wel aan te denken. Veel zal afhangen of ik nog een klassement te verdedigen heb in WTS.”

“Het is voor mij gewoon heel gevaarlijk om nu te veel van de langere afstanden te dromen”, bekent Van Riel. “Ik ben er heel gemotiveerd voor en als ik er nu al op zou focussen, dan denk ik niet dat ik in Parijs zou willen racen. Ik denk dat de lange afstand eigenlijk ook beter bij mijn sterktes als atleet past.” 

“Natuurlijk kriebelt het dan als ik Blummenfelt bezig zie in St. George”, zegt Van Riel. “Ik schat mezelf zeker in het zwemmen een tikje hoger in. Als je in een Ironman bij de eersten uit het water kan komen, dan heb je een serieuze buffer. Op het WK moest Kristian z'n best doen om terug te komen, in het lopen maakte hij het knap af.”

“Ik zat vorige maand met Blummenfelt en Gustav Iden (een ander Noors triatlonfenomeen, red.) op hoogte in Sierra Nevada en ze vroegen me waarom ik niet meer langeafstandsraces doe. Het punt is dat het volgens mij te moeilijk is om van de lange afstand terug te keren naar de korte afstand.” 

“Het is logisch om van kort naar lang te gaan. Er zijn voorbeelden genoeg, denk maar aan Jan Frodeno en zelfs Frederik Van Lierde, die weliswaar vroeg in zijn carrière al de overstap maakte. Het omgekeerde is nog nooit met veel succes vertoond.”

“Zelfs de combinatie van de twee is moeilijk omdat het trainen helemaal anders is. De Noren proberen nu het tegendeel te bewijzen, maar zelfs zij weten eigenlijk niet goed of het de komende maanden zal lukken. Ze hopen dat het doenbaar is, maar het valt nog af te wachten.”

Zonder Blummenfelt is Van Riel nu een van de favorieten in het WTS-circuit. “Ik wil dit jaar vooral mikken op een goed klassement en een zege in een WTS-wedstrijd. Ik ben bij de meest regelmatigen in het circuit, alleen een manche winnen zat er nog niet in. Wie een WTS-race wint, kan olympisch goud pakken. Die stap wil ik zetten.”

“Tegenwoordig is die korte, olympische afstand heel vaak een loopwedstrijd voor capabele zwemmers en fietsers. Ik maak er een karikatuur van als ik dat zeg, maar dat was in Tokio het scenario. Alle gaten in het zwemmen en fietsen worden geneutraliseerd waardoor het op het lopen aankomt.” 

Na 1 kilometer zwemmen en 40 kilometer fietsen flirten de triatleten op de korte afstand op hun 10 kilometer lopen vaak met de grens van 30 minuten. “Lopen was lange tijd mijn zwakste discipline, net daarom ben ik nu trots op die vierde plaats in Tokio. Dat was niet mijn scenario en toch kwam ik zo dicht bij de medailles.” 

Van Riel is er ook niet de man naar om te blijven hangen in het verleden. “Ik kon de teleurstelling van die vierde plaats snel van mij afzetten. Een medaille kan een carrièremakende ervaring zijn, maar ik zie het ook niet als carrièrekrakende ervaring als je het niet haalt. In Parijs krijg ik een nieuwe kans.” 

De tocht naar die nieuwe kans begint dit weekend in Yokohama. “Ik ben benieuwd naar de wedstrijddynamiek, normaal waren het de Noren die alles terug samen brachten na het zwemmen. Zij zijn er niet bij. Ik verwacht ook dat de terugkeer van Vincent Luis, de wereldkampioen van 2019 en 2020, wat teweeg zal brengen.”

Bij de start van een nieuwe olympische cyclus moet de triatlonfederatie het straks overigens zonder bondscoach Nick Baelus en technisch directeur Reinout Van Schuylenbergh doen. “De federatie staat bij wijze van spreken in lichterlaaie. Opvolgers zijn nog niet aangeduid”, weet Van Riel. 

“Er is de voorbije jaren heel goed werk geleverd. Ik hoop op een langetermijnvisie die voort zal bouwen op het succes dat we nu hebben. Net als ik spreekt ook Jelle Geens van een overstap naar de lange afstand. Het zou mooi zijn als het Belgische verhaal op de korte afstand na ons verder gaat.” 

Tot die tijd blijft Van Riel zich nog twee jaar als Belgian Hammer uitleven. Ook op social media onder de hashtag keepitriel. Wie nog een volgtip nodig heeft, kan bij Van Riel altijd terecht voor een grap en een grol. “Ik hou ervan om zot te doen. Ik pak mezelf ook niet al te serieus en probeer mensen te entertainen.” 

Van Riel is zelfs populair tot in Japan. “Dat zijn dan triatlongekke mensen. Gisteren sprak er mij hier iemand aan, toen ik in Yokohama aan het lopen was en elk jaar is er ook een meisje dat op de luchthaven klaarstaat met een cadeautje, terwijl het voor mij eigenlijk een cadeau is dat ik dit allemaal mag doen.”