INTERVIEW. Aan de leiding in WNBA en een nieuw contract bij Fenerbahçe, het gaat Belgian Cat Emma Meesseman voor de wind: “Maar ik kan nog veel beter”

Drie maanden is Emma Meesseman intussen al in Chicago. Maar veel tijd om haar nieuwe habitat te verkennen, had de Ieperse nog niet. Het is druk-druk-druk, zegt ze, net als het verkeer. “En om dan op een schaarse rustdag in de file te gaan staan... Neen, dat zie ik niet zitten. In Washington kende ik alle leuke plekjes om een koffie of zo te gaan drinken, Chicago lijkt me heel wat hectischer.”

“Toch wel met pijn in het hart. Ook al is het een Russische club, ze deden veel voor het vrouwenbasket en ik leerde er veel vrienden kennen, van wie ik helaas geen deftig afscheid kon nemen. Maar ik wil uitkomen in de Euroleague en bij Ekaterinburg heb ik die garantie niet, want alle Russische clubs zijn uitgesloten van internationale competities.”

“Neen, voor mij is het ook belangrijk dat de familie me voor honderd procent steunt en dat was niet het geval als ik in Rusland zou zijn gebleven. Ik had dan geen zekerheid dat ik altijd, op elk moment, weer naar huis zou kunnen vliegen. Voor een deel is het ook een principiële kwestie, al denk ik eerder aan mijn vrienden dan aan Poetin wanneer ik aan Rusland denk. Maar stel dat ik in Ekat zou basketten terwijl de oorlog nog altijd gaande is... Ik heb het er moeilijk mee dat mensen niet hun mening niet kunnen geven. Voor het minste protest worden ze opgepakt. Ik durfde zelf ook niets meer online te posten of met m’n gsm privéberichtjes te sturen, want je weet dat de politie die nakeek.”

“Als zo’n club als Ekat wegvalt natuurlijk wel. Weet je wat ook slecht nieuws is: dat de WNBA in februari een nieuwe regel opnam in z’n cao. Het draagt de naam ‘prioritization’ en gaat komend seizoen in. Als je één dag van het pre-season mist, lijd je loonverlies. Mis je één dag van de competitie, dan word je meteen voor het hele seizoen geschorst, met uitzondering van de rookies. Voor alle niet-Amerikaanse spelers zoals ik is dat niet voordelig, want mijn seizoen in Europa overlapt altijd met de WNBA. En wat als ik met de Cats een EK moet spelen, zoals in 2023? Ik vraag me ook af welke keuze de Amerikaanse speelsters gaan maken. Een vedette als Jonquel Jones gaf al aan dat ze haar familie kan onderhouden met wat ze in Europa verdient. In de WNBA is dat veel minder. Volgens mij brengt WNBA z’n eigen product met die regel meer schade dan goed aan.”

“Ja, maar het ging zeker niet vanzelf. Het hielp wel dat ik vroeger dan anders in de States was en al enkele speelsters kende, maar het was lang geleden dat ik m’n plek in het team moest zoeken. Ik zat zes jaar bij Ekaterinburg, zeven jaar bij Washington en bij de Cats al heel m’n leven. (lacht) Ik keek de kat uit de boom. Soms te veel, soms te weinig. Je wil natuurlijk dat het allemaal vlot gaat. In mijn hoofd zie ik hoe het moet zijn, maar in de praktijk stokte het wel eens omdat de automatismen er nog niet helemaal zijn. Chicago is een geoliede machine, maar het mag nog wat meer zijn.”

“Ja, toch wel. Het eerste doel is om de playoffs te halen: dat mag geen probleem zijn, ook al is de competitie heel onvoorspelbaar. Je kan vooraf nooit met zekerheid zeggen: die wint of die verliest. We maken het zelf ook vaak spannender dan nodig. Maar het seizoen is nog lang. Het wordt vooral belangrijk om geen speelsters kwijt te raken door blessures of corona. Want dat kan heel veel veranderen.”

“Ja. Coach James herinnert er ons ook altijd aan: we zijn een doelwit. Shots die speelsters tegen andere teams missen, willen ze zeker maken tegen de kampioen. Ze willen zich tonen. Ook de supporters hoor je roepen: ‘Repeat, repeat!’ Het kàn, maar dan moeten alle neuzen in dezelfde richting staan.”

“Eigenlijk moest ik daar niet aan wennen. Tussen ons is er niet veel veranderd. Ik ken haar als Ann, net als bij de Cats. Ik denk niet dat ze wil dat ik haar coach noem. Dat zou raar zijn. Ik merk natuurlijk wel dat ze veel bezig is met scouting en videoanalyses en dat ze de plus- en minpunten van alle speelsters bekijkt. Ik ben vooral blij dat Ann hier is. En ze doet het ook supergoed, hoor. M’n teammates zijn allemaal superenthousiast over haar.”

“Neen. Ze mag zelfs wat harder zijn. De coach kan soms hard zijn, Ann kiest meer voor de zachte hand - good cop, bad cop, zeker? (lacht) Ze was wel heel nerveus voor haar eerste ‘speech’. Elke assistent-coach moest specifieke teams analyseren. Terwijl de andere assistants daar al wat geroutineerd in zijn en soms wat saai klinken, nam Ann ons meteen allemaal mee in haar verhaal. Ze stak er veel enthousiasme en intonatie in. Courtney Vandersloot zei me nadien: ‘Goh, dat was echt verfrissend.’ Ik gaf Ann natuurlijk die feedback mee: ‘Goed gedaan. Ze zijn allemaal content.’”

“Dat ga ik nooit weten, hé. Als ik vast zit in het verkeer, dan denk ik soms wel: ‘Wàt was ik aan het denken om Washington te verlaten? Welke klap heb ik op mijn hoofd gekregen?’ (lacht)  Ik kom dan ongeconcentreerd en met stress aan op training. Ik moest m’n comfortzone verlaten, hé. En als het dan sportief niet helemaal ging zoals ik wilde... Maar intussen blijven we winnen en betert het op training - ik heb al veel geleerd.”

“Nee, ik krijg dat vertrouwen hier ook, alleen geloof ik het soms zelf niet. Dat is de reden waarom ik niet van verandering houd. (lacht) Maar ik wist wel dat ik welkom was in Chicago, want toen Elena Della Donne in 2017 naar Washington trok, wilden ze mij in de ruil betrekken. ‘Come to Chicago, Emma’, zegden ze.”

“Welke mens doet dat nooit? Ik blijf in een match wel altijd alles geven en als een shot niet valt, dan zoek ik naar een andere oplossing om bij te dragen. Speelsters met een grenzeloos zelfvertrouwen blíjven dan die shots toch nemen.”

“Awel ja, maar ik denk dan: het kan nog veel beter. Ik mis soms shots die ik normaal wel maak en dat frustreert me dan. ‘t Is een proces, zeg maar. (lacht)”

“Je ziet haar vertrouwen match na match groeien. Ze kwam niet in de makkelijkste periode toe: recht in een road trip, met drie matchen in één week. Julie was dat niet gewend. Tijdens haar debuutjaar in de WNBA speelden we alle matchen in een bubbel in Florida. Nu moet ze zelf voor haar eten zorgen. Maar ik zorg er wel voor dat Julie niet alles alleen moet doen. In dat opzicht helpt het haar wel dat Ann en ik er zijn. En tegelijk is ze heel professioneel. Zo was duidelijk dat Julie al onze plays op voorhand had ingestudeerd.”

“Ja, ze kwam een dag erna aan. Zo jammer voor haar, want ik was sú-per onder de indruk - wat helemaal niet nodig was, want dat is een heel gewone mens. Maar toen hij binnenkwam... Ik moest mijn mond snel toedoen. (lacht) Hij gaf iedereen een hand en een knuffel, maar ‘t was echt geen verplicht nummertje. Hij is een grote basketbalfan, kende alle namen, nam z’n tijd voor een praatje en foto’s... Echt een chille en grappige man. Je zou nooit denken dat hij ooit de president van de VS was. Of dat je die ooit zou ontmoeten.”

“We weten ondertussen dat het nog even zal duren... Samen met de WNBA proberen de speelsters zoveel mogelijk om de aandacht op haar zaak te vestigen. Het doel is om een ontmoeting te regelen tussen haar vrouw Cherelle en president Biden. En ze wordt ook een soort van ‘eregast’ op het All Star-weekend. Ze heeft daar misschien niet veel aan, maar zo weten zij en haar naasten dat we haar niet zijn vergeten. We willen allemaal dat ze zo snel mogelijk naar huis komt. BG heeft misschien een fout begaan, maar die verdient het zeker niet om zo hard betraft te worden.”

(zucht) “Ja, het wordt hier in de VS precies altijd maar erger en erger. In Europa haalt de helft van de shootings hier niet eens het nieuws. Amerika is zogezegd het land van de dromen, volgens mij is dat toch niet waar de Amerikanen van dromen. Het is een beetje zielig.”

“Ze begrijpen al niet dat Julie en ik uit hetzelfde land komen maar een andere taal spreken. Als ik dat al niet uitgelegd krijg, dan ga ik zeker niet beginnen over Ieper.”

“Neen. (enthousiast) Julie en ik zijn wel Chinees aan het leren van onze teammate Li. In ruil leren we haar wat Frans. We kunnen al tot tien tellen en schaar, steen, papier zeggen.”

“Ik vind dat absoluut niet belangrijk. Ik had het niet erg gevonden om dat te missen. Het plan was om tijdens die All Star-break samen met Julie een paar dagen naar Miami te trekken. Helaas. Het zal weer de zaal in Chicago worden. Maar ik ga proberen er het beste van te maken.”

“Xièxiè.” (bedankt)