8 augustus 2021. Eliud Kipchoge heeft net z’n olympische titel op de marathon verlengd maar voor het zilver en brons zijn ze nog met z'n drieën: Abdi Nageeye, Bashir Abdi en Lawrence Cherono. Nageeye oogt nog fris maar Abdi zit op zijn tandvlees. De twee zijn leeftijdsgenoten, trainingsmaatjes en vluchtelingen uit Somalië. Nageeye vond onderdak in Nederland, Abdi in België. Nageeye laat z’n goede vriend niet aan zijn lot over en schreeuwt hem over de finish. Zilver voor Nageeye (2u09:58), brons voor Abdi (2u10:00). De twee vallen elkaar in de armen, moe maar doodgelukkig.

“Ik heb die beelden intussen al duizend keer herbekeken en elke keer weer krijg ik kippenvel,” zegt Bashir Abdi. “Je kan geen beter voorbeeld vragen van hoe je samen een droom kan doen uitkomen. In de maanden voor de Spelen trainde ik elke dag met Abdi en meestal moest ik hem aanmoedigen: ‘Komaan, niet opgeven, niet lossen.’ In Sapporo waren de rollen omgekeerd en moest hij me oppeppen. Het enige verschil is dat er tijdens de Spelen camera’s op ons gericht waren en heel de wereld toekeek - tijdens de stages zag niemand het. Daarom ben ik Abdi ook niets verschuldigd en moest ik hem ook niet bedanken want voorheen had hij míj nodig. Dat maakt het  verhaal net zo mooi. Cherono kraakte door onze samenwerking.”

“Ik geef toe dat het een wonder was dat ik die medaille won. Want ik kon de dagen ervoor niet slapen. Ik had zóveel last van jetlag. Ik nam dan een slaappilletje maar dat maakte het nog erger. Dat gebruik ik nooit meer. Ik heb tijdens een marathon nog nooit zoveel cafeïnegels gegeten, om de drie-vier kilometer nam ik bij de bevoorrading een nieuwe. Ik ben zo blij dat het goed is afgelopen want vierde worden... ik maakte dat al mee op het EK van 2012 en dat is echt de meest ondankbare plaats. Dan word je beter achtste of zo. En heb ik olympisch brons... Waar m’n medaille ligt? Op de kamer van mijn kinderen. Veilig.”

“Ik wist wel dat er na de Spelen veel op me af zou komen maar dat het zó druk zou worden... Op m’n social media heb ik nog altijd niet alle berichten kunnen beantwoorden. Het waren er duizenden. En ik wil dat niet in handen geven van een of andere marketeer die een geprepareerd antwoord stuurt. Dus ik ben er nog even zoet mee. En voorts kreeg ik vragen voor van alles en nog wat: reclame maken, een brandweerkazerne openenen... Het leek alsof ik op elk evenement tegelijk moest zijn maar ik ben ook maar een mens. Ik moest neen leren zeggen en keuzes maken. Ik probeer dezelfde Bashir te zijn maar ik had het soms zo druk dat ik geen tijd had voor mijn familie. Maar in december wil ik zéker thuis zijn want dan bevalt mijn vrouw van ons derde kindje.”

In 2018 maakte Bashir Abdi z’n marathondebuut in Rotterdam. Hij werd achtste, in 2u10:46. Meer dan behoorlijk want de Gentse atleet was al vroeg gevallen. Bij z’n tweede marathon, in april 2019 in Londen, stelde hij meteen het 24 jaar oude Belgische record van Vincent Rousseau scherper tot 2u07:03, wat hij vervolgens ook nog in Chicago (2u06:14) en in maart 2020 in Tokio verbeterde: z’n besttijd staat nu op 2:04:49. Morgen wil hij op de Coolsingel een ander record aanvallen: dat van de Turk van Keniaanse origine Özbilen (2u04:16). Een hele uitdaging, zo’n 2,5 maanden na de Spelen.

Abdi: “Helaas loopt m’n maatje Nageeye niet mee (lacht) - hij zit in New York voor de marathon. Maar ik koos voor Rotterdam omdat het dicht bij huis is. Ik zit al zes maanden per jaar in het buitenland, om te trainen of voor competities, dan is het plezant om eens een thuismatch te lopen. En ik wil dat Europese record. Dat is als een missie voor mij. Ik wil wat achterlaten wanneer ik stop. Het wereldrecord op de marathon, dat is voor mij niet haalbaar. Ik weet dat Kipchoge zegt: ‘There are no limits’ maar ik ken die van mij wel. Het Europese record is een realistisch doel. De conditie is goed, ik heb er een goede hoogtestage in Font-Romeu op zitten. Het zal van de wind en de hazen afhangen of het me zondag al lukt. En anders kom ik later terug voor een nieuwe poging.”

Bashir Abdi is 32 en heeft al heel wat kilometers op z'n teller staan. Fysiek eist dat zijn tol, ook al kan hij intussen al een jaar of vijf betrekkelijk blessurevrij trainen. Maar ook voor Abdi staat de tijd niet stil. Hij beseft dat Parijs 2024 wel eens de eindmeet zou kunnen zijn. Olympisch goud: als dat geen afscheid in schoonheid zou zijn?

Abdi: “Ik ga altijd blijven lopen want dat is mijn medicijn tegen alle stress en daar haal ik veel voldoening uit, maar ik wil op een hoogtepunt stoppen. Ik hoop tot Parijs 2024 wereldtop te zijn - hopelijk met het Europese record op mijn naam (grinnikt). Dan kan ik daar zonder jetlag en met meer ervaring voor de zege gaan. En erna... Die vraag stel ik me soms ook. Ik ben het type dat uitdagingen opzoekt en risico’s neemt en dat resulteert in wat moois. Maar ga ik na mijn sportcarrière ook wat vinden dat me elke dag blij maakt? Die zekerheid heb ik niet. Misschien ben ik wel een beetje bang van het zwarte gat...”

“Voor 2022 is het WK in Eugene mijn grote doel. Het enige dat me afschrikt, is het weer ginder. Dat kan heel extreem zijn, net als in Japan. Twee van die marathons op een jaar, dat is niet zo goed voor mijn lichaam. Het EK in München zal niets voor mij zijn. Da’s al een maand na het WK, die periode is te kort om van te herstellen.”