Gewezen Belgische judoka-ster en olympische medaillewinnares over #MeToo-onthulling: “Ik schaamde me voor mijn verhaal”

“Ik was de mentaliteit beu. Er heerste verregaande normvervaging en een cultuur van seksuele intimidatie. Als jonge vrouw worstel je met de ontwikkeling van je lichaam. Als er dan opmerkingen over je lijf worden gemaakt, dan kan je dat niet relativeren. Ik heb heel lang geworsteld met opmerkingen die ik heb gekregen. Mijn basisvertrouwen werd helemaal aangetast en het is pas enkele jaren geleden dat ik dat te boven ben gekomen", klonk het een half jaar geleden bij Simons. “Ik was toen uitgenodigd bij Van Gils & Gasten en voelde intuïtief aan dat dat het moment was, dat de samenleving klaar was. Als ik mijn verhaal zou brengen, zouden anderen na mij het makkelijker hebben om dat ook te doen”, vertelde ze in De Zondag.

“Die getuigenis was heel moeilijk. Ik had schrik voor de reacties, en dat mensen me niet zouden geloven. Ook dat ik de sport schade zou toebrengen. Dat wilde ik niet. Wél de problematiek hoger krijgen op de maatschappelijke en politieke agenda”, luidde het bij de bronzen medaillewinnares op de Spelen van Sydney in 2000. “Seksuele intimidatie is overal een probleem. Na de uitzending heb ik gehuild. De eenzame rit terug van Brussel naar Hasselt was vreselijk. Ik zat vol twijfels. Had ik het wel goed gedaan?”

En of ze het goed had gedaan. “Ik heb alleen positieve reacties gekregen, vaak van onbekenden, ook mannen. Dat deed deugd. De judofederatie heeft wel een opportuniteit laten liggen door zich niet meteen te excuseren tegenover alle slachtoffers. Ik heb hen dat ook gezegd”, aldus Simons. “Dat de coach blijft ontkennen? Ja, dat doet misschien wel pijn. Meerdere judoka’s hebben aantoonbare feiten op tafel gelegd. Maar wat deed hij? In een communicatie aan de pers probeerde hij mij in diskrediet te brengen. Dat heeft voor een stuk die angst opnieuw aangewakkerd: wie zullen de mensen geloven? Ik wil zeker de media feliciteren. Zij zijn zeer sereen omgegaan hiermee. Bedankt daarvoor.”