De race van de rookies: deze vijf NBA-nieuwkomers spelen de pannen van het dak

Van 92 punten in één match in highschool tot — voorlopig — de beste rookie in de NBA, LaMelo Ball kan ballen. Hij legt gemiddeld elke avond 14,6 punten, 6 rebounds en 6 assists op het parket en werd zelfs de jongste ooit om een triple double binnen te rijven. Ball leidt de rookies in punten, assists, steals en net niet in rebounds. Op 19-jarige leeftijd leest hij het spelletje als een veteraan. En zijn team floreert mee. De Hornets vatten voorlopig post op een mooie negende plek in de Eastern Conference, terwijl heel wat analisten hen in de onderste regionen van het klassement zagen eindigen. Daar hebben topscorers Terry Rozier en Gordon Hayward natuurlijk ook wel wat mee te maken.

Het jongere broertje van Pelicans-guard Lonzo Ball heeft er op jonge leeftijd al een hele odyssee opzitten. Op zijn zestiende speelde hij samen met zijn andere broer, LiAngelo, in Litouwen. Ja, Litouwen. Een flamboyante tiener die — al dan niet onder druk van zijn vader LaVar — verhuisde van Californië naar Prienai. Anderhalf jaar later trok hij naar Australië. Ball bereidde zich bij de Illawarra Hawks, die hij later zelfs probeerde te kopen, voor op de NBA.

Kortom, over LaMelo Ball valt er een hele documentaire te maken. Één ding is zeker: Hornets-eigenaar Michael Jordan maakte met Ball de juiste keuze.

Anthony Edwards werd als eerste gekozen in de draft van 2020. Hij is als het ware de lightversie van Zion Williamson: beresterk, atletisch en onbevreesd. Het boeit Edwards niet wie voor hem staat. Dat bewees hij onlangs met een monsterdunk, nu al gedubd voor dunk van het jaar, over Yuta Watanabe van de Toronto Raptors. Gooi daar nog eens gemiddeld 14,3 punten bij en je hebt een meer dan solide speler. Één probleem: efficiëntie. Slechts 37,5% van zijn schoten vallen binnen en van achter de driepuntlijn wordt het er alleen maar slechter op. Amper 31,3%. Die inefficiëntie is niet ongebruikelijk voor rookies, maar blijft een werkpunt voor ‘Ant-Man’ Edwards. Ook zijn team, de Minnesota Timberwolves, doet het, weeral, niet goed. Voor de zoveelste keer sluiten ze de hekken van het klassement. Hopelijk voor de Wolves-fans is Edwards de speler die de verliescultuur in Minnesota kan omkeren.

Tyrese Haliburton viel onverwachts naar de twaalfde plaats in de draft waardoor de Sacramento Kings een koopje konden doen. Elk jaar heb je wel zo’n speler waarvan je niet begrijpt waarom hij niet hoger is gekozen, zoals vorig jaar Tyler Herro en het jaar daarvoor Shai Gilgeous-Alexander.

‘De prins van de Kings’ is met voorsprong de beste shooter van alle rookies. 44% van achter de driepuntlijn op gemiddeld 5 driepuntpogingen per match. En als point guard De’Aaron Fox even rust nodig heeft, maakt Haliburton het spel. Zijn speelstijl doet denken aan die van de rijzende OKC-ster Shai Gilgeous-Alexander. Beiden kunnen shotten, zowel achter als binnen de driepuntboog, beiden kunnen het spel maken en hun lichaamsbouw is zowaar identiek. Voor de Kings komt het er wel op aan wedstrijden te winnen. Na een goeie seizoensstart verloren ze er zeven op rij. Tijd om die negatieve reeks te breken.

De enige reden dat James Wiseman boven LaMelo Ball werd gekozen is omdat de Warriors geen nood hebben aan nog meer guards. Als je Steph Curry, MVP-kandidaat, en Klay Thompson, helaas weer voor lange tijd geblesseerd, hebt rondlopen is LaMelo Ball er misschien te veel aan. Wiseman moet de problemen met de centerpositie bij de Warriors eindelijk oplossen. Sinds Andrew Bogut in 2016 hebben ze geen ‘big man’ van topniveau meer gekend. Met zijn 213 cm leidt Wiseman de rookies in rebounds (6,1 per match) én blocks (1,3 per match). Toch zie je dat Wiseman ervaring, en in zekere mate voeling met het spelletje, mist. Hij speelde ook amper drie wedstrijden in college. Niet zelden lijkt hij verloren te lopen op het plein. Maar met een mentor als Draymond Green, voormalig Defensive Player Of The Year die hem niet altijd even vriendelijk duidelijk maakt wat hij verkeerd doet, kan hij alleen maar stappen voorwaarts zetten. De veelbelovende center miste wel al elf matchen met een polsblessure en is nog steeds out.

Immanuel Quickley is niet de redder op wie New York écht zat te wachten, wel de redder die ze nodig hebben. Want het was Obi Toppin (8ste pick in de draft), die de Knicks daarvoor in gedachten hadden, maakt het voorlopig niet waar. ‘Teleurstelling Toppin’ scoort gemiddeld slechts 5 punten per wedstrijd. Immanuel ‘IQ’ Quickley zit aan het dubbele puntenaantal van zijn mede-rookie: 12,1 per match. En dat met bijna uitsluitend floaters en driepunters, hij pakt amper tot geen lay-ups. Een hoogtepunt waren zijn 31 punten tegen de Portland Trail Blazers van MVP-kandidaat Damian Lillard. Bovendien miste Quickley nog maar zes vrijworpen dit seizoen, hij knalt er maar liefst 93% van binnen. Quickley is een van de drijvende krachten achter het uitstekende seizoen dat de Knicks draaien met een voorlopig zevende plek in de Eastern Conference. Ook Julius Randle, die dit seizoen misschien voor de eerste keer All-Star wordt, en tweedejaars RJ Barret spelen daarin een grote rol. Coach Tom Thibodeau stak weer een ouderwetse ‘grit and grind’-mentaliteit in het ruige New York-team. Één voor allen, allen voor één.