Geen EK zonder een clash met Rusland, zo lijkt het wel. In 2017 haalden de Cats het na verlengingen (75-76), in 2019 bood Rusland minder weerwerk (54-67). “En nu maken we weer kans om te winnen,” zegt bondscoach Philip Mestdagh. “De vorige keren waren wij wel meer de underdog, terwijl we nu eerder favoriet zijn. In 2017 en 2019 was het Russische team vooral een verzameling van vedetten, nu zijn er minder gevestigde waarden, maar vormen ze een beter team. Uiteraard is Maria Vadeeva de leider en ze lijkt me fysiek heel scherp te staan, maar we gaan ons niet blind staren op haar alleen, ze hebben nog shooters. Hun coach laat hen wel het type basketbal spelen dat ons moet liggen.”

“Ja, uiteraard wordt ze steeds meer op de huid gezeten. In 2017 waren de Cats en Emma nog niet zo gekend als nu. Intussen is dat veranderd en kennen ze haar waarde wel voor de nationale ploeg. Als je kijkt hoe Turkije haar aanpakte... (blaast) geregeld over de limiet, hoor. Maar als ze Emma uit de match houden, dan is het zaak om de andere speelsters in een scoringspositie te krijgen, alleen moeten ze dan wel hun open shots binnengooien. Voorlopig is het afwerkingscijfer niet erg goed.”

“Met Schio ging Kim in de playoffs in Italië tot het uiterste en ze keerde bekaf terug naar België. Net als Jullie Allemand bij Montpellier moest ze altijd meer dan dertig minuten draaien, omdat hun kern niet zo breed was. Het was een lang en slopend seizoen voor hen, misschien betalen ze daar nu een beetje de prijs voor. Maar ik twijfel niet aan Kim. Ze is zo’n shooter die op een dag wel ontploft. Zelfde met Julie, dat scorend vermogen kan niet zomaar weg zijn.”

“Ja. Tegen Slovenië deed ze het met 11 assists wel goed, maar ze moet elke match dat tempo optrekken en ervoor zorgen dat het team in z’n spel komt. Net als Kim kan ze nog verbeteren.”

“Niet over haar eerste match, tegen Bosnië was ze aan beide kanten afwezig. Ze weet dat, ik heb dat haar de ochtend erna individueel gezegd. Ook voor de groep was ik wat scherper dan anders. Ik ben geen schreeuwer maar toen heb ik wel gezegd waar het op stond. Tegen Turkije was Kyara degelijk, maar alles kan beter natuurlijk. Je ziet aan haar loopvermogen en bewegingen op de korte ruimte dat ze scherp staat, maar ze kan ook niet verbergen dat ze competitieritme mist. Drie matchen op vier dagen: dat is haar lichaam niet meer gewend en het is normaal dat je dan een weerbots krijgt. Daarom was het belangrijk om als groepwinnaar twee extra rustdagen te krijgen, die konden we goed gebruiken.”

“Klopt, met een psychologe deden we workshops, spraken we ook individueel met speelsters, maar als de druk dan toeneemt... onvoorstelbaar eigenlijk. We moeten er beter mee omgaan want tegen Rusland is het straks ook weer do or die. Druk is inherent aan topsport, je moét er staan. Maar tegen Bosnië had ik het gevoel dat de groep té zelfzeker was, zo van: ‘Dat komt hier wel goed’. Daar kregen we meteen een klets in het gezicht. Nu zijn we voorzichtiger, we spreken niet over medailles, eerst Rusland overleven. We beseffen: een nieuwe misstap en het is gedaan.”

“Ik houd daar niet zo van. Ik hoor dat soms zeggen: ‘Je moet ambitieuzer en arroganter zijn’ maar ik verkies realistisch te zijn. Stap per stap, niet naast onze schoentjes lopen. Wij moeten altijd op de tippen van onze tenen lopen om te presteren, anders komen we er niet. Oké, wij zijn België, maar we zijn ook mààr België. Hoog van de toren blazen, dat is mijn stijl niet. En ook niet van de speelsters .”