Belgian Cat Julie Allemand sluit 2021 af met pakkende posts over haar mentale problemen: “Ik ben beetje bij beetje gebroken”

Allemand schrijft dat ze heeft gezocht naar één woord om 2021 te omschrijven. Ze vond niets.

Sportief was het afgelopen jaar niet enkel kommer en kwel voor Allemand. Met Montpellier won ze de Franse beker en werd ze vicekampioen. “Ik ontmoette er ook geweldige mensen, maar het coronavirus maakte het niet makkelijk. Je kon amper iets doen en het ritme van de weken werd bepaald door de PCR-tests.”

Het coronavirus zorgde er ook voor dat de Olympische Spelen, waar de Cats voor het eerst van de partij waren, qua beleving niet werden wat onze 25-jarige landgenote ervan verwacht had. 

“Je zag sterren, liep en at naast hen en stond versteld. Ik beleefde de openingsceremonie en er was onze stuntzege tegen Australië. Het begon als een droom", schrijft Allemand. “Maar we vergeten hoe de coronabeperkingen het ook erg moeilijk maakten. De hele dag een mondmasker dragen, spelen zonder supporters, in een lege zaal, je familieleden niet zien, geen andere disciplines of zelfs andere wedstrijden in onze sport kunnen zien (...) Het was allemaal zó vermoeiend, slopend en stresserend, wat me in combinatie met het eindresultaat beetje bij beetje gebroken heeft.”

Dat eindresultaat was een zevende plek. In de kwartfinale doorprikte Japan de droom van de Cats na een zenuwslopende ontknoping. “Vier maanden later heb ik nog altijd hetzelfde gevoel van onvolledigheid, van falen, elke keer als ik terugdenk aan die zevende plek. Het verlies met één puntje tegen Japan, na het verlies met één punt tegen Servië van een maand eerder (in de halve finale van het EK, red.). Met de ploeg die we hadden, hadden we die krachttoeren kunnen volbrengen. Maar daarvoor is het nu te laat, we kunnen het niet meer ongedaan maken.”

Allemand keerde nadien terug naar Frankrijk, naar Lyon. Dat deed haar aanvankelijk goed, maar de weerslag kwam snel. 

“De eerste nederlaag zorgde meteen voor een flashback naar de tranen van na de wedstrijd tegen Japan. Ik vond m’n plek niet meer op het veld en kreeg het gevoel dat ik nutteloos was, dat ik mezelf niet meer was, dat ik mezelf te veel vragen stelde. Dat ik mijn eigen spel verloor, ook, en  dat ik geen vertrouwen had. En vooral dat ik al m'n energie kwijt was, m'n verlangen om te vechten op het veld. Het was eng. Je huilt om niets, je wil niet meer trainen en zelfs stoppen. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar het was een ‘basketbal burn-out’. Ik denk dat het moeilijkste is om dat te accepteren.”

De point guard vindt het belangrijk om mentale problemen te kunnen bespreken - vandaar ook haar post. “Enkele dagen voor het einde van 2021 besef ik dat ik nog niet genezen ben.  Het zal nog dagen, misschien zelfs maanden duren voor alles beter zal zijn. Maar dat accepteer ik. Ik pak het stap voor stap aan en ga me nu vooral op mezelf concentreren. Ik ga genieten en dingen doen waar ik zin in heb, want uiteindelijk hebben we maar één leven. En we weten niet wat morgen volgt. 2022, I'm ready.”

Lees ook:

ACHTER DE SCHERMEN. De wonden bij de Belgian Cats zijn nog altijd niet helemaal geheeld: “Ineens zie je iedereen in elkaar zakken. Zó onwezenlijk”