Als ik niet meteen opneem, bel ik zo snel mogelijk terug. Het geluid en trilsignaal van mijn gsm staan tegenwoordig af." Pakweg twee jaar geleden zou je hem op zo'n uitspraak niet betrappen. Maar sinds de coronacrisis heeft de 29-jarige Seb het gehad met geping, gepiep en gebel. Voordien lééfde hij ervan - hoe meer hoe beter. Hetzelfde voor zijn vrienden- en kennissenkringen. "Ik was zo iemand die in de cafébuurt van de stad geen 100 meter kon wandelen zonder mijn naam in de verte te horen", vertelt de Kempenaar, tot voor kort werkzaam in de toeristische sector. "Dan schoof ik een stoel bij en waren we vertrokken. Ik was enorm goed in smalltalk, genoot ervan om mensen te laten lachen met mijn zotte verhalen. Mijn vaste vriendengroep wist: gingen we op stap - elke vrijdag en zaterdag zaten we in een danscafé of op een terras - dan waren ze me binnen de kortste keren kwijt aan andere mensen. De lichtjes, de muziek, het lawaai, de mensen rond mij: ze voelden als een verdoving voor pakweg een slechte werkweek. Ik haalde er mijn energie uit."