De gezinshulp uit het Schotse Ballingry – niet ver van Edinburgh – zag de ‘papercut’ op haar hand voor het eerst op zondag 25 februari. Het was een klein sneetje, amper een centimeter groot. Er vormde zich een klein blaasje op en ze trok naar de apotheker om iets te kopen om de wonde te verzorgen. De apotheker gaf haar echter de raad om naar de dokter te gaan.

Ze maakte zich echter geen zorgen, want ze voelde zich niet ziek. Maar toen ze op dinsdagmorgen wakker werd, was dat wél het geval. Ze raakte niet uit bed en voelde zich zó beroerd dat ze haar doktersafspraak een dag uitstelde. De volgende morgen was het niet beter, maar door het extreem slechte weer en de code rood in Schotland belde deze keer de dokter om de afspraak af te zeggen. Als ze om 18 uur nog last had, moest ze wel het noodnummer contacteren. (lees hieronder verder)

Om 16 uur belde Marguerite haar oudste dochter Kim Donnachie (27). Die had meteen door dat het ernstig was en ze repte zich met haar man Sean naar haar moeder. Sean hielp de vrouw onmiddellijk in de auto om haar naar het ziekenhuis te brengen en zei de hele tijd dat ze wakker moest proberen te blijven. Onderweg moesten ze stoppen omdat de vrouw zo misselijk was. Toen ze eindelijk in het ziekenhuis aankwamen, verloor Marguerite het bewustzijn.

De dokters in het Victoria Hospital stelden al snel vast dat de vrouw een septische shock had, een extreme ontstekingsreactie als gevolg van een infectie. En dat ze er net op tijd was, want dat ze het sowieso niet gehaald zou hebben als ze had gewacht tot 18 uur. Ze was echter nog niet met de voeten van het ijs. Want haar toestand bleef achteruitgaan.

“Ze kreeg zware antibiotica en werd in een kunstmatige coma gebracht. Al haar organen lieten het afweten en tegen de volgende dag kon ze zelfs niet meer zelfstandig ademen”, vertelt haar dochter op JustGiving, een online platform waar ze geld inzamelt voor haar moeder. “Op donderdagavond 1 maart kregen we plots te horen dat de kans reëel was dat ze het niet zou overleven.” (lees hieronder verder)

Tot verbazing van de artsen vocht Marguerite echter terug en een week later ontwaakte ze uit haar coma. Haar familie was dolgelukkig, maar er wachtte nog meer slecht nieuws. “Ik zal nooit de dag vergeten dat we het te horen kregen”, aldus dochter Kim. “Doordat het bloed in haar lichaam vooral naar haar organen was gepompt om haar in leven te houden, waren er problemen ontstaan in haar handen en voeten. Ze zou alle vier haar ledematen verliezen. Het was een van de ergste dingen die ik ooit hoorde in mijn leven. En het had een vernietigend effect op mijn moeder.”

Die beschreef het zelf alsof haar handen en voeten langzaam afstierven. “De eerste weken waren erg beangstigend”, zegt ze. “Mijn ledematen werden langzaam zwart. Het was gruwelijk. Ik was altijd zo actief geweest en nu zou ik niets meer kunnen”, snikte ze.

Er was echter niets tegen te beginnen. Een maand geleden werden haar handen geamputeerd en twee weken later volgden al haar benen. “Na de laatste operatie kon ik alleen nog mijn hoofd bewegen”, vertelt ze zelf. “Ik was als een baby. Ik dacht de hele tijd: wat is de zin hier nog van?” (lees hieronder verder)

Specialisten vertelde echter dat ze geholpen kon worden met een bionische hand, beenprothesen en een elektrische rolstoel. “De handspecialist zei ons dat de kunsthand net als haar eigen hand zou functioneren, zodat ze weer een ietwat normaal leven zou kunnen leiden”, aldus Kim. “Maar de prothese is niet goedkoop: het prijskaartje bedraagt 57.000 euro. En daar komen ook nog de beenprothesen en de rolstoel bij, totdat ze weer leert te lopen. Haar huis zal ook rolstoelvriendelijk gemaakt moeten worden.”

Daarom zamelt de familie van de vrouw nu online geld in. Het doel is 90.000 euro en intussen zitten ze bijna op de helft. Marguerite leert intussen om weer zelf te eten en volgt intensieve fysiotherapie om haar spieren te versterken. De artsen hopen dat ze tegen de zomer naar huis kan.

“Er zijn momenten dat ik flink wat afhuil, maar ik probeer mijn kin omhoog te houden en er het beste van te maken”, zegt Marguerite zelf nog. “Voor mijn kinderen en kleinkinderen. Ik wil er nog altijd voor hen zijn.”