Veerle haalde in februari het nieuws met de aankoop van een piano die eind 19de eeuw werd gebouwd. “Ik kocht een Pleyel uit 1890 voor de prijs van een jeansbroek”, klonk het. Waarop een pianobouwer in deze krant prompt reageerde dat het instrument zijns inziens helemaal niet zoveel waard was.

“Er ontstond een hetze over wat de piano waard was. Terwijl dat er voor mij helemaal niet toe deed”, blikt Veerle terug. Wat haar wél fascineerde: het verhaal van het instrument. Ze ging zoeken in de registers van Pleyel en nam contact op met de vorige eigenaar.

Dat bleek een docent rechten te zijn die hem had van een oude vrouw uit Halle, toevallig ook de geboortestad van Veerle. “Zij vertelde hem dat ze de piano had gekregen van haar vader. ‘Het is een Pleyel, draag er goed zorg voor’, drukte ze hem op het hart. Door hem naar de kringwinkel te brengen, hoopte de docent dat iemand hem zou opmerken.”

Dat werd dus Veerle. Het instrument zette haar aan het denken. Wat als die piano zou kunnen praten? In haar hoofd creëerde ze een meisje: Clémentine. In het boek vertelt de piano haar verhaal wanneer hij 100 jaar na datum wordt opengedaan. Over hoe de plantrekker uit een disfunctionele doktersfamilie onder een mannennaam recensies begint te schrijven.

Daardoor krijgt Clémentine het respect waar andere vrouwen uit die periode maar van konden dromen. En dan breekt de Eerste Wereldoorlog uit… De piano vertelt over Clémentine en de kunsten. Ook het Vlaamse en het man-vrouwvraagstuk komen aanbod. Het is fictie, maar verschillende personages die écht hebben bestaan, passeren de revue.

Deknopper schrijft al langer, maar voor het eerst fictie. Op drie maanden tijd was het boek klaar en ging het naar verschillende uitgevers. “Elke ochtend om 5 uur stond ik op om te schrijven en niet te stoppen, want dan ben je verloren. Elke ochtend stuurde ik mijn hoofdstukken plichtsbewust door naar mijn eerste testpubliek: de moeder van twee talentvolle pianistjes.”

“Mijn gedachte was: ik stippel een verhaal uit en schrijf dat dan uit. Zo liep het niet. Het verhaal begon zichzelf te schrijven.”

Omwille van corona en de sluiting van De Floeren Aap, het Mechelse café dat ze met Ad Musters uitbaat, had ze meer tijd, maar volgens Veerle had het boek er ook gekomen zonder. “Corona deed bij veel mensen de moed in de schoenen zakken.”

Ook bij haar. “Eerlijk gezegd: ik had mijzelf dit boek niet zien schrijven. Ik stel mijzelf heel vaak in vraag. ‘Ge kunt iets’, moet ik mij elke dag honderd keer zeggen. Uit ‘Clémentine’ spreekt zoveel wilskracht. Ik heb het meisje gecreëerd, maar zij heeft mij op haar beurt geïnspireerd.”

De piano liet ze overigens restaureren, wat haar amper 200 euro kostte. Er moeten enkel nog wat ivoren toetsen worden vervangen. “Een concertpiano kon de restaurateur er niet van maken, maar alles is nog authentiek en hij klinkt prima. Er staan nog altijd de eerste snaren op en ook de lak is origineel.”

De piano staat in De Floeren Aap en wordt er regelmatig bespeeld. Al is het nu minder. De coronagolf en de maatregelen houden de mensen weg. “Als risicopatiënte ben ik bang voor het virus, maar ook voor mijn zaak. Wij zijn creatieve mensen en vinden altijd wel oplossingen, maar je vraagt je af hoeveel kloppen je kan krijgen. Er is geen perspectief. We voelen ons heel erg gevangen.” Steunen kan alvast door originele craftbeers van over de hele wereld te bestellen via hun webshop www.beerrebels.be.

Aan de piano kan ze zich optrekken. “Die piano is als een kind. Ik wil haar nooit meer kwijt.” ‘Clémentine. Het meisje van de piano’ werd uitgegeven door Uitgeverij Aspekt.