“Mijn huurders op straat zetten? Daar kan ik niet mee leven!”

De gemeenteraad keurde in juni een belastingreglement op domiciliekamers goed. Het bepaalt dat eigenaars jaarlijks 2.400 euro belasting per wooneenheid moeten betalen, tenzij ze er studentenkamers van maken. “Wij vinden dit soort wonen niet menswaardig”, verklaarde burgemeester Bart Somers. De factuur van 21.600 euro kwam voor Lieve Coeckelbergh als een grote verrassing, want een mededeling vooraf was er niet.

Ze verhuurt negen kamers in de Acaciastraat, in een gebouw dat grenst aan haar tuin. “Ik liet ze twintig jaar geleden bouwen als studentenkamers volgens de regels van het toen net nieuwe decreet, maar drie jaar later stopte ik met de verhuur. De studenten zorgden voor lawaai en vuil, dat wilde ik de rest van mijn dagen niet naast mijn deur”, vertelt de therapeute op rust.

Niet veel later werd ze in haar praktijk geconfronteerd met een cliënt die uit een relatie kwam en snel een nieuw onderkomen moest hebben. “Zo is het een doorstroomhuis geworden, voor mensen die een tussenoplossing nodig hadden. Ik begin met een huurcontract van drie maanden, dat vind je nergens.”

De huurders betalen tussen 450 en 495 euro per maand voor een bemeubelde kamer, inclusief gas- en elektriciteit, internet, vuilzakken en poets. De leefruimte, douches en toiletten zijn gemeenschappelijk. Lieve leidt ons rond. “Is dit mensonwaardig wonen?” Alles ziet er vrij nieuw uit. De eigenares bevestigt dat ook. “De douches en bedden zijn net vernieuwd, de kamers zijn we aan het vloeren.”

Ysaia Van Hoyweghen is een van de huurders. “Ik woon hier graag. Dit is alles wat ik nodig heb. Ik belandde hier nadat ik uit mijn vorig appartement moest en niet meteen iets nieuw kon vinden. Ik had geen vaste job, vaak een vereiste op de privémarkt. Sinds een week heb ik een vast contract.”

Volgens Lieve vormen de huurders, waarvan sommige worden doorverwezen door het CAW, een diverse groep. “Regelmatig zijn het mensen die uit een moeilijke echtscheiding komen, maar we hebben ook al mensen gehad die uit de ontwenningskliniek kwamen of uit de psychiatrie. De meerderheid is niet op zoek naar een sociale woning, maar heeft gewoon even tijd nodig om zijn leven weer op de rails te krijgen.”

Ze wil een hoorzitting afdwingen door 280 handtekeningen te verzamelen. Ze hoopt op een dialoog met het stadsbestuur en een erkenning als doorstroomwoning. “Ik kan zo mijn ‘kop leggen’ en hier terug studentenkamers van maken, maar wat moet ik dan tegen mijn huurders zeggen? Hen op straat zetten? Daar kan ik niet mee leven!”

Ze krijgt de steun van PVDA. De partij heeft er hoegenaamd geen probleem mee dat de stad huisjesmelkers aanpakt, al bestaan daar volgens gemeenteraadslid Dirk Tuypens al genoeg middelen voor. “Maar dit is een waardevol sociaal project. Doorheen de jaren heeft mevrouw Coeckelbergh al ontelbare mensen op een zeer positieve manier kunnen opvangen en verder helpen. Dat ze nu aankijkt tegen een jaarlijkse belasting van 21.600 euro, is bijzonder pijnlijk.”

Volgens Tuypens is het niet het enige waardevolle project dat door de belasting in de problemen komt. “Ook een project van cohousing kreeg een factuur in de bus.”

Schepen Greet Geypen (Vld-Groen-M+) zegt in een reactie dat de woningen die Coeckelbergh verhuurt niet erkend zijn als domiciliekamers, maar als studentenkamers. “De woongelegenheden worden dus onrechtmatig gebruikt. Op het gebouw rust ook een stedenbouwkundige overtreding voor het wijzigen van het aantal woongelegenheden. Als de eigenares haar woongelegenheden gebruikt als studentenkamers, stelt er zich geen enkel probleem.”

Volgens Geypen worden bewoners van domiciliekamers begeleid naar een nieuwe woonst via het sociaal verhuurkantoor of Woonpunt en krijgen ze informatie om beroep te kunnen doen op een huursubsidie. “Er zijn momenteel een 5-tal dossiers lopende waarbij de domiciliekamers omgezet worden naar studentenkamers. De eigenaars die zich hiertoe engageren krijgen een vrijstelling van betaling voor een jaar”, geeft ze nog mee. In Mechelen zijn er zo’n 150 domiciliekamers.