Adjudant Erwin Van Hoeck (59) zwaait af bij de brandweer in Londerzeel, maar opvolging is verzekerd: Zowel zoon als dochter traden al in zijn voetsporen

Het was een heel geregel om de nepinterventie op poten te zetten. Het moest net aan het einde van de wacht gebeuren zodat de tweede ploeg enkel wat vroeger naar de post in Londerzeel moest komen. Vijf minuten voor het einde van zijn shift riep de dispatching de ploeg van Erwin op voor een geknelde persoon. Zogezegd.

In al die jaren maakte hij moeilijke, maar uiteraard ook mooie momenten mee. “Het mooiste was ongetwijfeld de reanimatie van een 10-jarige jongen. Tijdens een training op het voetbalveld in Steenhuffel had hij een hartstilstand gekregen. Ik reanimeerde hem en hij is er doorgekomen. Elk jaar kwam hij een bezoek brengen als bedankje. Dat doet wat met een mens. Ondertussen is het wel al even geleden. Hij zal wel 23 zijn intussen”, vertelt Erwin. “Ik ben lang mee geweest met de ambulance. Reanimaties kwamen dus heel vaak voor, maar vaak weet je niet hoe het uiteindelijk uitdraait eens ze in het ziekenhuis zijn.”

Het ergste dat hij in zijn carrière meemaakte waren ongetwijfeld de aanslagen op Zaventem. “Als je op weg bent naar daar, dan besef je pas wat er gaande is en hoe erg een situatie kan zijn. We hebben de tweede bom zelfs horen ontploffen. Dat was gewoon oorlog. Gelukkig zijn we een heel sterk team. Je redt ook nooit iemand alleen, je doet dat met je team. Wij zijn een familie.” 

En dat mogen we in zijn geval heel letterlijk nemen... Onder de brandweerlieden mag hij immers zijn beide kinderen rekenen. Zoon Werner (36) is beroepsbrandweerman in Asse en dochter Evy (29) volgt opleiding als vrijwillige brandweervrouw en zit in de kazerne in Bornem waar haar vriend werkt. “En mijn neef Timo zit ook bij de brandweer”, vult Evy enthousiast aan. “Of het altijd al een roeping was? Nee, dat niet. Ik ben eigenlijk vroedvrouw en dacht er pas drie jaar geleden aan zelf bij de brandweer te gaan als vrijwilliger. Daarvoor stond papa trouwens eerst niet te springen maar hij heeft mij uiteraard volledig gesteund”, lacht ze. “Ik kwam hier als kind wel vaak en zag de feestjes en collegialiteit altijd van dichtbij. Zoals papa zegt: het is echt een familie.”

Erwin begon in ‘82 bij de vrijwillige brandweer omdat hij naast zijn job als mechanicien nood had aan een uitdaging. Hij vond er uiteindelijk zijn roeping, want sinds 1990 is hij beroepsbrandweerman. Hij gaf ook les aan PIVO, de brandweerschool van provincie Vlaams-Brabant en zag afgelopen jaren heel wat veranderen. 

“Opleidingen duren langer, wat logisch is aangezien de gevaren van nu heel anders zijn dan die van vroeger. Toen ik startte waren er gemeentelijke posten met de burgemeesters aan het hoofd, nu werken we in zones, wat het allemaal professioneler en grootser maakt”, blikt hij terug. Maar nu is het tijd voor het pensioen van Adjudant Erwin Van Hoeck.