Uit de onderzoeksresultaten van de publieke zender blijkt dat 40 procent van de kwetsbare gezinnen het zich niet kan veroorloven om regelmatig geld uit te geven aan vrijetijdsactiviteiten. Eén op de drie mensen met een laag inkomen kan het zich (in pre-lockdowntijden, nvdr.) niet permitteren om een keer of enkele keren per maand af te spreken met vrienden en familie om iets te gaan eten of te drinken, wat leidt tot een kleiner netwerk en sociaal isolement.

Bianca kan er jammer genoeg van meespreken. Om de eindjes aan elkaar te knopen, moet ze elke euro twee keer omdraaien. Hobby’s hebben haar kinderen niet (meer). Haar 16-jarige dochter is gestopt met taekwondo. Het lidgeld kon in schijfjes afbetaald worden, maar haar witte dobok (kimono) bleek te duur. “De club wilde zonder twijfel wel helpen, maar mijn dochter wou niet dat ik het ging vragen.” Het taboe was te groot. “Nu kan ze daar wel over praten, maar toen ze iets jonger was, wou ze dat niet.”

Bianca is zelf vrijwilliger bij Ontmoetingshuis De Moazoart in Lokeren, waar ze een handje toesteekt in het sociaal reisbureau Rap op Stap. Zij en haar kinderen konden zo deelnemen aan een financieel laagdrempelige daguitstap naar zee en een eenmalig pretparkbezoek, maar ze helpt ook andere mensen op weg. “Het haalt je weg uit je alledaagse zorgen. Ook voor de kinderen zijn dat leuke dagen.”

De coronalockdowns hebben het leven er niet makkelijker op gemaakt voor Bianca en haar gezin. “We leven samen in een klein appartement met een living en twee kleine slaapkamers. Nu we vaker thuis zijn door corona, is het soms wel op de tanden bijten.”

Via De Moazoart kreeg ze ook een laptop ter beschikking voor het thuisonderwijs van de afgelopen maanden. Als studente ervaringsdeskundige in armoede en sociale uitsluiting had Bianca geregeld op hetzelfde tijdstip als haar dochter online les. “Eén computer delen met twee gaat niet, als je op hetzelfde moment lessen moet volgen.”

In de huidige coronatijden missen mensen het meest dat ze niet op restaurant of café kunnen. Voor Bianca is uit eten gaan iets wat ze een keer per jaar kan doen, “Als ik geluk heb dat ik met iemand mee mag.” Als ze toch geld opzij legt, is dat voor een ijsje of pannenkoek voor de kinderen. “Als het toch wel eens gaat, dan denk ik voortdurend of ik het bedrag niet beter zou opzij zetten voor later. Je denkt echt na bij elke euro die je uitgeeft.” Haar hoop voor de toekomst is dat ze het levenspatroon voor haar kinderen kan doorbreken. “Daar wil ik alles voor doen”, besluit ze.