Minister Joke Schauvliege op bezoek bij zelfpluktuin Rawijs: “Concept brengt mensen dichter bij de landbouw”

Joke Schauvliege kwam vandaag bij Rawijs op de koffie als minister van Landbouw, en niet als minister van Natuur. Maar die twee bevoegdheden zijn anno 2018 meer dan ooit verbonden. Nog vóór de minister binnenwandelde in de serres van Rawijs, had ze voor de radio al een interview afgelegd over landbouwmest die in de Vlaamse rivieren en beken terechtkomt. Het relletje typeert de spanning tussen de traditionele landbouw en de last voor de natuur.

Het bezoek van de minister aan de zelfpluktuin werd zo ongewild symbolisch. Een visite aan ‘de nieuwe landbouw’, al herhaalde de minister duidelijk dat “elke landbouwer even belangrijk is”. Rawijs, in de Koning-Albertlaan, is deel van het Community Supported Agriculture-netwerk, of CSA. Het achterliggende doel van CSA is om de gemeenschap te betrekken bij de landbouw. Mensen uit de buurt doen jaarlijks een voorafbetaling en kunnen in het geval van Rawijs, zélf de handen uit de mouwen steken en hun eigen aandeel oogsten. Alles is bio, en er wordt speciale aandacht besteed aan de gezondheid van de bodem. Door de buurt te betrekken, verkleinen ook de voedselkilometers. Van verpakkingen is geen sprake.

Schauvliege kreeg van zaakvoerder Alex Floré het volledige gamma te zien. Van Mechelse bloemkool, over pompoen, tot de tomaten. Of beter: tot waar de tomaten in de zomer liggen. In november groeien er geen tomaten in België, en dus éten de deelnemers van het CSA-netwerk ze ook niet. Leven volgens de seizoenen, heet dat.

Dat konden de aanwezige deelnemers bevestigen aan de minister. In Rawijs wandelen ze binnen en buiten, wanneer het hen past. “Ja, ‘vreet’ content", vertelt Linda Haemerlinck uit Wachtebeke aan minister Schauvliege. De vingers van haar man Roland Kerckhof zijn letterlijk zwart van de aarde. “Je plukt de groenten hier zelf - verser kan gewoon niet. We komen één keer in de week, en alles blijft goed. Het smaakt ook veel beter.” En de keerzijde? De vraag komt niet toevallig van de minister. “Wel, het kost tijd", aldus Linda. “Ik kan me goed inbeelden dat drukke tweeverdieners niet altijd hun eigen groenten kunnen komen plukken, alles spoelen, enzovoort. Maar het meeste tijd verlies je door alle mensen die je tegenkomt.” 

Door de jaarlijkse voorafbetalingen hebben de landbouwers een vast inkomen, en dekken de deelnemers mee het risico van een slechte oogst. Toch zitten heel wat boeren op hun tandvlees. Naast het normale werk, moeten ze immers ook de zelfoogst praktisch organiseren, én daarnaast het CSA-netwerk op zich runnen. Het was dan ook niet zomaar dat de minister koffie aangeboden kreeg. De landbouwers vragen middelen voor personeel voor het netwerk, en eventueel voor een studiereis. De minister leek alvast niet weigerachtig te staan tegenover de voorstellen. “Dit concept brengt de mensen dichter bij de landbouw. Ze krijgen ook meer respect voor het voedsel. Dat kan ik alleen maar toejuichen.”

Een blanco cheque, dat kon de minister van landbouw niet beloven. “We hebben een korte nota nodig waarin jullie de structuur, het project en de doelen voorstellen. Dan kunnen we beslissen of en hoeveel wij budgettair kunnen toestaan. Ons spaarvarkentje is niet bodemloos.” Dat de minister misschien ook het spaarvarkentje van Natuur kon aanspreken, klonk al snel. Want was ze daarvan ook geen minister? “Dit gaat om de boeren, ecologie, én gemeenschapsvorming.” De minister lachte eens. “We zullen zien.”