COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Ik vind het fijn dat ik na m’n dertigste toch één fancy ding heb staan in de keuken, buiten mezelf”

Omdat de wereld stilaan terug opengaat, word ik vaker en vaker uitgenodigd op etentjes bij vrienden, goede kennissen en bevriende koppels. Fijn, want dan kan ik op andere uitnodigingen zeggen: “Ik kan niet, ik heb een etentje” en dan voel ik me zowel volwassen als classy. Die etentjes brengen me in woonkamers, eetkamers en trappenhallen van andere mensen.

Op elk etentje kijk ik m’n ogen uit. De met kaartjes vol gelukwensen gedecoreerde muren in het toilet, de geurkaarsen, de haltafels met droogbloemen en geurkaarsen op ... Ik vraag me altijd af waar mensen hun oud karton zetten, en hoe die haltafels niet vol met spullen liggen. Heb ik gewoon echt heel veel spullen? Of heeft iedereen een extra kamer die als stockage dient?

Na het etentje en de gesprekken over restaurants en reizen, wanneer de messen en vorken op het bord liggen en gevraagd wordt wie er nog wijn wil, veer ik standaard recht om samen met de bewoner de borden naar de keuken te brengen. Vaak gaat het om een open exemplaar dat uitgeeft op de uit de kluiten gewassen eettafel omringd door gezelschap.

In die keuken zie ik altijd apparatuur staan die verdomd goed bij elkaar past. Alles van chroom, alles van hetzelfde merk. Ik vind dat vreemd, gezien mijn eigen apparatuur bestaat uit erfenissen, een per ongeluk meegegraaide toaster van een voormalige huisgenoot, de broodmachine van m’n ex die ik nooit gebruik, een waterkoker van de Action, een rode Nespressomachine terwijl ik eigenlijk een simpele zwarte wou, een lelijke oranje melkopschuimer ... noem maar op. Allemaal kneusjes. 

Buiten één apparaat: een grote fancy professionele keukenrobot. Ik heb hem niet zelf gekocht, maar  gewonnen op een tombola op het kerstfeestje van het bouwbedrijf. Ik zou hem anders niet kunnen betalen. Maar daar staat hij. In mijn keuken vol kneusjes. 

Ik voel z’n blik, hij hoorde namelijk sinds z’n fabricage dat hij door z’n prijs een plekje zou krijgen in een open keuken met marmeren werkblad, tussen andere chromen vriendjes. Ik voel het hem elke keer denken als ik m’n gedateerde IKEA-keuken binnenkom: (in m’n hoofd heeft hij een heel fel Antwerps accent) “Dit is de ‘before’ he? Hier wordt nog aan gewerkt? Krijg ik nog gezelschap buiten dit scharminkel? Van een mintgroene Moccamaster of zo? En ge gaat dat hier toch ook nog verven, hè, want zo …?” 

Ik neem z’n oordelen er wel bij, want ergens vind ik het fijn dat ik na m’n dertigste toch minstens één fancy ding heb staan in de keuken. Buiten mezelf dan, uiteraard. 

COLUMN. Sara Leemans schrijft over 33-jarige single Hanne: “Er zijn meer dingen in het leven dan je beleggingsapp, Frederik”

Sara Leemans schrijft over het leven van 33-jarige single Hanne: “Wat als ik mijn Tinderdate kon reviewen? ‘Stel mij ook eens een vraag, man!’”