Het Peter Pauwelspad aan scouts Wilsele: eerbetoon aan terminaal zieke erevoorzitter

Minstens zo blij is Peter met de totem die hem werd geschonken, nadat hij het loodzware nieuws met de scouts deelde. ‘Gemoedelijke bij’: een sociaal, hardwerkend dier. Altruïstisch. Toekomstgericht. “Eigenlijk ben ik zelf maar twee jaar naar de scouts gegaan, dus een totem heb ik nooit gehaald. Ik ben dus heel blij dat ik er op de valreep nog een gekregen heb. En ik heb daar dus niet eens iets voor moeten doen he.” Daarmee minimaliseert Peter zijn eigen bijdrage schromelijk. Veertig jaar lang al bewoont hij het conciërgehuis, en vervulde hij de daarbij horende taken. “Dat was beschikbaar toen wij net getrouwd waren. We hebben het helemaal opgeknapt, de kippenstront lag gewoon op de vloer.” Peter en Carina stonden de scouts al die tijd op allerlei verschillende manieren bij. Ook initieerde hij het Sint-Maartensveld: een bijkomend speelterrein. Scouts Wilsele en Peter ‘Boomie’ Pauwels, dat is grotendeels hetzelfde. Hij werd zelfs door Scouts en Gidsen Vlaanderen verkozen tot  beste buur. “Carina durft wel eens streng te zijn als er lawaai wordt gemaakt, maar dat is eigenlijk vooral om de buurt af te schermen. Zelf hebben wij daar eigenlijk nooit last van. Maar de vorige conciërge stak bijvoorbeeld alle ballen kapot die op zijn erf terechtkwamen.”

De rode draad doorheen het leven van het echtpaar stond altijd in het teken van anderen. “Als kind wilde ik al missionaris worden bij de indianen", zegt Peter. “Dat sociale kantje heb ik van mijn bompa geërfd. Ik heb altijd al andere sukkelaars willen helpen.” Nochtans heeft het leven Peter en Carina ook niet gespaard. Hun koeriersbedrijf ‘Boomerang’ is de financiële crisis van 2008 nooit echt te boven gekomen. Nog ingrijpender was de diabetesdiagnose van Carina, 33 jaar geleden. “Type 1", zegt Carina. “Daar valt mee te leven, maar het is moeilijk. Ik ben verschillende keren in coma gegaan. En door een leven lang swifferen en dweilen uitwringen moest ik me laten opereren aan de carpaltunnel. Dat is een syndroom dat wordt veroorzaakt door constante druk op een zenuw in de pols.” Carina herstelde moeilijk, en kan haar rechterhand nog steeds niet ten volle gebruiken. “De pijn is verschrikkelijk, maar die moet maar even achteraan in de rij staan. Want Peter blijft zo lang mogelijk thuis.” Een buitenstaander zou Peter en Carina ook als sukkelaar kunnen klasseren. “Of wij onszelf zo beschouwen? Totaal niet. Wij hebben tenminste altijd een dak boven ons hoofd gehad. Echte sukkelaars leven op straat, en worden opgejaagd als wild. Wij hebben vrienden. Ook al zit ik dik in de shit, ik voel me gelukkig.”

Peter liet zijn bloed in oktober dit jaar onderzoeken. “Ik voelde al dat er iets goed fout zat”, zegt hij. “Longkanker is een vuile ziekte. Ik kon me laten behandelen, maar de chemo zou maar vijf tot tien procent kans op slagen hebben. En dan nog zou het me maar 22 maanden respijt geven. Ik ga blijven vechten, maar het is te laat voor mij. De dood hoort bij het leven, en het is de natuur die beslist. Sommigen noemen dat het noodlot, en ik leg me daar bij neer. Ik voel goed genoeg aan mijn eigen lichaam dat de klok aan het aftikken is, daar maak ik mij geen illusies bij.” Het is een bijzonder nuchtere kijk op de dingen, die door Carina bewonderd wordt. “Maar de nachten zijn zwaar. Iedere keer wanneer hij wakker schiet ben ik dat ook. Ge ziet het ook aan hem. Hij is tien kilo afgevallen, en zijn gezicht is opgezwollen.” Peter: “Ik heb er al sexyer uitgezien, dat geef ik toe.” Carina: “En hebt ge nu opnieuw datzelfde hemd aan voor de foto?” Sommige zaken veranderen niet. 

Ook naar ‘zijn’ scouts toe verbloemde Peter niets. “Voor die jongens staat de dood zo ver van hen af. Ze kunnen zich daar weinig bij voorstellen.” De scoutsgroep besloot dat een monument voor hun ex-voorzitter op zijn plaats was. “Ze nodigden ons uit voor een kerstfeestje. Toen wist ik al dat ze iets van zin waren. En daar stond dan die paal met mijn naam erop.” Peter is niet de eerste voorzitter die zijn eigen pad krijgt. “Het Jan Everspad loopt hierachter. Maar mijn paal ziet er professioneler uit”, lacht hij. Op zijn plakkaat staat het ondervoorschrift ‘erevoorzitter’. “Daar steek ik dus heel wat van mijn voorgangers mee voorbij”, zegt Peter. Het zijn er weinigen gegeven: een eigen straatnaam terwijl ze nog in leven zijn. “Ik zal dat dan wel verdiend hebben zeker?” 

En zo kabbelen de dagen verder voor het levende monument. Met een lach en een traan. “Het is ongelooflijk om te zien hoeveel volk we over de vloer krijgen. Er wordt regelmatig geweend, maar iedereen vertrekt hier met een goed gevoel. Ik leef mijn laatste maanden liever gelukkig, en dus probeer ik er nog zoveel mogelijk positiviteit in te brengen. Soms vraag ik me af of ik zelf wel bewust ben van de situatie.” Peter hoest. “Ik ben veel te veel aan het babbelen. Als het Peter Pauwelspad op Google Maps staat komt ge nog maar eens terug!” Afgesproken.