“Een positieve noot in donkere tijden”: op de eerste rij bij beiaardier Luc Rombouts

Afspraak aan de Abdij van het Park in Leuven. Luc vraagt ons een half uur voor de start van het optreden ter plaatse te zijn. De beklimming van de toren is dan ook een hele onderneming. Luc draait er zijn hand niet meer voor om. De bijna zestigjarige beiaardier, die in Leuven in de Abdij van het Park, de Stadsbibliotheek en het Groot Begijnhof zetelt, doet dan ook dagelijks heel wat hoogtemeters. “Beiaardiers hebben door die dagelijkse cardio een lange houdbaarheidsdatum”, zegt Luc. “Maar als ik geen trappen meer kan doen stopt het voor mij. Ik noem dat natuurlijke selectie.” 

De Vredesbeiaard heeft zijn naam te danken aan het samenwerkingsverband dat tijdens de herdenking van honderd jaar Eerste Wereldoorlog gesmeed werd tussen Leuven en de Duitse stad Neuss. “Daar werd een grote ceremonie voorbereid. Archivarissen ontdekten dat stadsgenoten deel hadden genomen aan de grote brand in Leuven, waarbij de beiaard in de Sint-Pieterskerk (die oorspronkelijk in de Abdij van het Park hing), sneuvelde in de vlammen. Er werd een fondsenwerving georganiseerd, en in 2016 werd de beiaard in ere hersteld.” Voor het ontwerp van de beiaard, die uit veertig klokken bestaat en tien ton weegt, kon een beroep worden gedaan op de originele plannen. “Wist je trouwens dat Leuven wereldwijd enkel Amsterdam moet voorlaten, wat het absolute aantal beiaarden in de stad betreft? Leuven heeft er vijf, Amsterdam zeven.” 

Na een stevige klim op houten, gammele trappen, betreden we de klavierruimte. “Veel mensen zeggen dat ze het mooiste bureau van de wereld hebben. Wel: ik heb het mooiste bureau ter wereld. Drie zelfs.” Het uitzicht is inderdaad schilderachtig. Luc begint met de soundcheck. Onmogelijk om dat discreet te doen: beneden heeft iedereen het gehoord. Wanneer de camera geïnstalleerd is doet Luc de eerste noten weerklinken. ‘Hallelujah’, een nummer van Leonard Cohen. “Mijn volgers konden uit een longlist van dertig nummers stemmen op hun favoriet. Vandaag speel ik er tien in volgorde van populariteit.” De hele kamer trilt, maar het geluid van de klokken is niet overweldigend. Applaus. “Dat hoor ik inderdaad niet vaak. Ik moet het met digitaal applaus stellen”, lacht Luc. 

De band met zijn publiek is heilig. “Ik livestream regelmatig. Soms komen er dan verzoeknummers binnen. Veel klassiekers en veel klassiek, maar ook moderne muziek passeert de revue zoals Lady Gaga. Ook Metallica speel ik graag. Heavy Metal en de beiaard sluiten elkaar niet uit.” Ondertussen weerklinkt Yevgueni,  muziek van Leuvense makelij. “De nummers op de longlist moesten allemaal positiviteit uitstralen. Een positieve noot in donkere tijden.” Die sociale rol neemt Luc bijzonder serieus. “Ik beschouw mijn beiaard als het laatste massamedium. Iedereen beluistert zijn eigen playlists op spotify, terwijl een beiaardier altijd al muziek speelde voor iedereen, zonder iemand uit te sluiten. Als ik speel, moeten ze natuurlijk wel luisteren. Ik beschrijf mijn relatie met het publiek als een LAT-relatie: listening apart together.” Ver beneden kijkt een wandelaar op.