Ontbijten met HLN-lezer Noël Verfaillie (70): “Hopelijk komt mijn schilderij van Van Ranst bij hem terecht. Misschien leest hij dit?”

Deze binnenkomer van Noël hadden we niet verwacht. “Ik heb een abonnement op Het Laatste Nieuws omdat ik de krant nodig heb voor mijn grote hobby: schilderen. De scherpe foto’s in de krant gebruik ik als basis om portretten te maken.”

Noël vond zelfs inspiratie in de coronapandemie. “Ik ben bezig aan een reeks van onze virologen omdat ik vind dat zij heel goed werk leveren. Ze hebben helemaal gelijk in hun aanpak van de pandemie en daarom is het zo spijtig dat de mensen niet willen luisteren en toch feestjes blijven organiseren en op reis gaan. Het was te verwachten dat de cijfers nu weer omhoog zouden gaan. Ik vind dat echt niet verantwoord. Het portret van Marc Van Ranst is ondertussen klaar. Nu ga ik aan Erika Vlieghe beginnen. Daarvoor ga ik die zeer mooie coverfoto van haar in de Nina gebruiken. Ik zou heel graag willen dat het portret van Van Ranst bij hem terechtkomt. Dat zou ik écht plezant vinden. Misschien dat hij dit leest?”

Het schilderen was lang een bijberoep. “Ik ben eerst politieagent geweest, maar mensen beboeten ligt niet in mijn aard. Na vijf jaar ben ik brandweerman geworden bij de stad Gent. In mijn vrije tijd ging ik mijn nonkel, die schilderde, helpen. Hij maakte honderd dezelfde schilderijen en die werden dan door een groothandelaar verkocht aan winkels, of uitgevoerd naar Amerika en Canada. In 1970 ben ik het zelf ook gaan schilderen en maakte ik voor die groothandelaar zo’n dertig schilderijen per week. Dat was een mooie aanvulling op mijn loon, maar ik dacht: als zo’n grossist veel geld verdiend met onze werken, kan ik ze beter zélf verkopen. En zo ben ik dan op kunstmarkten en -beurzen gaan staan. Door corona ligt dat nu helaas allemaal stil, waardoor mijn schilderijen hier nu allemaal blijven staan.”

Noël schildert élke dag. “Maar ik volg daarvoor geen vast stramien. Soms begin ik pas om middernacht en werk ik door tot drie, vier uur ‘s nachts. Ik heb altijd goedkoop gewerkt, waardoor ik nooit om opdrachten verlegen zat. In november moest ik nog acht portretten maken, maar ik heb ze allemaal af gekregen voor nieuwjaar. Sommige schilders vragen 1000 à 1500 euro voor een portret, maar ik maak er al voor 300, 400 euro. Ik schilder voor de gewone mens, zodat ook hij nog kunst in huis kan halen. Ik krijg bijvoorbeeld regelmatig de vraag om een portret te maken van een overledene. Een schilderij leeft nu eenmaal veel meer dan een foto. Maar ik maak niet alleen portretten, ook landschappen, zeezichten en soms zelfs moderne kunst hoewel ik daar niet echt van hou. Ik ben veel meer een realist. Maar als mensen om zo’n abstract schilderij vragen, moet je daar in meegaan, hè. Ik heb ook het allerkleinste schilderijtje ter wereld gemaakt: een tekening van een boot. Het is maar een postzegel groot. En het is geschilderd met één penseelhaartje en op écht doek, hé, niet op papier, want dat is veel gemakkelijker. Ik had de afmetingen van het kleinste schilderij ter wereld zien staan in het Guinness Book of Records en ik wist meteen: dat kan ik kleiner. Zo ben ik wel, ja. (lacht) En het is mij ook gelukt. Moest ik het laten homologeren door een deurwaarder, dan zou ik het ook kunnen laten opnemen in het Guinness Book of Records. Misschien doe ik dat nog wel eens.”

Noel heeft een relatie met Daniëlla (67) en is vader van drie. “Ik heb intussen zes kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. Eén van mijn kleinkinderen, Brent, heeft op zijn achtste al heel veel tekentalent. Ik denk dat hij mijn opvolger gaat worden. Dat doet wel plezier. Als hij hier komt, schilderen we samen met olieverf, ook al is zijn mama daar niet zo blij mee, want dat gaat niet meer uit je kleren. (lacht) Ik had gemakkelijk van mijn schilderkunst kunnen leven, maar mijn vader heeft mij altijd gezegd dat ik moest maken dat ik vast werk had. En daardoor durfde ik mijn job als brandweerman niet opgeven. Nu, ik heb daar zeker geen spijt van. Bij de stad Gent had ik zekerheid en daardoor heb ik vandaag ook een mooi pensioen. Tijdens mijn carrière stond mijn schilderwerk op een lager pitje, maar ik ben wel altijd blijven oefenen. Dat moét, anders verleer je je vaardigheden.”

 Als hij een portret moet oefenen, neemt hij meestal een foto van een BV, verklapt Noël. “Maar ik schilder wel liever een levend model dan een foto omdat je dan de karaktertrekken veel beter ziet. Alleen hebben mensen tegenwoordig te weinig geduld om daarvoor nog zo lang stil te zitten. Volgens mij kan trouwens iederéén leren schilderen. Maar de meeste mensen proberen het twee, drie keer en geven het dan op. Als ik iemand onder mijn vleugels neem, kan hij na twee maanden een portret schilderen. Vaak is het ook maar een kwestie van de juiste truukjes toepassen. Een witte poedel vind ik het moeilijkst om te schilderen. Die krulletjes enkel met witte verf creëren is niet simpel.”

Ondertussen is Noël zeventig. “Maar ik voel me helemaal zo oud niet. Leeftijd is maar een getal, hè. Ik rook wel, maar verder leef ik vrij gezond. Ik kan ook nog alles. Ik ben momenteel zelfs een tuinhuis aan het bouwen in de tuin. Maar mijn echte passie is en blijft schilderen. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven er zonder zou uitzien.”

INGE STIERS