Berrier is terug: "Mijn vrouw moest haar job in de telecomsector opgeven, want plots moest ik 's avonds trainen"

Lange tijd hulde Franck Berrier zich in stilzwijgen, gisterenavond gaf hij in Murcia dan toch tekst en uitleg over zijn bezinningsperiode in de B-kern: "Opdat iedereen de waarheid zou kennen." De spelmaker van KVO doet het relaas van tweeënhalf naar eigen zeggen 'leerrijke maanden', die begonnen met een telefoontje van het Thaise Ruzomberok: "Ik wou per se naar Thailand. 't Was niet zozeer een financiële kwestie: ik wou met mijn familie naar de zon, een mooi avontuur op mijn 33ste. Dit was simpelweg een opportuniteit - geen enkele speler gaf mij wat dat betreft ongelijk. Wat volgde, was bijzonder slechte communicatie tussen de club en ikzelf. We hebben niet goed gepraat. Mijn management heeft slecht gecommuniceerd, KV Oostende heeft impulsief gereageerd."

Berrier wou gratis weg. In een boodschap aan Marc Coucke, die KVO voor de ganse groep liet horen, bood de makelaar van de Fransman het salarisplafond van Oostende aan als alternatief. Want "hij had KVO drie jaar geleden tenslotte in eerste klasse gehouden". "Ik wou gewoon vertrekken, mijn makelaar heeft andere dingen gestuurd. Dat was niet zo slim van hem, maar oké. Nadien is die foute boodschap jammer genoeg snel uitgelekt en het kot stond in vuur en vlam."

Wat volgde voor Berrier was een bezinningsperiode bij de B-kern. Tegen alle verwachtingen in gedroeg de spelmaker er zich temidden een groep 17- en 18-jarigen uiterst professioneel - hij voerde de jonkies zelfs quasi eigenhandig naar play-off 1: "Ik ben altijd positief gebleven, al is er veel veranderd. Mijn vrouw moest haar job in de telecomsector opgeven, want plots moest ik 's avonds trainen. Het was niet de schuld van de jongeren dat ik met hen moest trainen, dus besloot ik altijd positief te blijven."

De bezinningsperiode eindigde tussen kerst en nieuw, toen Coucke misschien wel de meest bepalende speler van KVO - deels uit sportieve noodzaak - uit zijn lijden verloste: "Hij vroeg of hij mij kon bellen, vervolgens hebben we 20 minuten gediscussieerd. En vandaag ben ik opnieuw hier, bij de A-ploeg. Het is een bijzonder leerrijke periode geweest. Of ik spijt heb van de dingen die gebeurd zijn? Ja en neen. Ja, omdat ik 2,5 maanden van mijn carrière verloren heb. Neen, omdat ik nu pas het echte gezicht van alle mensen ken. De eerste dag was raar, nu is alles weer bij het oude - ik ken de jongens per slot van rekening al drie jaar. Al die tijd heb ik niemand ooit iets verweten of bekritiseerd. Ze doen dan ook normaal tegen mij. 95 procent van hen neemt mij niets kwalijk, we zijn weer samen zoals vroeger. Eigenlijk hebben ze er lak aan. Het is tenslotte mijn zaak - ils s'en fou."