Een zondagmiddag in de Cegeka Arena.

Met vlammetjes voor Tribune Zuid – symbolisch, gezien de beide hoofdcoaches die dezer dagen onder vuur liggen.

John Van den Brom overwon al een paar kritieke momenten in Limburg, Clement beleeft momenteel zijn eerste bij Club (en bij uitbreiding in zijn carrière als T1).

Die laatste zette nog maar eens Ruud Vormer op de bank – je schrikt er al lang niet meer van. Clement rekent in topwedstrijden van langsom minder op zijn aanvoerder.

De openingsfase was aarzelend. Risicoloos.

Ziedaar twee topclubs die niet overlopen van het zelfvertrouwen.

Bongonda bracht er na een kwartier toch wat schwung in, met een pegel vanuit een scherpe hoek: paal.

Het antwoord bleef niet uit. Listig balletje van Lang naar Mechele: voorlangs.

Waarna het opnieuw wat begon te kabbelen. Eventjes welteverstaan, want naarmate de middag vorderde, werd de topper alsmaar spannender en allesbehalve voorspelbaar.

Hans Vanaken opende de debatten, na een geweldige voorzet van Noa Lang – die vierde alsof hij zélf had gescoord. Hendry, Rits, Mechele… Ze moesten hem allemaal intomen, terwijl Vanaken aan de hoekschopvlag stond te vieren: 0-1.

Club had controle. Zonder meer.

Tot Van der Brempt nog voor rust zijn tweede geel slikte, omdat hij opnieuw te laat was om de bal te spelen.

Het momentum keerde al snel, in het begin van de tweede helft, na een héérlijke volley van Hrosovsky (1-1). Genk rook bloed. En hun coach dacht een steeds grotere crisis te kunnen bezweren. Tresor mikte tot twee keer toe nipt naast.

Club zat in de loopgraven. In overlevingsmodus.

Ricca viel in voor Sobol – een strijder in plaats van een brave soldaat.

En niet veel later Vormer voor Balanta. Tot jolijt van het meegereisde legioen.

Het vijfde kwartier bleef evenwel voor Genk. Met een nieuw afstandsschot van Hrosovsky. Een verdienstelijke poging die… toch een doelpunt werd na wederom mistasten van Mignolet – zijn vormdip blijft duren.

En dan…

Net terwijl je dacht dat het van kwaad naar erger ging met Club, veerde de landskampioen nog eens recht. Met zijn tienen. En met Noa Lang. Het passje van De Ketelaere trapte hij nonchalant maar vol klasse met zijn buitenkant rechts langs Vandevoordt (2-2). Zijn wijsvinger ging op zijn lippen: ‘Shhh…’

Het slotkwartier was intussen ingegaan.

Ruud Vormer – uitgerekende hij – liep naar de hoek. Om nog eens zijn traptechniek te etaleren.

In de box wachtte een Uruguayaanse strijder: 2-3.

Heel de Brugse bank veerde recht.

Philippe Clement wist met zijn vreugde geen blijf – hij zou na afloop voor de hele bende speechen, enkele meters voor het uitvak. De crisis bezworen. Toch?

Die van Genk stonden tezelfdertijd wezenloos voor zich uit te kijken.

Aangeslagen.

Weer een voorsprong uit handen gegeven.

Tegen een man minder dan nog.

Je zal maar John Van den Brom zijn…