Wat is nu precies het probleem in Palestina?

In 1920 wordt het Ottomaanse rijk opgesplitst en het Verenigd Koninkrijk krijgt het bestuur over Palestina. De Britten besturen er meer dan 25 jaar, maar komen verzwakt uit de Tweede Wereldoorlog en willen Palestina opgeven.

De VN laten onderzoeken wat er het best met het gebied kan gebeuren en komt met de volgende oplossing: Palestina zal worden opgesplitst in twee delen: een Palestijnse en een Joodse staat. Hoewel er veel minder Joden dan Palestijnen in het gebied wonen, krijgen ze toch een groter deel van het land toegewezen. Dit tot grote onvrede van de Palestijnen en de Arabische wereld, die niet akkoord gaan met de ‘tweestatenoplossing.’

Op 14 mei 1948 zouden de Britten zich officieel terugtrekken uit Palestina. Maar in de namiddag roept David Ben-Goerion, de leider van de Joodse gemeenschap, de onafhankelijke staat Israël uit. Er barst een ware oorlog los. Soldaten uit omringende Arabische landen vallen Palestina binnen, maar de Joden zijn veel beter georganiseerd en gewapend en winnen de daaropvolgende oorlog. Resultaat: Israël neemt 78 procent van het oorspronkelijke Palestina in en alle Arabieren die in dat gebied woonden, worden verbannen.

15 mei, de dag na de Joodse onafhankelijkheidsverklaring, zou voor de Arabische bevolking in Palestina vanaf dan bekend staan als Al-Nakba (‘de ramp’). Het Palestijnse vluchtelingenprobleem was geboren: hoe zeer Palestijnen ook wilden terugkeren naar hun oorspronkelijke huizen, Israël bleef halsstarrig weigeren. De protesten die nu aan de gang zijn, gaan nog altijd terug op dat oorspronkelijke probleem. De hPalestijnen willen de grens bestormen om zo terug te keren naar hun ‘oorspronkelijke’ land, een deel van het huidige Israël.

De situatie blijft na 1948 lang dezelfde, tot Israël in de oorlog van 1967 haar grenzen nog verder uitbreidt, en ook Jeruzalem en de rest van de Westelijke Jordaanoever verovert. De Palestijnse vluchtelingenproblematiek wordt steeds heikeler en komt hoog op het lijstje van de internationale gemeenschap te zijn.

De komende decennia blijft de situatie ongewijzigd. De Arabische buurlanden sluiten vrede met Israël omdat ze beseffen dat ze de oorlog niet kunnen winnnen. De Palestijnen dromen nog steeds van een eigen staat Palestina op het kleine stukje land dat hen nog rest: Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem.

Het is ook in die optiek dat de recente gebeurtenissen de woede van de Palestijnen opnieuw hebben aangewakkerd. Het Israëlisch-Palestijns conflict lag altijd zeer gevoelig voor de internationale gemeenschap. Landen plaatsten hun ambassades in Israël niet in Jeruzalem, om de Palestijnen niet te provoceren. Tot nu. Gisteren, op 14 mei, exact 70 jaar na al-Nakba, opende de VS officieel haar ambassade in Jeruzalem en erkent zo dat heel Jeruzalem de hoofdstad is van Israël, en niet van Palestina.

Bij de conflicten gisteren schoten Israëlische soldaten zeker 58 Palestijnen dood, meer dan 2.000 mensen raakten gewond.