Voor de aannemer start met de rioleringswerken in de Coomansstraat onderzoeken de archeologen van BAAC Vlaanderen de ondergrond, een verplichte procedure bij grote werken. “We botsten op een muur in ijzerzandsteen, met afwerkingen in rode bakstenen van groot formaat en Franse natuursteen”, licht archeoloog Jan Decorte, erfgoedcoördinator en archeoloog bij CO7, toe. “Aanvankelijk dachten we aan een oude kademuur van de Ieperlee, maar het bleek een restant van een gebouw te zijn. Er werden sporen van kelders aangetroffen bij de muur. Uit het bouwmateriaal maakten we op dat de resten dateren uit de 13de eeuw. Dat het een belangrijk gebouw moet geweest zijn hadden we meteen door, maar we wisten niet meteen waarvoor het had gediend.”

De oude stadsrekening van Ieper uit 1277 bracht meer duidelijkheid. “In die stadsrekening is er sprake van ‘le vies et le novel Vleshus’”, verduidelijkt de archeoloog. “In de 13de eeuw moeten er op een bepaald ogenblik twee vleeshuizen geweest zijn in de binnenstad. De ligging van het nieuwe vleeshuis is bekend. Dat staat nog altijd op de plaats waar het ooit werd gebouwd, op de hoek van de Boterstraat en Boomgaardstraat. Dankzij het onderzoek van Octaaf Mus, de vroegere archivaris van de stad, weten we dat het oude vleeshuis aan de overkant van de Boterstraat moet gelegen hebben, waar nu de Coomansstraat ligt. Hij deed zijn ontdekking uit de doeken in het boekje ‘De Ieperse Markt, een historisch fenomeen’ uit 1985. Het gebouw wordt voor het eerst vermeld in 1216 als ‘macellum’ en verdwijnt uit de historische bronnen in 1283 als ‘le vies maisiel’. Niet toevallig, want het moest plaats maken voor de nieuwe westelijke vleugel van de Lakenhallen.

_{(Lees verder onder de foto)}

Jan Decorte is overtuigd dat de gevonden resten deel uitmaakten van het oude Vleeshuis. “We vonden wel maar een deeltje en dat is de oostelijke muur”, aldus Jan Decorte. “De laatste vermelding in 1283 duidt aan dat het gebouw nog bestond terwijl de westelijke vleugel van de Lakenhallen al in volle opbouw was. De gebouwen liggen vlak naast elkaar. Toch moest het oude vleeshuis plaatsmaken. Vermoedelijk om de Lakenhallen een betere toegang tot de Ieperlee te geven.” Lang kunnen we de oude muren niet bezichtigen. De vondsten worden geïnventariseerd en daarna wordt de muur afgebroken, zodat de rioleringswerken kunnen worden verdergezet.

(Lees verder onder de foto)

De werkzaamheden in Ieper leverden al eerder mooie vondsten op. Zo werden al delen van het bisschoppelijk paleis blootgelegd: de proosdij en de middeleeuwse kademuur. “Vorige week voegden we daar nog iets moois aan toe”, geeft Jan Decorte nog mee. “Achter de stadsschouwburg vonden de archeologen een deel van de westelijke pandgang (of kloostergang) van het Sint-Maartensklooster. Vandaag zijn er drie pandgangen bewaard rond het lapidarium (een verzameling bewerkte stenen, nvdr.) naast de kathedraal. Het is één van de weinige plaatsen waar je het vooroorlogse Ieper nog kan aanschouwen. Met de heraanleg van de bestrating rond de stadsschouwburg kwam de fundering van de vierde pandgang aan het licht. Pas met de Eerste Wereldoorlog verdween dit imposante kloostercomplex haast voorgoed uit het Ieperse stadsbeeld. Ook deze muur van de pandgang was gebouwd in hoofdzakelijk ijzerzandsteen, waardoor we de fundering kunnen terugbrengen tot de tweede helft van de 13de eeuw of het begin van de 14de eeuw.”