We spoelen even terug: Mario Vanhove wordt in de jaren tachtig ontdekt en ontpopt zich tot synthesizer virtuoos Mario Mathy. In Vlaanderen heeft hij enkele hits met Jumbo Sana, Liberty en Jumping Dance. Hij trekt eind jaren tachtig zélf de stekker uit en dan is het stil. Tot twee weken terug.

“De reacties zijn inderdaad niet te geloven. Maar ik blijf er tegelijk heel rustig bij. Eerlijk, twee weken geleden zwierde Theo Vanhaeren van mijn ex-platenfirma samen met mijn vrouw Lindsey dat filmpje op het net. Ik wist er niets van af. Ik had die periode als Mario Mathy al lang afgesloten. Maar mijn vrouw die 23 jaar jonger is, was al langer nieuwsgierig naar mijn carrière van destijds. ‘Het staat online hé', zeiden ze en ik was in het begin zelfs argwanend. En zie nu...”

“Ik besef héél goed dat mensen er vooral mee moeten lachen. Ik weet als geen ander dat dat filmpje compleet zot is. Maar dat was zo in die tijd. Ik weet nog goed hoe we die clip opnamen op het strand in Middelkerke. Het was één van de eerste videoclips in de Vlaamse muziekwereld. Beeld je in, midden jaren tachtig met instrumentale nummers afkomen. Vanuit commercieel oogpunt moest je daar wat show bij verkopen. Ik ging daar fel in op ja, ondanks dat ik van nature eerder verlegen ben.”

“Ja echt. Op het podium kon ik die klik maken, maar eigenlijk was show maken niet mijn ding. Ik volgde muziekschool van kindsbeen af, en ben daar altijd héél hard in gesteund door mijn ouders. Maar na enkele jaren als Mario Mathy had ik er zelf genoeg van. Het ging niet snel genoeg voor mij, ik ben een ADHD'er en ben met veel dingen tegelijk bezig. Heb muziekwinkels en bloemenwinkels gehad, en jarenlang horeca gedaan.”

“Aan de ene kant wel, maar momenteel ga ik net door één van de diepste momenten in mijn leven. Mijn vader is afgelopen zomer uit het leven gestapt, en ik ben er op uitgekomen. Geloof me, je wereld stort in. Mama stierf vier jaar geleden door ziekte en dat kon ik plaatsen. Papa was ook ziek, maar hij.. (stil). Het is bijzonder moeilijk, het verdriet dat ik te verwerken krijg overstijgt veel dingen. Pas op, door dat ik nu plots in een soort van mediastorm beland, heb ik ook heel wat afleiding.”

“Ja ergens wel. Ik heb ook héél veel aan mijn vrouw Lindsey en haar kindjes. Maar mijn pa en ik, we waren meer vrienden. Hij kocht mij als kind een drumstel toen we eigenlijk op weg waren naar de tandarts. Hij kon met de meest geweldige ideeën afkomen. Zo herinner ik me dat ik ooit als kind een aapje wilde. Hij kocht me die ook. Ik stak die in mijn boekentas, nam het mee naar school, kocht er een strandstoeltje voor om aan het zwembad te liggen. Mijn pa had lak aan de regels, aan veel dingen. Ik ben ook zo." 

“Mario Mathy was een hoofdstuk dat ik lang geleden al heb afgesloten. Spijt heb ik zeker niet. Het heeft me ook veel kansen geboden. Nadien heb ik nog jarenlang voor Casio en Korg op beurzen demonstraties gegeven. Op zo’n beurs jamde ik zelfs met Keith Richards de gitarist van The Rolling Stones. Hij vond toen ook al dat ik knettergekke dingen deed. Ik heb bijzonder veel gekregen.” (lees verder onder de video)

“Ik draag soms wel een roze onderbroek (lacht). Ja, muziekspelen doe ik wél nog alle dagen. Mijn smaak gaat véél breder dan je op die filmpjes ziet hé. Ik heb een boon voor Oscar and the Wolf, maar geniet ook van Ennio Morricone, instrumentale filmmuziek waar ik veel uithaal. Als ik mij thuis achter het klavier zet aan de computer, neem ik mijn eigen nummers op. Maar vandaag is dat is veel meer het emotionele, rustige genre dat ik speel. Nummers die ik maak voor mezelf, niet om uit te brengen. Met muziek bezig zijn, is ook ontsnappen van de stress en spanning in je leven. ”

“Ik ga dat zelf echt niet doen, maar ik hou niemand tegen om er een remix van te maken, of om het te coveren. Muzikale ambitie heb ik niet meer. Eerlijk, ik relativeer dit allemaal. Ik geniet wél als ik zie dat ze het zelfs in Japan, Polen en Amerika oppikken. Mensen contacteren mij, mensen die ik al heel lang niet meer gehoord had. En ook mijn vrouw kende dat hoofdstuk van mijn leven natuurlijk amper. Ze was zelfs nog niet eens geboren. Door er hard bij stil te staan, komen ook veel herinneringen terug.” 

“Inderdaad. Begin jaren tachtig stond ik nog in het voorprogramma van The Dolly Dots. Ik moet een jaar of 16 geweest zijn. Mijn ouders waren mijn roadies. Pa heeft mij van dag één gestimuleerd, maar nooit gepusht. Ik zal ze beiden in elk geval heel dankbaar blijven. Ook dat besef ik vandaag nog meer dan ooit. Na de dood van mijn vader heb ik wel bijna alle spullen van hem verkocht. Ik kon dat niet meer, op een fiets rijden die ik ooit van hem kreeg. Misschien ben ik daar iets te radicaal in, maar ‘so what’. Dat is wie ik ben, en misschien wel mijn allergrootste geluk dat ik altijd heb kunnen doen wat ik zélf wilde."