Turnhouts ‘grootste’ vrijwilliger wordt 50 en dat willen zijn vrienden en familie niet zomaar voorbij laten gaan: “Jeroen, je bent gewoon een topkerel”

Jeroen Ooms kroop in oktober 2012 door het oog van de naald. Een routine-ingreep naar aanleiding van hartritmestoornissen gooide plots zijn hele leven overhoop, want sindsdien werkt zijn linker harthelft nog maar op 30 procent van zijn kunnen. Maar de steun van zijn familie, vrienden en vooral zijn tomeloze inzet voor anderen houden Jeroen recht. En vergeet zijn humor niet, elke dag opnieuw. Eigenlijk wilden ze een groot feest geven, maar corona zorgt ervoor dat het niet kan en Jeroens gezondheid staat nog altijd bovenaan. Maar via deze weg wilden zijn vrienden en familie hem een – ja – hart onder de riem steken.

“Een jaartje ouder, een jaartje wijzer, een jaartje leuker en een haartje grijzer. Ik denk dat dit toch wel een van de beste verjaardagen ooit is. Ik ben zo fier en blij dat jij mijn papa bent. De eeuwige optimist, de altijd goedgemutste en goedlachse bink van Turnhout. Ik denk dat jij een voorbeeld bent voor heel wat mensen. Hoe jij het elke dag doet. Elke dag terug opstaan met goede moed en veel humor. Niet veel mensen zouden je na doen. Dank je wel voor alle toffe momenten, dank je wel om zo een ‘chille’ papa te zijn die zijn kinderen alle vrijheid geeft en dank je wel om altijd alles voor ons te doen ook al is het niet altijd even makkelijk. Lieve papa, wij zien je graag!”

“Mijn tweelingbroer van 6 jaar ouder. De tweede hand op mijn buik, de stem tussen mijn pianoklank, de solsleutel aan mijn notenbalk, het antwoord op mijn vragen, de ‘rustig maar’ in tijden van stress, de ‘komt goed’ in tijden van nood en de humor in mijn leven. Maar ook de moed op een donkere dag, het optimisme bij een tegenslag, de hoognodige rust bij te veel drukte, de laat me gerust of de ik kan niet met en ook niet zonder, het aantrekken na het afstoten, het vreselijk onmisbaar zijn, het altijd klaarstaan de sms’en, elke dag. Jeroen, mijne Jeroen, ik zie jou graag, áltijd graag, liever, liefst. mijnen broer, al 43 jaar. al 43 jaar lief én veel leed al 43 jaar wij, Ooms, broer en zus. Bedankt schat en een gelukkige verjaardag. Annemie Rune en Tuur.”

“24 januari 1971 was een gewone zondag. Blijkbaar hebben onze kinderen iets met zondagen, want voor drie van de vier ging het alarm af op een zondag, waarbij een van die zondagen dan ook nog eens een autoloze zondag was. En eigenlijk was de zondag van Jeroen ook zowat een autoloze zondag. Mijn auto stond nog voor nazicht in de garage dus we moesten ons behelpen met de auto van ons moeke: een Citroën 2 PK. In normale dagen een zalige auto met ontzettend veel mogelijkheden, maar niet om dringend met een hoogzwangere echtgenote via Brecht naar het ziekenhuis in Sint-Antonius te snellen over de toen nog beruchte Waterstraat tussen Brecht en Schilde. Enkele uren later, net maandag 25 januari geworden, was Jeroen er. Hij keek ons onmiddellijk zeer indringend aan, met zijn grote open ogen gefixeerd op ons: de dolle rit over de dikke kasseien van de Waterstraat was duidelijk nog niet verteerd. Maar Jeroen zou uitgroeien tot een schitterende kerel, tot een grote sportman (als verdediger bij HVV Hoogstraten de schrik van elke tegenstander), een idealist en een schitterende papa. Jeroen heeft het hart op de juiste plaats, al vond niet elke specialist de juiste weg naar dat hart.”

(lees verder onder de foto)

“Wij hebben niet veel, maar zijn een hoop. Je hebt me wijs gemaakt, steviger en meer mezelf. Altijd zonder oordeel. Je hebt me mama gemaakt, een levenslange droom helpen uitkomen. Het geluk gegund. Je hebt me gesteund in ‘puur en rauw’ verdriet. Afscheid helpen omarmen. Attenties voorzien voor onze eerstgeborene, nog steeds, omdat je voor altijd 5 kinderen hebt. Je liet me binnen, op momenten dat je ziel aan het wankelen was. Ik kan je lichaam lezen. De panda-ogen die verlangen naar begrip, wanneer het je echt niet meer gaat. Er zijn weinigen die onze situatie begrijpen. En we zijn soms te moe om het uit te leggen. We hebben beiden echte liefde gekend. Al een leven geleefd. Maar gaan nu een level hoger, wetende dat eindigheid bestaat. Om telkens weer terug te vallen op en met elkaar. Dankbaarheid omdat ik bij jou mijn hand niet hoef dicht te knijpen om het zand vast te houden. Trots omdat jij je droom blijft waarmaken. Elke dag, minstens bij één iemand, een lach op zijn gezicht toveren.”

“Wij zijn niet enkel buren maar ook hele goede vrienden geworden. Wij zijn er voor hem en hij is er voor ons. Een hechte vriendschap door dik en dun. Beter een dichte buur dan een verre vriend, maar wij hebben ze allebei, twee vliegen in één klap! Hij betekent veel voor ons. Hij heeft altijd een luisterend oor klaar of een schouder om op uit te huilen. Hij tovert zo weer een glimlach en laat de zon weer schijnen als het even regenachtig is in ons hoofd. Onze gouden Jeroen, met een heel groot hart voor zijn familie en vrienden en voor alle organisaties waar hij zich vrijwillig voor inzet.”

“We willen je langs deze coronaweg vanop afstand feliciteren en bedanken. Het is een mijlpaal. In jouw leven, in het leven van je gezin en familie, in het leven van je vrienden, in het leven van de Kwakkelstraters. Het ‘snot’ is er wat af en het groen achter de oren is opgedroogd. Vijftig zijn is ‘serieus’ genomen worden. Ook met jouw humor en eindeloze woordspelingen. We willen je ook bedanken. Bedanken voor de rijkdom die je al uitgedeeld hebt en nog steeds eindeloos rondstrooit. Het is te merken dat je bij een bank gewerkt hebt.” Noot van ‘meneer doktoor’: ik wil je bedanken omdat je de gemakkelijkste patiënt bent van de Kwakkelstraat. Bedanken omdat ik de eer kreeg om je cocktail van medicatie te mogen beheren. Bedankt voor het vertrouwen. Bij deze schenk ik je een bon, ‘goed voor 50 jaar gratis consultaties’. Daarna zien we wel weer.”

(lees verder onder de foto)

Jeroen is strooizout. “Deze woorden zeggen alles. Jeroen wil verbindend werken voor alles en iedereen en daarvoor de weg voor iedereen vrij maken.”

“Jeroen, eigenlijk weten we niet meer hoe en op welke manier we met elkaar in contact kwamen, maar het moet ergens met ons Maartje te maken hebben gehad. Fysiek hebben we elkaar nog nooit ontmoet en ergens zouden we dat wel eens willen, maar ondanks dat ben je voor ons zelfs een steun geweest. Je humor, je medeleven, je lieve woorden, je nooit veroordelen. Je bent een gouden mens Jeroen. Uit de grond van ons hart, bedankt. Een virtuele knuffel en tot snel. Want eens dat vervelende virus weg is, willen we jou eens ontmoeten. En ons Maartje ook. Wees maar zeker.”