Trappenmakerij Vermonden investeert in nieuwbouw (en zoekt nog personeel): “Elke trap wordt hier met hart en ziel gemaakt”

Het verhaal van Vermonden startte in 1986 in Meer als een algemene schrijnwerkerij. Ramen, deuren, kasten, keukens: ze deden het allemaal. Maar geleidelijk aan verschoof de klemtoon naar de échte passie: het maken van authentieke handgemaakte trappen. Een stiel die, als we ook andere stemmen uit de sector moeten geloven, toch enigszins met uitsterven is bedreigd. “Veel zijn er inderdaad niet meer in Vlaanderen die echt nog handgemaakte trappen maken”, vertellen Benny en Tinne. “Nochtans is het zo’n mooi beroep. Je creëert iets met een prachtig product. Er komt een boom binnen en enkele dagen/weken later staat er een trap klaar om ergens in een woning geplaatst te worden.”

Hout is voor Benny een passie. “Ik ben er als kindsbeen af mee opgegroeid. Als kleine jongen liep ik thuis rond tussen het hout. Maar het is zalig. Rustgevend zelfs om met hout te werken. Wat voor een trap we ook maken, het is altijd met hart en ziel gedaan. Het mag dan gaan om een eenvoudige trap of een ‘specialleke’. Elke trap is hier uniek, geen seriewerk. Tegenwoordig maken we ook meer trappen met gemengde materialen zoals een betonnen of stalen trap die met hout bekleed wordt. Het leuke is dat we daarvoor ook samenwerken met onze buren Tom Hermans of Sprangers Laswerken of Karel Jansen en Zonen.”

Benny en Tinne hebben twee werknemers in dienst. Een derde werkt op zelfstandige basis ook enkele dagen mee in de zaak. Buiten aan de poort hangt al geruime tijd een spandoek ‘schrijnwerker gezocht’. Ook op sociale media en in plaatselijke blaadjes zochten ze al naar nieuw personeel. De respons is karig. “We zoeken dus wel, maar vinden is inderdaad moeilijk”, vertellen de zaakvoerders. Niet dat we reusachtig groot willen worden, maar extra volk zou toch welkom zijn. We kunnen nu amper de vraag volgen, want de vraag naar houten trappen blijft groot. Mensen besteden er ook meer budget aan. Een trap is een meubelstuk geworden voor velen. Het moet een eyecatcher zijn.”

Waarom is het dan zo moeilijk om geschikt personeel te vinden? “Op school leren ze wel de basis aan om een trap te maken, maar ook niet meer dan dat. Het is ook opvallend dat veel afgestudeerden uiteindelijk een volledig andere weg kiezen. Maar wij bieden als bedrijf nochtans een interne opleiding aan. Hoge eisen stellen we niet. De handen uit de mouwen willen steken, is al het belangrijkste. Maar gelukkig is er ook onze zoon (16) nog. Die volgt nu de richting hout en lijkt daar ook zijn passie wel in gevonden te hebben. Al verplichten we hem tot niets hoor. Hij moet zelf die keuze maken.”

_{(lees verder onder de foto)}

Ondertussen wordt de laatste hand gelegd aan de nieuwe showroom die ze nu hebben op De Kluis. De werkplaats is ook ruim de helft groter dan vroeger aan Hoogeind in Meer. “De nieuwbouw was een zware investering, maar een beslissing die we weloverwogen namen. Langs de ene kant zaten we ook zonevreemd in Meer wat toch een hypotheek legt op de toekomst. Uitbreiden was er niet meer aan de orde. Nu kunnen we klanten beter ontvangen, zitten we meer zichtbaar en moest onze zoon ooit mee in de zaak stappen, heeft hij toch ook meteen een mooi bedrijf.”

Lees ook : 

Laswerken Sprangers over verhuis naar De Kluis: “Denk lokaal nu echt van toepassing op ons want hout of beton bestellen we bij de buren”

Betontrappen Tom Hermans naarstig op zoek naar personeel: “We zijn volop aan het groeien, maar vacatures geraken niet ingevuld”

Vlaams geld voor Hoogstraatse jeugdinfrastructuur