Horeca-icoon Ed Van den Ouweland (59) plots overleden: “Hij kon hard op tafel slaan, maar liet je nooit met een slecht gevoel achter”

Ed Van den Ouweland startte zijn horecacarrière met de Voorthoeve in Meerle. Een zaak die hij snel de nodige naambekendheid bezorgde. Ed geraakte meer en meer betrokken bij Horeca Vlaanderen en lanceerde later ook Thuisbrouwerij ’t Pakhuis op ’t Eilandje in Antwerpen. Een zaak waarmee hij leuke bieren als Nen Bangelijke en Zwarte Sinjoor op de markt bracht. Afgelopen zomer gaf hij de fakkel door als voorzitter van Horeca Antwerpen aan Paul Snoeys van de Gulden Coppe in Hoogstraten. De twee kenden elkaar door hun Hoogstraatse roots door en door. “Ed was iemand waarbij het horecaleven door het bloed stroomde”, vertelt Paul Snoeys. “Een icoon en voorbeeld voor velen. Vorig jaar nam hij afscheid als voorzitter, maar werd hij statutair secretaris van Horeca Vlaanderen. Hij wilde alles mee in goede banen blijven leiden. Dat was nu eenmaal zijn ding.”

Het voorbije jaar was Ed een beetje op de sukkel geraakt. Na een val in Spanje belandde hij midden in coronatijd een drietal maanden in het ziekenhuis. Een moeilijke periode voor Ed, een man die maar wat graag onder de mensen kwam. Maar het leek terug goed te komen. Na een zware revalidatie kwam hij weer buiten. Afgelopen maandag trok hij samen met onder meer Paul Snoeys naar een vergadering van Horeca Vlaanderen in Leuven. Al gaf hij nadien wel toe dat hij zich niet honderd procent voelde. Maar woensdagmorgen na het opstaan, zijn krant en een yoghurtje sliep Ed plots in. “Het is echt niet te vatten”, zegt Paul Snoeys. “Nog geen 60 jaar oud. Ed was iemand die op tafel kon slaan en eens met zijn vinger wijzen, maar je nooit achterliet met een slecht gevoel. Een slimme man, een levensgenieter, een Bourgondiër. Legendarische vergaderingen met hem meegemaakt waarop we beslisten dat toch maar beter was om te blijven slapen in de auto ergens langs de kant van de weg (lacht). Ik kan het niet op een hand tellen hoeveel keer we ergens een zaak hebben gesloten. Dat was Ed.”

Ondergetekende zat ook af en toe met Ed Samen als kennis of beroepshalve als journalist. Zoals die keer met een nieuw bier van ’t Pakhuis. Ed nodigde me uit om te komen. “Ik wil wel Ed, maar eigenlijk is dat voor de collega’s in Antwerpen…” Maar die neen aanvaardde hij niet. “Toon, jij bent van Hoogstraten, ik ben van Hoogstraten en jij houdt van bier. Dus jij komt. Ik heb trouwens ook nog wel een bijzondere fles staan voor je. Ik weet dat je die verzamelt.” Dus we gingen dan maar. En die fles kreeg ik. Toen ik fijntjes antwoordde dat het een lege fles was, kreeg ik nog een volle mee. Ook in een bijzondere fles. Nog daarvoor hadden we een keer afgesproken in de Gulden Coppe. “Wat drink je Toon?” Ik antwoordde: doe maar Duvel Ed. Waarop hij: “Echt? Dat denk ik niet he! Ze hebben hier nen Bangelijke.” Geen speld tussen te kijken.

Afgelopen zomer spraken we Ed op het terras van de Gulden Coppe. Hij had net afscheid genomen als voorzitter van Horeca Antwerpen. Nog altijd diezelfde glimlach. We hadden nog even een fijn gesprek. We spraken af om deze zomer, na alle drukte, nog eens samen af te spreken. Hij wilde alles weten over Stichting De Kleine Strijders die ik samen met mijn vrouw had opgericht. En over onze Strijdersgin waarover hij al zoveel gehoord had. “Dat verhaal wil ik eens helemaal horen he Toon want daar moeten we iets mee doen!” Doen we Ed, dacht ik toen.