Stukje fruit? Jerry telde 199 euro neer voor gigantische jackfruit bij AD Delhaize

“Ik zag het nieuwsbericht per toeval voorbijkomen”, zegt Jerry. “De mens van de winkel zei dat ze het fruit in stukken zouden snijden. Ik heb direct gebeld. ‘Niet aankomen, ik kom hem halen!’” En daarvoor wilde de man uit Laakdal gerust een omweg maken. “Ik moest toch in Puurs zijn om te gaan trainen. Dan is het een omweg van tien kilometer langs Holsbeek.” Bingo, jackfruit verkocht! Tot grote ontsteltenis van een tweede geïnteresseerde, die de gegeerde vrucht aan zich moest laten voorbijgaan. “Sorry voor die andere mens, maar hij mag altijd contact opnemen om eens te komen proeven.” 

Jerry heeft geluk gehad, zegt hij. “Het is niet zomaar een stuk fruit. In België kan je het zo goed als nooit vinden. Ik moet daarvoor al naar Nederland rijden. Normaal bestellen we er zo één per jaar, maar door corona stuurden ze geen vers fruit meer op uit Azië.” 

Waar Jerry jackfruit precies heeft leren kennen, weet hij zelf niet meer. “Maar in Laos of Thailand verkopen ze dat zo op de markt. Voor een euro per kilo. De prijs in Holsbeek is heel normaal. Het is trouwens wel de eerste keer dat ik zo’n joekel gekocht heb.” 

Jerry een fan van de exotische vrucht noemen is niet overdreven. “Ik heb hier zelfs een jackfruitboom in de veranda staan. Vruchten komen daar wel niet aan. Daar is mijn veranda niet groot genoeg voor. In de natuur worden dat grote dikke bomen.” 

Wat zal er gebeuren met het jackfruit uit Holsbeek? “Je snijdt die open, en het vruchtvlees kan je zo eten, heel lekker. Ook niet te versmaden in stoofschotels, dat geeft een zoete toets. Zelfs de pitten zijn eetbaar. Die zijn 2 tot 3 centimeter groot, en erg smakelijk.” Maar de toepassingen gaan verder dan dat. “Mijn vrouw heeft eens een erg geslaagde kaastaart gemaakt. Ook jackfruitchips zijn heel lekker. Een Aziatische winkel in Geel had een paar pakjes liggen: ik heb ze allemaal gekocht.” 

_{Lees verder onder de foto}

Jackfruit in blik beveelt Jerry dan weer niet aan. “Dat zijn onrijpe vruchten met de schil eraan die ze in blik steken. Niet te vreten. Ofwel vers, ofwel niet. Gedroogd kan ook nog”, lacht hij. Een Jackfruitfgala voor de hele buurt is Jerry niet van plan om te organiseren. “Ik heb er genoeg voor betaald he”, knipoogt hij. “Mijn dochter mag wel eens komen aanschuiven. De overschot bewaar ik in de diepvries.”

En zo blijft het personeel van Delhaize met lege handen achter. “Ze keken ernaar uit om het jackfruit op te snijden, zodat ze zelf eens konden proeven. Maar of ze wisten hoe dat moet?” In de schil zit namelijk latex, een goedje dat meteen met aceton van het mes moet worden verwijderd. “Als je dus geen handschoenen gebruikt, loop je een week of twee met zwarte handen rond. Daar hadden ze bij Delhaize nogal van opgekeken!” En zo behoedde hij het personeel voor erger. “Maar in de zomer sta ik daar terug. Nu we een leverancier gevonden hebben, zullen we wat vaker jackfruit eten.” 

Lees ook: 

- Jackfruit: lekker, maar geen echte vervanger van vlees

- Eerste wolf in Vlaams-Brabant gespot in 200 jaar: “Binnen vijf of tien jaar wordt dit in Leuven de normaalste zaak van de wereld”

- 5x weekendtips in Leuven en het Hageland: van een antiekmarkt tot een sprookjesvoorstelling (+)