Ook vader van An deelt foto’s van zijn dochter voor ze ontvoerd werd door Dutroux: "Geef onze kinderen opnieuw een gezicht"

De pasgeboren An, amper een paar dagen oud, slapend op de schouder van een glunderende papa Paul, of brabbelend op zijn schoot. De foto's ontlokten gisteren een vertederde glimlach bij Paul Marchal. "Betty en ik droomden al lang van een groot gezin, en eindelijk was daar An: onze eerste. Op de foto waar ze op mijn schouder ligt, is ze net thuis. Hij is genomen op een moment dat het geluk voor ons niet op kon."

Paul en Betty Marchal gunnen ons voor het eerst een blik in de fotoalbums van hun oudste dochter An. De laatste foto die ze bovenhalen, is er eentje van 18 augustus 1995, gemaakt in het station van Hasselt. Samen met vrienden van toneelgroep Harlekijn vertrok An toen op vakantie naar de kust. Vier dagen later zou ze samen met Eefje Lambrecks ontvoerd worden door Marc Dutroux, die hen later ook vermoordde. "Ik weet nog dat Betty en ik lang getwijfeld hebben of we An wel zouden laten vertrekken. Ze was 17 en nog nooit zonder ons op vakantie geweest. Maar na lang wikken en wegen hebben we uiteindelijk toch toegezegd. Meteen nadat ik deze foto gemaakt had, heb ik haar nog een kus op de wang gegeven. Op dat moment was dat misschien een banaal afscheid, maar achteraf heeft die kus voor mij zovéél betekenis gekregen."

Intussen zijn we bijna 25 jaar later, maar in het huis van de familie Marchal in Hasselt ging nog geen dag voorbij zonder dat er aan An werd gedacht en over haar werd gesproken. "Wij hebben effectief levenslang gekregen. De daders niet. Michelle Martin en Michel Lelièvre zijn intussen al vervroegd vrij, Marc Dutroux hoopt volgend jaar hun voorbeeld te volgen. Zij krijgen dus allemaal de tweede kans die An van hen nooit gekregen heeft. Onze dochter kreeg geen 25 jaar, geen levenslang. Zij werd ter dood veroordeeld. Niet door een jury, maar door hén."

Daarom willen Paul en Betty Marchal hun dochter nu nog eens tonen zoals zij haar 17 jaar lang gekend hebben. Spelend. Lachend. In de fleur van haar leven. Ze volgen daarmee het voorbeeld van Gino Russo, de vader van de vermoorde Mélissa. Die plaatste afgelopen week een filmpje met oude beelden van zijn dochter op Facebook, als antwoord op de vraag om vervroegde vrijlating van Dutroux. Een initiatief dat Paul Marchal alleen maar kan toejuichen. "Zo plaats je de slachtoffers opnieuw op de voorgrond en kunnen we de daders weer verschuiven naar de achtergrond, waar ze thuishoren. Zij hebben al genoeg aandacht opgeëist."

Paul Marchal hoopt dat andere ouders van vermoorde kinderen - maar ook van kinderen die op een andere manier om het leven kwamen - zijn voorbeeld volgen. "Gino Russo is ermee gestart en ik spring mee op de kar. Hopelijk brengt dit nu een kettingreactie op gang. Kinderen horen niet voor hun ouders te sterven. Vandaar mijn oproep: déél foto's van jullie kinderen. Blaas hen op die manier nieuw leven in, geef hen opnieuw een gezicht. Onze kinderen zullen we er nooit mee terugkrijgen, maar het houdt wel de herinnering aan hen levend. Intussen is er al een nieuwe generatie die An niet meer kent. Die niet meer wéét wat Marc Dutroux precies op zijn kerfstok heeft. Terwijl dat nooit vergeten mag worden.”