Momenteel zijn ze met drie: de beheerders van UHasselt Confessions. Na wat heimelijk heen- en weerverkeer op messenger hebben we een deal: de beheerders bedisselen eerst onderling over wat wél en niet in de krant mag verschijnen waarna ik door één iemand zal worden opgebeld. De samenstelling van de groep is niet meer die van weleer. “Er zit ook een eerstejaars bij,’” wordt mij verklapt. “Zo hebben we overal een paar stevige voelsprieten.” De persoon die de facebookpagina in het leven riep na het ontluikende succes van de Leuvense en Antwerpse confessionspagina’s maakt ondertussen geen deel meer uit van het Hasseltse confessionsteam. Toen de facebookgroep destijds uit zijn voegen barstte - er werden honderden berichten per dag ingezonden - schakelde de oprichter in kwestie bijstand in uit haar klas. En dat hulpje klapt, vier jaar later, voor het eerst uit de biecht aan de telefoon.

De heisa in de beginjaren was intens: de posts stroomden rijkelijk binnen en de pagina explodeerde. Iédereen was begeesterd door de dubieuze facebookpagina en wilde het mysterie ontrafelen. Op de campus in Diepenbeek werd er een ware klopjacht gehouden naar de beheerders. Ik heb mezelf vaak als beheerder van de pagina verwijderd. Welke student zit immers niét in de les met open facebookpagina op zijn of haar computerscherm? Zeker in 2016: iedereen volgde vol spanning de confessionspagina, wat daar gebeurde was immers stukken interessanter dan hetgeen de prof vooraan vertelde. Het risico om betrapt te worden door verdachte meldingen of door een andere pagina-layout was op dat moment veel te groot. Na een tijd, we waren intussen met zes beheerders, ontstond er links en rechts wel eens een lek. Maar voor de nieuwe generatie studenten is het geheim weer in ere hersteld. Zeker tijdens de examenperiodes gaat de pagina nog altijd hard.

UHasselt Confessions is door de jaren heen wel een beetje veranderd van een pagina waarop iedereen verklapt ‘wie die ziet zitten’ naar een platform voor gepeperde meningen met het gebruik van hééll veel memes. De facebookpagina is ondertussen ook véél te groot geworden voor persoonlijke posts: iédereen moet zich aangesproken kunnen voelen, hé. Eerlijk? In het begin maakten we onze beste posts eigenlijk zelf om de boel wat in gang te zetten. Zo plantten enkele kwade bewoners van Diepenbeek begin 2016 een groot bord neer op onze campus met hun frustraties over het lawaai en vandalisme van studenten. Maar dat was buiten ons gerekend: wij hebben dat beeld gefotoshopt en er ons eigen bord van gemaakt. Hoewel de humor op de pagina soms wel hard is waken we over het feit dat er niet op de man of ‘op de prof’ wordt gespeeld. Alleen John Crombé werd laatst nog eens door het slijk gehaald omdat hij het voor de tweede keer op rij presteerde om leerlingen een fout examen te bezorgen én zelf niet eens kwam opdagen.

Maar zoiets hoort eigenlijk vooral thuis in het hokje ‘herkenbare frustraties’. Zo is er bijvoorbeeld ook geen kat die begrijpt dat onze universiteit zijn verjaardag in hartje juni met toeters, bellen én radio-acts viert - élk jaar opnieuw in het midden van de examenperiode... Of wordt er collectief gelachen met de onkunde van de ‘examenroosterplanners’. Twee herxamens op één dag: wie verzint zoiets? Ook ludiek was toen we als confessions zijnde een ‘workshop broodjes maken met Rikkie’ organiseerden. De universiteit had toen het ‘lumineuse’ idee Rikkie’s lekkere broodjes te vervangen door een selfservice systeem. Zulke malligheden vragen nu eenmaal om verzet.

Het gaat vaak over politiek. We stellen ook een trend vast rond het insturen van erg rechtse stellingen. Maar zolang dingen niet persoonlijk kwetsen, kunnen ze voor ons door de beugel. We hebben een hekel aan censuur en vinden humor heel belangrijk. Een van de laatste populaire posts was er eentje van Theo Franken (N-VA) die treurt om zijn gestolen vlag. Er wordt wel vaker met een ludieke kwinkslag op politieke rellen ingespeeld.

Toen er een tijdje een rechtser geluid klonk heeft de universiteit ons inderdaad gecontacteerd met goed bedoeld advies. Ze vreesden dat bepaalde media de berichten zouden oppikken en ons zouden afschilderen als een ‘extreemrechtse’ groep. Onzin natuurlijk: bij ons mogen alle scherpe meningen aan bod komen. Wat wij doen is eerder lachen met de politiek: we nemen de boel niet al te serieus en trekken de beleidsmakers - links of rechts - graag in het belachelijke.

Veel facebookpagina’s bloeden na een poosje dood omdat de beheerders het beu zijn en de flow niet op gang houden. Wij vermaken ons na al die tijd nog prima en houden het fenomeen in stand door op tijd en stond nieuw bloed aan te trekken. Hoe die selectieprocedure verloopt? Dat is helaas een goed bewaard geheim...