Eli Iserbyt pakt brons, fanatieke supporters in Bavikhove schipperen tussen ontgoocheling en trots

Forza Iserbyt! De sfeer in café Chasse Patate was uitbundig, net voor aanvang van het WK in het Amerikaanse Fayetteville in North Carolina. De meters bier stroomden rijkelijk, de kelen waren meer dan goed gesmeerd om Iserbyt naar de overwinning te schreeuwen. Het was dé kans van zijn leven, in afwezigheid van Wout van Aert en Mathieu van der Poel. Tot Tom Pidcock zijn duivels ontbond, op het moment dat Iserbyt even bleef haperen op een vervelend bultje. Meteen einde verhaal. De luidruchtigheid maakte plaats voor geroezemoes in Chasse Patate. Met nog één heropleving, toen Iserbyt en Van der Haar voor het zilver gingen. Maar Iserbyt, inwoners van Harelbeke en Kuurne beschouwen de veldrijder als ‘jin van bie oes’, moest genoegen nemen met het brons.

Toch blijft Eli Iserbyt zeker in het hart van zijn supporters zitten. “We wisten dat Pidcock, die geen enkele technische fout gemaakt heeft en zeer sterk was, de te kloppen man was. Ik vind dan ook dat brons nog aanvaardbaar is”, zegt Bavikhovenaar Thierry Buyck (50). Dorpsgenoot Stijn Soetaert (50) is het daar volmondig mee eens. “Er was niets tegen Pidcock te beginnen, hij was héél goed. In de koers moet je kunnen toegeven wie de beste was en sportief zijn in de nederlaag. Brons is toch ook mooi. We mogen trots zijn.”

Chasse Patate-uitbater Pedro Naert (50) maakte vooraf twee beloftes. Pintjes aan 1 euro zolang Iserbyt aan kop reed en een gratis vat als Iserbyt goud pakte op het wereldkampioenschap. Hij moest die twee beloftes niet nakomen. “Al maakt me dat niet blij, ik had het met veel plezier gedaan. Ik heb me tweehonderd procent gegeven. Want het is niet omdat het slechte tijden zijn, dat we neerslachtig moeten blijven doen”, zegt de cafébaas. “Ik was aangenaam verrast door de grote opkomst omdat vooral de oudere generatie nog altijd schrik heeft in deze tijden van corona. Ik vind de prestatie van Eli Iserbyt trouwens wel fantastisch. We wisten allemaal dat het parcours niet op zijn lijf geschreven was. Veel te plat en veel te hard. Een veldcross, dat is ploeteren door de modder. Op het parcours in Fayetteville konden ze vaak rustig met vier naast elkaar rijden”, aldus Pedro Naert.