Schipper op rust Pierre (77) kan Antwerpse haven niet missen: “Ik zal waarschijnlijk op mijn schip sterven”

“Hoewel ik al een flinke tijd met pensioen ben, kan ik het niet over mijn hart krijgen om niet meer naar de Antwerpse haven te rijden”, vertelt de schipper. “Al 35 jaar vaar ik met dezelfde boot door de Antwerpse dokken. Onze boot wordt gebruikt om de bodem van sluizen en dokken proper te maken.”

De schipper is geboren in het Antwerpse en op latere leeftijd in Grobbendonk terechtgekomen, maar zijn hart is steeds blijven kloppen voor de Antwerpse haven. “Ik ben als het ware geboren op het water”, verduidelijkt hij. “Mijn grootouders, ouders en broers zaten allemaal in de scheepvaart, vooral in de binnenvaart. Ze trokken met hun schip langsheen de kanalen, ikzelf vaar enkel nog rond in het Antwerpse havengebied. Vroeger dag en nacht, nu ik enkele jaartjes ouder ben een pak minder. Maar volledig stoppen? Dat nog lang niet, ik ben als schipper geboren, en meer dan waarschijnlijk zal ik ook als schipper sterven.”

Met baggerboot Cira 1, een boot van 30 meter bij 6 meter, kan je schipper Pierre nog enkele dagen per maand tegenkomen in de dokken. “Ik trek er nog op uit als schipper op aanvraag van de baas. Een mooi extraatje bij mijn pensioen. Eigenlijk kan je zeggen dat het bijna voor het plezier is. Maar vergis je niet, er moet steeds gewerkt worden op onze boot.”

Met decennia’s varen komen natuurlijk ook een pak straffe verhalen. “We gingen al eens ferm op de lappen met de collega’s”, lacht hij. “Maar de haven kent ook zijn gevaren. Zo ontsnapte ik in de jaren 80 aan de dood toen een kraan van op de kade op onze boot kantelde. Het was letterlijk zwemmen om onze kop boven water te houden op de boot. Halverwege de jaren 90 was er dan de verdwijning van Kim en Ken (Heyrman, red.), waar we ingeschakeld werden om mee op zoek te gaan naar de verdwenen kinderen. De zoektocht bleef zonder resultaat, maar zulke zaken blijven wel hangen.”